Gertrude Baniszewski

η Νο 1 σαδιστική δολοφόνος όλων των εποχών

Προειδοποίηση: Το παρακάτω άρθρο περιέχει σκηνές βίας και είναι για «γερά στομάχια».

Η Gertrude Baniszewski

H Gertrude Nadine Van Fossan (αργότερα Baniszewski) (19.09.1929 – 16.06.1990) ήταν Ολλανδικής καταγωγής αλλά γεννήθηκε στις ΗΠΑ. Ήταν το 3^ο από τα 6 παιδιά της οικογένειάς της.
Στα 11 της χρόνια έχασε τον πατέρα της που υπεραγαπούσε.
Στα 16 της, εγκατέλειψε το σχολείο και παντρεύτηκε τον John Baniszewski. Μετά από 10 χρόνια γάμου και 4 παιδιά (Paula, Stephanie, John, Marie), η Gertrude πήρε διαζύγιο εξαιτίας του βίαιου χαρακτήρα του άντρα της. Αμέσως παντρεύτηκε τον Edward Guthrie, ένας γάμος που κράτησε 3 μόλις μήνες, γιατί η Gertrude επέστρεψε και πάλι στον πρώτο της άντρα. Μαζί έκαναν ακόμη 2 παιδιά (Shirley και James). Τελικά, χώρισαν οριστικά το 1963.
Στη συνέχεια, η Gertrude έκανε μία σχέση με τον κατά πολύ μικρότερο της, τον 22χρονο Dennis Lee Wright. Μαζί έκαναν ένα παιδί (Dennis Lee Wright Jr.), ανεβάζοντας τον αριθμό των παιδιών της Gertrude στα 7, κάτι που έκανε τον σύντροφο της να την εγκαταλείψει.

Έτσι η Gertrude Baniszewski έμεινε μόνη στην Ινδιανάπολη, σε ένα φτωχικό σπίτι χωρίς καν θέρμανση και τα απαραίτητα αγαθά, έχοντας να θρέψει τα 7 της παιδιά. 

Μοναδικά έσοδά τους ήταν τα λίγα χρήματα που κατά καιρούς έστελνε ο πρώτος της σύζυγος και τα ακόμη πιο λίγα χρήματα που έβγαζε η Gertrude, ράβοντας και σιδερώνοντας ρούχα της γειτονιάς ή φιλοξενώντας κατά καιρούς επιπλέον παιδιά με τη μορφή του babysitting. Για το σπίτι που έμενε, έπρεπε να πληρώνει ενοίκιο 55 δολάρια τον μήνα.

Η Sylvia Likens

Η Sylvia Likens (03.01.1949 – 26.10.1965) ήταν το 3^ο από τα 5 παιδιά της οικογένειας Likens. Γεννήθηκε ανάμεσα σε δυο ζευγάρια διδύμων, τους Daniel και Diana, δύο χρόνια μεγαλύτερα της και τους Benny και Jenny, ένα χρόνο μικρότερα της.
Ήταν ένα πρόσχαρο, δραστήριο και αισιόδοξο παιδί. Το παρατσούκλι της ήταν «cookie» και ήταν πάντοτε χαμογελαστή.
Οι γονείς της, Lester Cecil Likens και Elizabeth «Betty» Frances, εργαζόντουσαν μαζί σε περιοδεύον λούνα παρκ – τσίρκο.
Παρόλες τις συχνές μετακινήσουν τους, η Sylvia κατόρθωνε και κρατούσε ψηλά τις επιδόσεις της στο σχολείο.
Η αδελφή της, Jenny, ήταν θύμα πολιομυελίτιδας με αποτέλεσμα το ένα της πόδι να είναι πιο ατροφικό και πιο κοντό από το άλλο. Γι’ αυτό τον λόγο φορούσε σίδερα υποστήριξης.
Η Sylvia ήταν υπερπροστατευτική με τη μικρή της αδελφή.  

Το λάθος των γονέων

Τον Ιούλιο του 1964, το ζεύγος Likens έχοντας μπροστά τους μια μεγάλη περιοδεία με το τσίρκο, αποφάσισαν να αφήσουν πίσω για αυτό το διάστημα τα παιδιά τους Sylvia και Jenny. Η Sylvia τότε ήταν 16 ετών ενώ η Jenny 15.
Ρωτώντας στη γειτονιά, κατέληξαν στην Gertrude Baniszewski.
Της πρότειναν να κρατήσει τα δύο παιδιά μέχρι το Νοέμβριο που θα τελείωνε η περιοδεία τους, με αντάλλαγμα να της στέλνουν κάθε τέλος εβδομάδας 20 δολάρια.
Η Gertrude που είχε ανάγκη τα χρήματα, δέχτηκε ενθουσιασμένη, διαβεβαιώνοντας τους Likens ότι θα νοιαζόταν για τις κόρες του μέχρι την επιστροφή τους, σαν να ήταν δικά της παιδιά.

Τα πράγματα όμως κύλησαν ομαλά, μόνο την πρώτη εβδομάδα.

Η αρχική κακομεταχείριση

Μόλις έφτασε το τέλος της δεύτερης εβδομάδας, τα χρήματα από τους γονείς των δύο κοριτσιών, δεν είχαν σταλεί. Η Gertrude Baniszewski έγινε έξαλλη. Θέλοντας να ξεσπάσει κάπου τον θυμό της, έδειρε την Sylvia και την Jenny με μία βέργα, για να τις τιμωρήσει.
Τελικά την επόμενη ημέρα τα χρήματα ήρθαν. Όμως η Gertrude είχε νιώσει μεγάλη ευχαρίστηση χτυπώντας τα δυο κορίτσια. Και αυτή η ευχαρίστηση έπρεπε να επαναληφθεί.

Από εκείνη τη στιγμή και μετά, πάντοτε έβρισκε η «κατασκεύαζε» δικαιολογίες για να τις προσβάλει, να τις κακομεταχειρίζεται και να τις χτυπάει.

Λίγες ημέρες αργότερα, τα δύο κορίτσια αντάλλαξαν στο μπακάλικο της γειτονιάς άδεια μπουκάλια που είχαν μαζέψει από τον δρόμο, με χρήματα. Η Gertrude θεώρησε ότι έπρεπε να τις τιμωρήσει επειδή δεν της έδωσαν τα χρήματα. Τις υποχρέωσε να ξαπλώσουν μπρούμυτα στο κρεβάτι με γυμνωμένα τα οπίσθια ώστε να μπορεί να τις χτυπάει με τη βέργα χωρίς να κουράζεται.

Η Sylvia, θέλοντας να προστατεύσει την αδελφή της, ζήτησε από την Gertrude να τιμωρεί μόνο την ίδια.
Η Gertrude πράγματι, άρχισε σταδιακά να μειώνει την κακομεταχείριση στην Jenny αλλά και να την αυξάνει στη Sylvia.

Από την κακομεταχείριση στα βασανιστήρια

Σταδιακά η κακομεταχείριση της Sylvia γίνονταν όλο και πιο σκληρή.

Τον Αύγουστο του 1965, η Gertrude Baniszewski μαθαίνει από την κόρη της Paula ότι η Sylvia έλεγε ότι όταν ήταν στην Καλιφόρνια άφησε ένα αγόρι να την χαϊδέψει παντού. Η Gertrude τότε αποκάλεσε τη Sylvia «πόρνη», της είπε ότι σίγουρα ήταν έγκυος με το παιδί του και την κλώτσησε στα γεννητικά όργανα.
(Αργότερα ο ιατροδικαστής που εξέτασε τη Sylvia δήλωσε ότι ήταν παρθένα. Αντίθετα, εκείνη την εποχή η Paula ήταν  3 μηνών έγκυος).

Από εκείνη τη στιγμή και μετά η  Gertrude Baniszewski άρχισε να διαδίδει στους φίλους των παιδιών της και στη γειτονιά ότι η Sylvia ήταν πόρνη. Προέτρεπε μάλιστα τα παιδιά να την χτυπάνε διαρκώς. Κάποια παιδιά το έκαναν με ευχαρίστηση και κάποια με δυσαρέσκεια, μόνο και μόνο γιατί δεν μπορούσαν να αποφύγουν την έντονη πίεση της Gertrude. Η κόρη της Paula και ο 15χρονος φίλος της Coy Hubbard είναι δύο από τα παιδιά που σαδιστικά απολάμβαναν να βασανίζουν τη Sylvia, κάτω από την καθοδήγηση της Gertrude.
Περιστασιακά η Gertrude υποχρέωνε και την Jenny να χτυπάει την αδελφή της, απειλώντας την ότι αν δεν το κάνει θα βασάνιζαν και την ίδια.

H Κλιμάκωση

Από το Σεπτέμβριο και μετά, τα βασανιστήρια κλιμακώθηκαν:
Χτυπήματα στο κεφάλι με οποιοδήποτε αντικείμενο, όπως πιάτα, μπουκάλια, κονσέρβες. Κάψιμο με σπίρτα ή τσιγάρα, ρίξιμο βραστού νερού πάνω της, αλάτι στις πληγές, χτυπήματα στα γεννητικά όργανα… και πολλά άλλα που ανακάλυπταν οι βασανιστές της, είχαν γίνει η καθημερινότητα του άμοιρου κοριτσιού.
Ο Coy Hubbard και οι φίλοι του την χρησιμοποιούσαν ως σάκο για τις προπονήσεις τους στο τζούντο διαλύοντας το σώμα της.
Πολλές φορές η Sylvia έμενε νηστική για μέρες και όταν την τάιζαν, η διατροφή της ήταν υπολείμματα ή χαλασμένα τρόφιμα από κάδους σκουπιδιών. Κάποια φορά την ανάγκασαν να φάει ένα hot dog γεμάτο καυτερά και πικάντικα καρυκεύματα. Η Sylvia το έφαγε αλλά αμέσως μετά το έκανε εμετό, κάτι που διασκέδασε τους βασανιστές της και που συνέχισαν υποχρεώνοντας την να φάει και τον εμετό της.

Λόγω της συχνότητας και της ωμότητας των βασανιστηρίων και των χτυπημάτων στην κοιλιακή χώρα και τα γεννητικά όργανα, η Sylvia έπαθε ακράτεια. Τότε η Gertrude της απαγόρεψε την πρόσβαση στο μπάνιο, αναγκάζοντας την να τα κάνει πάνω της, προσφέροντας μία ακόμη αφορμή για την Gertrude να την βασανίσει.

Στις 6 Οκτωβρίου και αφού η Sylvia λέρωσε το κρεβάτι της, η Gertrude την έκλεισε στο υπόγειο κάτω από τη σκάλα και την έδεσε. Από τότε και μέχρι το τέλος, το υπόγειο αποτελούσε τον μοναδικό χώρο της Sylvia. Ταυτόχρονα τη σταμάτησε από το σχολείο.

Λίγο πριν το τέλος

Ο Michael John Monroe, ένας από τους γείτονες που είχε δει από μακριά το γεμάτο πληγές σώμα της Sylvia, τηλεφώνησε ανώνυμα στο σχολείο και τους ενημέρωσε ότι ένα κορίτσι με πληγές ζούσε στο σπίτι των Baniszewski.
Από το σχολείο, που είχαν ήδη παρατηρήσει την απουσία της Sylvia, αντί να ενημερώσουν τις Αρχές, έστειλαν στο σπίτι της Gertrude Baniszewski μια σχολική νοσοκόμα – κοινωνικό λειτουργό για να εξακριβώσει αυτούς τους ισχυρισμούς.

Όταν η νοσοκόμα χτύπησε την πόρτα του σπιτιού της οδού  3850 East New York Street, της άνοιξε η Gertrude και της εξήγησε ότι το κορίτσι που είχε δει ο γείτονας ήταν πράγματι η Sylvia. Όμως αυτό που είχε δει δεν ήταν πληγές αλλά βρώμα. H Sylvia, σύμφωνα με τα λεγόμενα της Gertrude, ήταν βρωμιάρα και δεν έκανε ποτέ μπάνιο. Ο λόγος δε που σταμάτησε το σχολείο, ήταν ότι το είχε σκάσει από το σπίτι. Η Gertrude δεν γνώριζε που βρισκόταν η Sylvia αλλά δεν την ένοιαζε γιατί αποτελούσε «κακή επιρροή για την αδελφή της αλλά και για τα δικά της παιδιά».
Η νοσοκόμα, που δεν ήξερε ότι το άτυχο κορίτσι βρισκόταν κλειδωμένο και φιμωμένο στο υπόγειο του σπιτιού, έφυγε χωρίς περαιτέρω έρευνα.

Τα τελευταία βασανιστήρια

Στις 22 Οκτωβρίου, η Gertrude Baniszewski ανάγκασε τη Sylvia να γδυθεί και να αυνανιστεί με ένα μπουκάλι Coca Cola στον κόλπο της, μπροστά στα παιδιά της και τους φίλους τους ώστε «να αποδείξει σε όλους τι κορίτσι είναι».

Στις 23 Οκτωβρίου, η Gertrude, η 17χρονη κόρη της Paula, η 10χρονη κόρη της Shirley και ο 14χρονος Richard Hobbs, χάραξαν με πυρακτωμένη βελόνα στην κοιλιά της Sylvia, την φράση «I’m a prostitute and proud of it» («είμαι πόρνη και περήφανη γι’ αυτό».
Το ίδιο βράδυ η Sylvia είπε στην αδελφή της:
«Jenny, το ξέρω ότι δεν θέλεις να συμβεί αυτό, αλλά θα πεθάνω, το νοιώθω».

Το ψεύτικο γράμμα

H Sylvia βρισκόταν πλέον μεταξύ ζωής και θανάτου.

Η Gertrude Baniszewski, βλέποντας το τέλος να πλησιάζει, ανάγκασε τη Sylvia να γράψει ένα γράμμα που θα απάλλασσε την ίδια από τις υποψίες.

«Προς τον κύριο και την κυρία Likens.
Τη νύχτα ακολούθησα μια συμμορία αγοριών. Είπαν ότι θα με πλήρωναν αν τους προσέφερα κάτι. Έτσι μπήκα στο αυτοκίνητό τους και όλοι πήραν αυτό που ήθελαν.
Όταν τελείωσαν, με χτύπησαν γεμίζοντας πληγές και σημάδια όλο μου το σώμα.
Επίσης έγραψαν στην κοιλιά μου τη φράση “είμαι πόρνη και περήφανη γι’ αυτό”.
Έκανα τα πάντα για να εξοργίσω την Gertrude και κόστισα στην Gertrude περισσότερα χρήματα απ’ όσα έχει.
Έσκισα ένα στρώμα και ούρησα πάνω του.
Επίσης στοίχισα στην Gertrude χρήματα για γιατρούς τα οποία δεν μπορεί να πληρώσει κι εξόργιζα συνεχώς την Gertrude και όλα τα παιδιά.»

Το φρικτό τέλος της Sylvia Likers

Στις 25 Οκτωβρίου, η Sylvia προσπάθησε να αποδράσει από το υπόγειο, αφού άκουσε την Gertrude Baniszewski να συζητάει με την οικογένεια της να μεταφέρουν τη Sylvia στο Jimmy’s forest, ένα δάσος στη γύρω περιοχή, και να την εγκαταλείψουν ώστε να πεθάνει. Ωστόσο, λόγο της αδυναμίας της να κινηθεί, η Gertrude την πρόλαβε πριν φτάσει στην εξώπορτα.
Στη συνέχεια την πίεσε να φάει μία φρυγανιά αλλά λόγω της ακραίας αφυδάτωσης που είχε, δεν μπορούσε να μασήσει. Αυτό ενόχλησε την Gertrude κι άρχισε να την χτυπάει με ένα κουρτινόξυλο μέχρι που η Sylvia έπεσε κάτω αναίσθητη και την μετέφεραν και πάλι στο υπόγειο.

Το πρωί στις 26 Οκτωβρίου, η Sylvia δεν μπορούσε να κουνήσει το σώμα της ούτε και να μιλήσει κατανοητά. Τα παιδιά την κορόιδευαν και την χτυπούσαν.
Το απόγευμα η Gertrude είπε στη Stephanie Baniszewski και τον Richard Hobbs να την κάνουν ένα μπάνιο και να τη ντύσουν με καθαρά ρούχα. Μέσα στη μπανιέρα είπε και τα τελευταία της λόγια:
«Μακάρι να ήταν ο πατέρας μου εδώ».
Αμέσως μετά, η Sylvia Likers υπέκυψε στα τραύματά της και ξεψύχησε.

Το σοκ της Αστυνομίας

Η Gertrude Baniszewski ζήτησε από τον Richard Hobbs να τρέξει σε ένα κοντινό τηλέφωνο και τηλεφωνήσει στην αστυνομία.

Όταν η αστυνομία έφτασε στο σπίτι, γύρω στις 18:30, η Gertrude τους οδήγησε στο υπνοδωμάτιο όπου πάνω στο κρεβάτι είχε τοποθετήσει το πτώμα της Sylvia. Οι αστυνομικοί σοκαρίστηκαν όταν είδαν το τόσο τραυματισμένο και ακρωτηριασμένο σώμα του κοριτσιού.

Τότε η Gertrude τους έδωσε το γράμμα και τους ενημέρωσε ότι η Sylvia Likers είχε επιστρέψει στο σπίτι νωρίτερα το απόγευμα σε άθλια κατάσταση και είχε πέσει στο κρεβάτι. Η ίδια η Gertrude προσπαθούσε επί μία ώρα να την γιατρέψει και να την συνεφέρει, αλλά μάταια. Αυτή τη θεωρία επιβεβαίωσαν και τα υπόλοιπα παιδιά, συμπεριλαμβανομένης και της αδελφής της Sylvia, την Jenny.
Μόλις όμως η Jenny βρήκε την ευκαιρία, ψιθύρισε σε έναν αστυνομικό: «Βγάλε με από εδώ μέσα και θα σου τα πω όλα».

Η σύλληψη – ο δρόμος προς τη δικαιοσύνη

Η Gertrude Baniszewski, τα παιδιά της Paula, Stephanie και John Baniszewski, και οι Richard Hobbs και Coy Hubbard συνελήφθησαν ως ύποπτοι για τη δολοφονία της Sylvia Likers.
Στα μικρότερα παιδιά από τη γειτονιά, Anna Siscoe, Judy Duke, Randy Lepper και Mike Monroe απαγγέλθηκε η κατηγορία των σοβαρών σωματικών βλαβών.
Όλοι κρατήθηκαν χωρίς εγγύηση μέχρι τη δίκη.

Η Gertrude αρνήθηκε την ενοχή της υποστηρίζοντας ότι η υγεία της εκείνη την εποχή ήταν ταλαιπωρημένη και γι’ αυτό δεν ήταν σε θέση να αντιληφθεί ότι τα παιδιά της κακοποιούσαν το θύμα.

Η ιατροδικαστική εξέταση

Ο ιατροδικαστής Dr. Arthur Kebel ανέλαβε την νεκροψία.

Η νεκροτομία έδειξε 150 διαφορετικές πληγές στο σώμα της 16χρονης Sylvia Likers, μώλωπες, πολλά εγκαύματα και μυϊκή και νευρική βλάβη.
Η κολπική κοιλότητα της ήταν πρησμένη και μωλωπισμένη από πολλαπλά χτυπήματα, αν και ο παρθενικός υμένας ήταν άθικτος.
Τα νύχια της ήταν όλα σπασμένα καθώς και πολλά από τα δόντια της.
Το δέρμα της είχε ξεφλουδίσει και υποχωρήσει σε διάφορα σημεία του προσώπου, στο λαιμό, το στήθος και τα γόνατα.

Ως επίσημη αιτία θανάτου προσδιορίστηκε η ανθρωποκτονία από εσωτερική αιμορραγία που προκλήθηκε από κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις σε συνδυασμό με το σοκ που είχε υποστεί το σώμα της λόγω παρατεταμένης βλάβης και υποσιτισμό.

Η δίκη

Στις 18 Απριλίου του 1966 ξεκίνησε η δίκη στο Καπιτώλιο της Ινδιάνα και έδρα του Ανώτατου Δικαστηρίου της πόλης.
Ο εισαγγελέας Leroy New περιέγραψε την περίπτωση ως:
«Η πιο διαβολική υπόθεση που έχει ποτέ παρουσιαστεί ενώπιον δικαστηρίου και ενόρκων».

Κατά τη διάρκεια της δίκης η Gertrude Baniszewski κατηγορούσε την Sylvia ως ανήθικη, ενώ για τον εαυτό της επέμενε ότι ήταν αθώα, επιρρίπτοντας όλες τις ευθύνες στα παιδιά της και τα άλλα παιδιά της γειτονιάς.
Ο δικηγόρος της επιχείρησε να κερδίσει το ακαταλόγιστο λόγω ψυχικής πάθησης, αλλά το δικαστήριο μετά από ψυχιατρική γνωμάτευση έκρινε ότι ήταν ικανή να δικαστεί.

Όλα τα παιδιά από την πλευρά τους δήλωσαν πως ό,τι έκαναν το έκαναν από την παρότρυνση και την ψυχολογική πίεση της Gertrude.

Η Stephanie Baniszewski, κατέθεσε εναντίον της οικογένειας της.

Πολλοί γείτονες κατέθεσαν ότι κατά καιρούς άκουγαν φασαρία, φωνές, κλάματα. Αλλά το κατέθεσαν «κατόπιν εορτής».

Πριν το τέλος της δίκης, η Paula Baniszewski γέννησε ένα κοριτσάκι που την ονόμασε Gertrude.

Η καταδίκη και οι ποινές

Στις 19 Μαΐου του 1966 το δικαστήριο καταδίκασε τους υπόπτους και όρισε τις εξής ποινές:

Η Gertrude Baniszewski, παρόλο που η εισαγγελική αρχή επιδίωξε την θανατική ποινή, τελικά καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη με την κατηγορία του πρώτου βαθμού φόνου εκ προ μελέτης, χωρίς δικαίωμα αναστολής.

Η Paula Baniszewski, 17 χρονών, σε ισόβια κάθειρξη με την κατηγορία της ανθρωποκτονίας δεύτερου βαθμού, χωρίς δικαίωμα αναστολής.

Οι John Baniszewski, 12 χρονών, σε ποινή από 2 έως 21 χρόνια, για ανθρωποκτονία εξ αμέλειας.

Οι γείτονες Richard Hobbs, 14 ετών, και Coy Hubbard, 15 ετών, σε ποινή από 2 έως 21 χρόνια, για ανθρωποκτονία εξ αμελείας.

Η Stephanie Baniszewski, 15 χρονών, αφού συνεργάστηκε με τη δικαιοσύνη, απαλλάχτηκε των κατηγοριών.

Η Marie Baniszewski, 11 χρονών, και η αδελφή της Shirley, 10 χρονών, απαλλάχτηκαν των κατηγοριών λόγω του νεαρού της ηλικίας τους.

Επίσης κάποια άλλα παιδιά της γειτονιάς, οι Anna Ruth Siscoe, Judy Darlene Duke, Michael John Monroe, Darlene McGuire και Randy Gordon Lepper, που είχαν συμμετάσχει στο βασανισμό της Sylvia Likers, καταδικάστηκαν για πρόκληση σοβαρών βλαβών, αλλά τελικά αφέθηκαν ελεύθεροι λόγω του νεαρού της ηλικίας τους.

Η έφεση της Gertrude και της Paula Baniszewski

Το 1971, μαμά και κόρη  Baniszewski πέτυχαν δεύτερη εκδίκαση της υπόθεσης στο «Ανώτατο Δικαστήριο» της Ιντιάνα.
Αυτή τη φορά, η Paula δήλωσε ένοχη για ανθρωποκτονία εξ αμελείας. Η ποινή της μετατράπηκε σε φυλάκιση 2 έως 21 χρόνια.
Αλλά και η Gertrude, παρότι επέμεινε στην αθωότητα της, κέρδισε μείωση ποινής σε 15 χρόνια έως ισόβια.

Τι απέγιναν οι καταδικασθέντες

Η Gertrude Baniszewski, παρόλη την έντονη κοινωνική αντίδραση και κατακραυγή, αποφυλακίστηκε στις 4 Δεκεμβρίου του 1985, 19 χρόνια μετά τη δολοφονία της Sylvia.
Εγκαταστάθηκε στην Αϊόβα χρησιμοποιώντας το πατρικό της όνομα.
Ποτέ δεν δέχτηκε την ευθύνη της για το μαρτύριο της Sylvia, λέγοντας ότι δεν θυμόταν τα γεγονότα εξαιτίας ενός φαρμάκου που έπαιρνε για τη θεραπεία του άσθματος.
Πέθανε στις 16 Ιουνίου 1990 από καρκίνο του πνεύμονα.

Η Paula Baniszewski, βγήκε με αναστολή το 1972, 6 χρόνια μετά τη δολοφονία της Sylvia, ενώ το 1974 αποφυλακίστηκε επίσημα.
Άλλαξε ταυτότητα και με το νέο όνομα Paula Pace, εργάστηκε ως σχολικός σύμβουλος (!) σε σχολείο της Αϊόβα. Απολύθηκε το 2012 όταν το σχολείο ανακάλυψε το παρελθόν της.
Εκτός από την κόρη της που γεννήθηκε κατά τη διάρκεια της δίκης της, παντρεύτηκε και έκανε άλλα 2 παιδιά.  

Ο John Baniszewski, βγήκε από το αναμορφωτήριο της Ιντιάνα στις 27 Φεβρουαρίου 1968, 16 μήνες μετά τη δολοφονία της Sylvia.
Άλλαξε το όνομα του σε John Blake και έγινε πολιτικός. Ήταν ενεργό μέλος της εκκλησίας και έκανε συχνά συμβουλευτικές συνεδρίες για παιδιά χωρισμένων γονέων. Παντρεύτηκε κι έκανε 3 παιδιά. Πέθανε από διαβήτη στις 19 Μαΐου 2005.

Η Stephanie Baniszewski, αφού αθωώθηκε από το δικαστήριο, άλλαξε όνομα.
Ζει στη Φλόριντα, παντρεύτηκε και έκανε 2 παιδιά. Εργάζεται ως δασκάλα σε σχολείο. (!)

Οι Marie, Shirley, James και Dennis Lee Wright Jr Baniszewski, μετά την καταδίκη της μητέρας τους, πήραν διαφορετικό επώνυμο (Blake) και δόθηκαν σε χωριστές ανάδοχες οικογένειες. 

Ο Richard Hobbs, βγήκε κι αυτός από το αναμορφωτήριο της Ιντιάνα στις 27 Φεβρουαρίου 1968, 16 μήνες μετά τη δολοφονία της Sylvia.
Πάθαινε διάφορες νευρικές κρίσεις και τον Ιανουάριο του 1972, στα 21 του χρόνια, πέθανε από καρκίνο του πνεύμονα.

Ο Coy Hubbard, ήταν ο τρίτος που βγήκε από το αναμορφωτήριο της Ιντιάνα στις 27 Φεβρουαρίου 1968, 16 μήνες μετά τη δολοφονία της Sylvia. Ήταν ο μόνος που παρέμεινε στην Ιντιάνα και δεν θέλησε να αλλάξει το όνομα του. Παντρεύτηκε και έκανε 5 παιδιά.
Συνέχισε όμως να έχει προβλήματα με το Νόμο και μπαινόβγαινε στις φυλακές για διάφορα ποινικά αδικήματα. Το 1982 δικάστηκε για διπλή δολοφονία αλλά αθωώθηκε λόγω έλλειψης στοιχείων. Πέθανε στις 23 Ιουνίου 2007 από καρδιακή προσβολή.

Το σπίτι της οδού 3850 East New York Street

Το κολαστήριο της μικρής Sylvia έμεινε ακατοίκητο για πολλά χρόνια.
Το 2003 αγοράστηκε από τον Trey και την Tammy Davis με σκοπό να χρησιμοποιηθεί ως καταφύγιο για άστεγες νεαρές γυναίκες. Με τη βοήθεια διαφόρων φιλανθρωπικών οργανώσεων ξεκίνησε η προσπάθεια αλλά δυστυχώς δεν μπορούσαν να συγκεντρωθούν τα απαραίτητα κεφάλαια για τη συντήρησή του.
Το 2009 τελικά κατεδαφίστηκε και πλέον σε εκείνη τη θέση υπάρχει ένας χώρος πάρκινγκ.

Το ψυχολογικό προφίλ της Gertrude Baniszewski

Η Gertrude Baniszewski ήταν μια γυναίκα ταλαιπωρημένη από τη ζωή που είχε κάνει 3 αποτυχημένους γάμους και είχε υποστεί βία από τους συζύγους της. Μια βία που ξεκίνησε από τον γάμο της στα 16 της χρόνια, και κράτησε για πολλά χρόνια.
Έχει πλέον κι η ίδια κάνει οικογένεια και στα μάτια των παιδιών της βλέπει ίσως ότι θα έχουν την ίδια τύχη με την ίδια. Είναι μόνη και ζει μέσα στη φτώχια και τη δυστυχία με τα 7 της παιδιά. Είναι ασθενική, λιποβαρής, ασθματική και πάσχει από κατάθλιψη. 

Και ξαφνικά έρχεται στο σπίτι ένα χαρούμενο και δροσερό κορίτσι, γεμάτο ζωντάνια και φυσική ομορφιά που όλοι γύρω συμπαθούν και που για εκείνη προβλέπετε ένα μέλλον πολύ καλύτερο από της δική της αλλά και των παιδιών της.
Και είναι κι αυτή 16 χρονών, όσο δηλαδή ήταν η Gertrude  όταν ξεκίνησε να την κακομεταχειρίζεται ο σύζυγός της.
Το διεστραμμένο της μυαλό μετέτρεψε αυτόν τον φθόνο και το παράλογο μίσος για τη Sylvia Likens, σε σαδιστική εκδίκηση.
Έριξε πάνω στο κορίτσι όση κακία είχε κρυμμένη βαθιά μέσα της τόσα χρόνια και που η ηθική της δεν της επέτρεπε να την προβάλλει στη δική της οικογένεια.
Έβγαλε όλη την μαυρίλα που είχε μέσα στην ψυχή της, όλο το μίσος για το γυναικείο φύλο, χωρίς να διστάσει να συμπεριλάβει και μικρά παιδιά να συμμετέχουν σε αυτό. Για πρώτη φορά στη ζωή της ένιωθε ότι είχε το πάνω χέρι σε κάτι – όντας μάλιστα και «ο αρχηγός». 
Κι αυτό της έδινε μια τόσο μεγάλη αίσθηση ικανοποίησης που εθίστηκε στη βία με τέτοιο παρανοϊκό τρόπο που ζητούσε όλο και περισσότερο, χωρίς καν να μπορεί να σκεφτεί τις συνέπειες.

Η αλαζονεία της, ο εγωισμός της, οι συνεχείς κατηγορίες χωρίς λόγο, η παθολογική της ζήλια, η αίσθηση ότι είχε κάθε δικαίωμα πάνω στη Sylvia, χωρίς σεβασμό στα όρια, χωρίς να ικανοποιείται με τίποτα… όλα αυτά δείχνουν ένα άτομο με τοξική ναρκισσιστική διαταραχή προσωπικότητας. Οι ναρκισσιστικές προσωπικότητες εκφράζουν βίαιη και σαδιστική συμπεριφορά, σε μια προσπάθεια να καλύψουν βαθιά μέσα τους τα αισθήματα ντροπής και αηδίας για τον εαυτό τους.
Τέλος, όπως ακριβώς και η Gertrude Baniszewski, κατηγορούν όλους τους άλλους και ποτέ δεν ζητάνε συγνώμη ούτε αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεων τους.

Η ιστορία της Sylvia Likens και της Gertrude Baniszewski στη λογοτεχνία και τον κινηματογράφο

Λογοτεχνία:
(1978) «By sanction of the victim», της Patte Wheat
(1979) «The Basement: Meditations on a human sacrifice», της Kate Millet (1980) «Let’s go play at the Adams», του Mendal Johnson
(1989) «The girl next door», του Jack Ketchum

Κινηματογράφος:
(2007) An American crime, σε σκηνοθεσία Tommy O’Haver
(2007) The girl next door, σε σκηνοθεσία Gregory Wilson

Συμπεράσματα

Η ιστορία της Sylvia Likens, ενός εγκλήματος που διαδραματιζόταν για μήνες μέσα από τους τοίχους ενός σπιτιού σε μια κατά τα άλλα ήσυχη γειτονιά, μας κάνει να αναρωτιόμαστε για το τι μπορεί να κρύβεται πίσω από κάθε πόρτα, ίσως και την διπλανή μας.
Κι αυτό μας κάνει να τρομάζουμε για το τι μπορεί να κρύβεται δίπλα μας.

Ταυτόχρονα η ιστορία της Gertrude Baniszewski και κυρίως των παιδιών που συμμετείχαν στα βασανιστήρια, μας δείχνει το εντυπωσιακό μέγεθος του σαδισμού που μπορεί να επιδείξει κάποιος μέσος άνθρωπος, αρκεί να του δοθεί η ευκαιρία.
Κι αυτό μας κάνει να τρομάζουμε για το τι μπορεί να κρύβεται μέσα μας…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ