«ο βρικόλακας της ερήμου» και η Ιρανική Νομοθεσία

Ο Mohammed Bijeh (07.02.1975 – 16.03.2005) ήταν Ιρανός κατά συρροή δολοφόνος, βιαστής και παιδόφιλος που έμεινε στην ιστορία ως «ο βρικόλακας της ερήμου της Τεχεράνης» («The Desert Vampire»).

Τα παιδικά του χρόνια

Ο Mohammed Basjee, γνωστός ως Bijeh, γεννήθηκε στο Quchan, στην επαρχία Razavi Khorasan, στο Ιράν. Η οικογένειά του ήταν πολυπληθή και αποτελούταν από τον έμπορο πατέρα του, τη μητέρα του που φρόντιζε το σπίτι και τα 6 του αδέλφια.

Σε ηλικία 4 ετών ο Bijeh έχασε την μητέρα του από καρκίνο. Αμέσως μετά το θάνατό της, ο πατέρας του ξαναπαντρεύτηκε. Εκτός από την μητριά του, στην οικογένεια προστέθηκαν 6 νέα ετεροθαλή αδέλφια του.

Όταν ο Bijeh ήταν 11 ετών, η οικογένεια μετακόμισε στο Khatunabad. Έτσι ο Bijeh εγκατέλειψε το παλιό του σχολείο αλλά, αντί να γραφτεί σε καινούριο στη νέα του συνοικία, ο πατέρας του τον υποχρέωσε να εργαστεί σε ένα φούρνο.

Σύμφωνα με καταθέσεις του Bijeh, ο πατέρας του ήταν ένα βάρβαρο άτομο που τον έδερνε συχνά, ενώ ως τιμωρία του έδενε τα πόδια με αλυσίδες.

Από την ηλικία των 11 ετών, ο Bijeh βιαζόταν επανειλημμένα από διάφορους ηλικιωμένους άντρες.
Ο Mohammed Bijeh δεν παντρεύτηκε ποτέ και δεν έκανε δικά του παιδιά.

Η δράση του Mohammed Bijeh

Το 2004, ο 29χρονος πλέον Mohammed Bijeh, εργαζόταν μαζί με τον 24χρονο φίλο και συγκάτοικό του, Ali Baghi (Ali Gholampour), σε οικοδομές στο Pakdasht, μια φτωχή και υποβαθμισμένη πόλη περίπου 19 μίλια νοτιοανατολικά της Τεχεράνης.

Το ξεφάντωμα των δολοφονιών από τους δύο φίλους διήρκησε από τον Μάρτιο μέχρι το Σεπτέμβριο του 2004. Οι δυο τους παρέσερναν μικρά παιδιά να πάνε μαζί τους στην έρημο έξω από την πόλη, με την πρόφαση ότι πάνε για κυνήγι άγριων ζώων.
Σε ποιο παιδί δεν αρέσει η περιπέτεια;…

Εκεί, στην έρημο, χτυπούσαν με μεγάλες πέτρες τα παιδιά στο κεφάλι μέχρι να ζαλιστούν. Στη συνέχεια κακοποιούσαν σεξουαλικά τα ανύποπτα θύματα. Αφού ολοκλήρωναν τις σεξουαλικές ορέξεις τους, τα δολοφονούσαν και τα έθαβαν στην έρημο, σε ρηχούς τάφους.

Κάποιες φορές, τοποθετούσαν πάνω από τα θαμμένα σώματα των θυμάτων τους, μικρά ζώα (σκύλους, γάτες, κ.ά.) που είχαν σκοτώσει νωρίτερα, για να δικαιολογήσουν τη μυρωδιά των σάπιων πτωμάτων.
Μια άλλη θεωρία που παρουσιάστηκε σε Ιρανικά μέσα ενημέρωσης, ανέφερε ότι ο Bijeh έκαιγε τα πτώματα των θυμάτων του.
Επίσης, πηγές αναφέρουν ότι κατά τη διάρκεια των εγκλημάτων του, ο Bijeh διέπραττε πράξεις βαμπιρισμού και νεκροφιλίας.

Διαπιστωμένα, τα θύματα ήταν τουλάχιστον 17 αγόρια μεταξύ 8 και 15 ετών και 3 ενήλικα.

Αν και τα μέτρα προφύλαξης των δύο νεαρών δεν ήταν σπουδαία, οι δολοφονίες τους άργησαν να έρθουν στο φως. Βασικός λόγος γι’ αυτό, ήταν ότι τα περισσότερα από τα θύματά τους ήταν παιδιά προσφύγων που είχαν έρθει παράνομα στη χώρα από το γειτονικό Αφγανιστάν. Έτσι, οι γονείς, με τον φόβο της πιθανής απέλασής τους από το Ιράν, δεν πήγαιναν στο αστυνομικό τμήμα για να δηλώσουν την εξαφάνιση του παιδιού τους.

Ο Bijeh και ο συνεργός του συνελήφθησαν στις 24 Σεπτεμβρίου 2004, ενώ παρέσερναν το επόμενο θύμα τους.

Bijeh-θύματα-παιδιά

Κοινή γνώμη και ΜΜΕ

Τα εγκλήματα του Mohammed Bijeh τράβηξαν τεράστια προσοχή στα ιρανικά μέσα ενημέρωσης και προκάλεσαν εθνική οργή στο Ιράν. Η υπόθεση αναγνωρίστηκε ως η μεγαλύτερη ποινική υπόθεση στο Ιράν τα τελευταία 71 χρόνια.
Άμεσα αποκάλεσαν τον Bijeh, «ύαινα» και «ο βρικόλακας της ερήμου της Τεχεράνης».

Η κοινή γνώμη ζητούσε για τους δύο φερόμενους ως δολοφόνους να καούν ζωντανοί.

Πολιτικές συνέπειες

Ο ίδιος ο πρόεδρος του Ιράν, Mohammad Khatami,  διέταξε τον υπουργό Εσωτερικών του να ερευνήσει προσωπικά την υπόθεση. Το Υπουργείο Εσωτερικών με τη σειρά του, επέκρινε την αστυνομία επειδή δεν κατάφερε να συλλάβει τους υπόπτους μετά το πρώτο έγκλημα. Δεκαέξι αστυνομικοί επιλήφθηκαν για παράλειψη καθήκοντος και τέθηκαν σε αναστολή.
Ένα χρόνο αργότερα, στις εκλογές του Αυγούστου του 2005, ο Khatami έχασε τη θέση του και πολλοί είναι αυτοί που υποστηρίζουν ότι αιτία ήταν η ανεπάρκεια του στην υπόθεση Bijeh.

Η ψυχιατρική διάγνωση του δράστη

Ένας από τους πιο συνηθισμένους ψυχολογικούς παράγοντες στη διάπραξη φόνου από κατά συρροή δολοφόνους είναι οι διαταραχές προσωπικότητας.

Η έλλειψη ενσυναίσθησης, η έντονη ζήλια, το αίσθημα δικαιώματος και η ανάγκη ελέγχου και εκμετάλλευσης και κακοποίησης των άλλων, που διαπιστώθηκαν στον Mohammed Bijeh, οδήγησαν τους γιατρούς στην διάγνωση ναρκισσιστικής διαταραχής προσωπικότητας.
Ο Bijeh διαπιστώθηκε επίσης με υπόβαθρο σε αντικοινωνική διαταραχή προσωπικότητας και σεξουαλική δυσλειτουργία.

Δίκη

Η δίκη των δύο κατηγορουμένων έγινε στο «Τμήμα 74 του Ποινικού Κώδικα της Τεχεράνης» («Branch 74» of the Tehran Penal Code). Προεδρεύοντας δικαστής ήταν ο Mansour Yavarzadeh Yeganeh.

Ο Ali Baghi ομολόγησε τη συμμετοχή του σε ορισμένες από τις απαγωγές των παιδιών, αλλά σε καμία δολοφονία.

Ωστόσο, ο Mohammed Bijeh παραδέχτηκε με αδιαφορία όλους τους βιασμούς και τις δολοφονίες.

Ο Bijeh παρουσίασε ως το κύριο κίνητρό των πράξεών του:
«Υπόφερα σκληρά από την παιδική μου ηλικία. Έχασα πρόωρα τη μητέρα μου. Από τον πατέρα μου δεν είχα καμία στοργή. Διάφοροι άντρες με βίαζαν. Και όταν συνέκρινα τη ζωή μου με άλλους… έπρεπε να διαπράξω τέτοιες πράξεις. Με αυτόν τον τρόπο εκδικούμουν την κοινότητα».

Η διακοπή της δίκης

Καθώς ο Bijeh αφηγούταν ήρεμα τις φρικτές λεπτομέρειες για τον τρόπο που απήγαγε, βίασε και σκότωσε το έβδομο θύμα του, τα μέλη της οικογένειας του θύματος άρχισαν να πετούν καρέκλες και προσπάθησαν να τον αρπάξουν και να τον σκοτώσουν με γυμνά χέρια.

«Τέτοια εγκλήματα δεν διέπραξαν ούτε οι Σέρβοι εναντίον των Βόσνιων», φώναξε με λυγμούς ο πατέρας του αγοριού του οποίου εξιστορούσε τη δολοφονία ο Bijeh.
(Σχόλιο: Αυτή η φράση δείχνει το πόσο σκληρούς και απάνθρωπους βλέπουν οι Ιρανοί εμάς τους Ευρωπαίους!)

Η δίκη διακόπηκε και η αστυνομία φυγάδευσε τους δύο κατηγορούμενους μέχρι την επόμενη ημέρα.

Bijeh-η-δίκη

Η “ιδιαίτερη” καταδίκη

Στις 27 Νοεμβρίου 2004, το δικαστήριο έβγαλε την απόφασή του.
Ο Ali Baghi  καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 15 ετών για τη συμμετοχή στις απαγωγές και 100 μαστιγώματα για τη συμμετοχή στους βιασμούς.

Ο Mohammed Bijeh κρίθηκε ένοχος για 20 δολοφονίες. Καταδικάστηκε σε 16 θανατικές ποινές (!) γιατί τέσσερις από τις οικογένειες των θυμάτων δεν συμφώνησαν με τη θανατική ποινή.
Στο Ιράν προσφέρεται η επιλογή στις οικογένειες των θυμάτων να συμβιβαστούν με τον δράστη. Σε αυτή την περίπτωση, δεν τιμωρείται ο ένοχος αλλά «πληρώνει το αίμα με χρήματα». Έτσι οι τέσσερις οικογένειες επέλεξαν να λάβουν τα χρήματα που τα είχαν ανάγκη.
Επειδή μάλιστα ο Bijeh ήταν άπορος, ανάλαβε το κράτος να πληρώσει την αποζημίωση σε αυτές τις οικογένειες.

Η 35χρονη Αφγανή Fauzel Shamsi, δήλωσε συγκεκριμένα:
«Προτιμώ το “χρήμα αίματος” για την αποζημίωση του θανάτου του γιου μου, Nematolah, 12 ετών. Ο γιος μου εργαζόταν με πλήρη απασχόληση σε φούρνο και μας έφερνε τα χρήματα που είχαμε ανάγκη
(…) «Έπρεπε να πουλήσουμε όλα μας τα πράγματα ενώ περάσαμε οκτώ ή εννέα μήνες ψάχνοντας τον γιο μας». (…) «Έχουμε χάσει τα πάντα και ο σύζυγός μου έχει πρόβλημα σοβαρό στην πλάτη, με αποτέλεσμα να δυσκολεύεται να εργαστεί. Θα προτιμούσαμε κάποια χρήματα

Σχετικά με την καταδίκη του, ο Bijeh δήλωσε:
«Αν δεν με συνέλαβαν, θα σκότωνα 100 παιδιά. Όμως δεν μου αξίζει να καταδικαστώ σε θάνατο».

Ο αριθμός των θυμάτων

Συχνά σε δίκες κατά συρροή δολοφόνων, ο επίσημος αριθμός των θυμάτων που αποδεικνύονται στο δικαστήριο, είναι πιθανότατα πολύ χαμηλότερος από τον πραγματικό, γιατί τα στοιχεία δεν επαρκούν για να αποδειχθούν όλα τα εγκλήματα.
Στην περίπτωση του Mohammed Bijeh, οι κάτοικοι του Pakdasht υπολογίζουν τα θύματά του σε  τουλάχιστον 41.

Η “θεαματική” εκτέλεση

Την Τετάρτη το μεσημέρι στις 16 Μαρτίου του 2005, περισσότεροι από 5.000 θεατές – ανάμεσα τους και μικρά παιδιά – είχαν συγκεντρωθεί στο χωριό Pakdasht, τον τόπο απ’ όπου είχε επιλέξει τα θύματά του ο Mohammed Bijeh.
Μεγάλα συρματοπλέγματα είχαν σχηματίσει έναν κύκλο κρατώντας τους θεατές απ’ έξω, ενώ από την μέσα μεριά στεκόντουσαν περισσότεροι από 100 αστυνομικοί. Στη μέση του κύκλου ένα βάθρο με έναν σιδερένιο στύλο επάνω.

Όταν η αστυνομία ανέβασε στο βάθρο τον Bijeh, οι θεατές φώναζαν, σφύριζαν και ζητωκραύγαζαν. Δύο αστυνομικοί αφαίρεσαν το πουκάμισο του Bijeh και του έδεσαν με χειροπέδες τα χέρια γύρω από την κολώνα, αφήνοντας έτσι εκτεθειμένη την πλάτη του.

Το μαστίγωμα ξεκίνησε. Χρησιμοποιήθηκαν καλώδια ρεύματος. Διάφοροι δικαστικοί αξιωματούχοι αντάλλαζαν σειρά κατά το μαστίγωμα ώστε να ξεκουράζεται το χέρι τους. Το κοινό φώναζε: «πιο σκληρά!», «πιο δυνατά!» καθώς έβλεπαν τα καλώδια να ματώνουν τη γυμνή πλάτη του Bijeh. Κάποιοι από αυτούς του πέταγαν πέτρες. Ο ίδιος ο Bijeh, κατέρρευσε δύο φορές κατά τη διάρκεια της τιμωρίας, αλλά παρέμεινε σιωπηλός.

Bijeh-το-μαστίγωμα

Το Μαχαίρωμα

«97… 98… 99…» Ο 17χρονος αδελφός του Rahim Younessi, ενός από τα νεαρά θύματα του Bijeh, κατόρθωσε να πηδήξει τα συρματοπλέγματα και να διασπάσει τον αστυνομικό κλοιό. Έτρεξε προς τον Bijeh κρατώντας ένα μαχαίρι. Με την τελευταία βουρδουλιά πρόσθεσε τη δική του “πινελιά” στην πλάτη του κατάδικου, μαχαιρώνοντας τον.

Ο Mohammed Bijeh έπεσε κάτω αιμόφυρτος αλλά ακόμη ζωντανός. Οι αστυνομικοί πρόλαβαν και έπιασαν τον δράστη πριν ολοκληρώσει το έργο του.

Ο Απαγχονισμός

Σύμφωνα με την Ιρανική νομοθεσία, σε περιπτώσεις δολοφονίας, ένα μέλος της οικογένειας του θύματος έχει το δικαίωμα να πραγματοποιήσει τη δημόσια εκτέλεση.
Οι δικαστικοί υπάλληλοι κάλεσαν την Milad Kahani, μητέρα ενός άλλου θύματος, για να φορέσει την μπλε θηλιά στο λαιμό του μελλοθάνατου. Εκείνη περήφανη, όταν βρέθηκε μπροστά στον Bijeh τον έβρισε, τον έφτυσε και τον χαστούκισε πολλές φορές, πριν του φορέσει τελικά τη θηλιά.

Η άλλη άκρη του θανατηφόρου σχοινιού στερεώθηκε σε έναν γάντζο ενός ψηλού γερανού. Ο γερανός σηκώθηκε ανεβάζοντας τον Bijeh στον αέρα, σε ένα ύψος περισσότερο από 10 μέτρα, προκαλώντας το χειροκρότημα του πλήθους.
Ο απαγχονισμός σε γερανό – μια συνηθισμένη μορφή εκτέλεσης στο Ιράν – δεν συνεπάγεται γρήγορο θάνατο, καθώς ο λαιμός του καταδικασμένου κρατουμένου δεν έχει σπάσει. Πρόκειται για έναν αργό και βασανιστικό θάνατο.

Μερικοί άνθρωποι ξέσπασαν σε κλάματα, φωνάζοντας τα ονόματα των χαμένων παιδιών τους.
Κάποιοι φώναξαν: «Ντροπή σου, Bijeh!».
Πολλοί φώναζαν: «Marg bar Bijeh!» («θάνατος στον Bijeh!»)  

«Γυρίστε τον, κάντε τον να κουνιέται για να υποφέρει περισσότερο», ζήτησε ο Ali Khosravi, πατέρας ενός θύματος, στο πλήρωμα του γερανού. Όταν οι χειριστές εκπλήρωσαν την επιθυμία του, το σώμα του Bijeh ταλαντεύτηκε από τη μια πλευρά στην άλλη, με αποτέλεσμα να πέσουν και τα δύο παπούτσια του.

Ένας κληρικός έψελνε χαρούμενος: «Allah ‘akbar» («ο Θεός είναι μεγάλος»).

Μετά από περίπου 20 λεπτά, το σώμα κατέβηκε και ένας γιατρός επιβεβαίωσε ότι ο Mohammed Bijeh ήταν νεκρός.

Bijeh-ο-απαγχονισμός

Διάφορες απόψεις των Ιρανών για το δημόσιο απαγχονισμό

Πολλοί από τους ανθρώπους στο Pakdasht υποστήριξαν τον απαγχονισμό. «Αυτή είναι η πιο ευτυχισμένη μου μέρα. Αντισταθμίζει τη μέρα που σκοτώθηκε ο γιος μου», είπε ο Ali Khosravi, πατέρας ενός θύματος.
«Η σημερινή εκτέλεση θα μειώσει τον πόνο μου. Είμαι ικανοποιημένος με την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν και τον ιρανικό λαό», είπε συγγενής άλλου θύματος.
«Ο Bijeh κατέστρεψε πολλές οικογένειες. Του άξιζε κάτι περισσότερο από τον απλό θάνατο», είπε η κάτοικος του χωριού, Zahra Haleghi.

Αλλά και ένας δικαστικός λειτουργός υπερασπίστηκε την απόφαση να γίνει δημόσια η εκτέλεση:
«Κοιτάξτε πώς έχουν ηρεμήσει τα συναισθήματα των ανθρώπων. Για το καλό όλων, έπρεπε να το κάνουμε δημόσια», είπε λίγα λεπτά μετά τον απαγχονισμό του Bijeh.

Στον αντίποδα, ο κάτοικος Dariush Mehraban είπε ότι οι δημόσιοι απαγχονισμοί προωθούν μόνο τη βία:
«Πολλοί εγκληματίες έχουν απαγχονιστεί, αλλά τα αδικήματα δεν μειώθηκαν ποτέ. Είναι άσχημο σκηνικό να απαγχονίζεται ένας άνθρωπος ακόμα κι αν έχει διαπράξει πολλά εγκλήματα. Η εκδίκηση δεν είναι η λύση», εξήγησε.

Ένα ελαττωματικό δικαστικό σύστημα

Όταν δικάζονται για έγκλημα, οι Ιρανοί πολίτες δεν είναι ίσοι ενώπιον του νόμου. Οι άνδρες έχουν περισσότερα δικαιώματα από τις γυναίκες, οι μουσουλμάνοι έχουν περισσότερα δικαιώματα από τους μη μουσουλμάνους και οι σιίτες μουσουλμάνοι έχουν περισσότερα δικαιώματα από τους σουνίτες μουσουλμάνους.

Το Ιράν είναι επίσης μια από τις λίγες χώρες στον κόσμο που εκτελούν ανήλικους παραβάτες. Το διεθνές δίκαιο απαγορεύει τη θανατική ποινή σε άτομα που ήταν κάτω των 18 ετών τη στιγμή του εγκλήματος για το οποίο έχουν καταδικαστεί. Στο Ιράν, ωστόσο, οι ανήλικοι εγκληματίες απλώς κρατούνται στη φυλακή και εκτελούνται αφού ενηλικιωθούν.

… ΜΟΛΙΣ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΤΗΚΕΣ

“Ο Γιώργος Λάμπρος κάνει σίγουρα μία εντυπωσιακή είσοδο στο χώρο της αστυνομικής μυθοπλασίας, συνδιάζοντας αριστοτεχνικά σε αυτή τη συλλογή τις περισσότερες κατηγορίες της λογοτεχνίας μυστηρίου.”

Γενικότερα σχόλια για τις δημόσιες εκτελέσεις στο Ιράν

Οι κατάδικοι απαγχονίζονται δημόσια στο Ιράν μόνο εάν το δικαστήριο κρίνει ότι τα αποτρόπαια εγκλήματά τους επηρέασαν βαθιά το δημόσιο αίσθημα, ή όταν πρόκειται για κάποια δολοφονία μέλους των δυνάμεων ασφαλείας της χώρας.

Από την άλλη, Ιρανοί μεταρρυθμιστές λένε ότι οι δημόσιες εκτελέσεις, όχι μόνο δεν αποτρέπουν πραγματικά τα μελλοντικά εγκλήματα αλλά βλάπτουν τη διεθνή εικόνα της χώρας και αντανακλούν άσχημα το Ισλάμ.

Η κυβέρνηση δικαιολογεί τους δημόσιους απαγχονισμούς ως παραδειγματισμό προς τους θεατές. Δεν χρησιμοποιούνται ποτέ σε περιπτώσεις που έχει επιβληθεί θανατική ποινή για πολιτικά εγκλήματα. Οι κυβερνητικές αρχές γενικά αποφεύγουν τη δημόσια εκτέλεση πολιτικών κρατουμένων, επειδή προκαλεί μεγαλύτερη κατακραυγή σε εσωτερικό και διεθνές επίπεδο. Ωστόσο, κάποιοι πολιτικοί κρατούμενοι εξακολουθούν να εκτελούνται δημόσια, με το πρόσχημα ότι είναι διακινητές ναρκωτικών.

Κάθε φορά που οι εκτελέσεις πραγματοποιούνται δημόσια στο Ιράν, παιδιά είναι συχνά μεταξύ των θεατών.
Τον Αύγουστο του 2013, ένα 12χρονο Ιρανό αγόρι από την επαρχία Kermanshah απαγχονίστηκε κατά λάθος ενώ επαναλάμβανε τον απαγχονισμό που είχε παρακολουθήσει νωρίτερα με τον μικρότερο 8χρονο αδερφό του.

Ο Ιρανός δημοσιογράφος Mokhtar Khandani δήλωσε:
«Στο Kermanshah, όπου διαμένω, βλέπω σε πολλά μέρη να γίνονται εκτελέσεις στο δρόμο. Σε τέτοιους χώρους, δυστυχώς βλέπω πολλά παιδιά που είναι εκεί και γίνονται μάρτυρες της σκηνής. Στα μάτια ορισμένων παιδιών, αυτό φαίνεται σαν παιχνίδι»

Το Ιράν είναι μια από τις τέσσερις χώρες με τις περισσότερες εκτελέσεις (μαζί με την Κίνα, τη Σαουδική Αραβία… και τις ΗΠΑ).

Σύμφωνα με έρευνα του Κέντρου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Abdorrahman Boroumand στο Ιράν και της Διεθνούς Αμνηστίας, το πρώτο 6μηνο του 2022 στο Ιράν εκτελέστηκαν 251 άτομα, περισσότερο δηλαδή από ένα άτομο τη μέρα, κατά μέσο όρο. Ο πραγματικός αριθμός είναι πιθανώς υψηλότερος, δεδομένης της μυστικότητας σχετικά με τον αριθμό των θανατικών ποινών που επιβάλλουν και εκτελούν οι αρχές.
Οι περισσότερες εκτελέσεις γίνονται συνήθως εντός των τειχών της φυλακής.

Ο αριθμός των εκτελέσεων άρχισε επίσης να αυξάνεται μετά την ανάληψη των Προεδρικών καθηκόντων του Ebrahim Raisi τον Αύγουστο του 2021.

Το Ιράν είχε σταματήσει τις δημόσιες εκτελέσεις για περίπου ενάμιση χρόνο λόγω των περιορισμών του Covid-19 (!)

Ο τελευταίος (μέχρι σήμερα που δημοσιεύθηκε το άρθρο) δημόσιος απαγχονισμός στο Ιράν πραγματοποιήθηκε στις 23.07.2022.

«Η επανάληψη αυτής της βίαιης δημόσιας τιμωρίας έχει σκοπό να τρομάξει και να εκφοβίσει τους ανθρώπους ώστε να μη διαμαρτύρονται», δήλωσε ο διευθυντής του IHR (Iran Human Rights – οργάνωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Ιράν) Mahmood Amiry-Moghaddam.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ