Από την κωμική μέχρι την ανατριχιαστική τους πλευρά. Γιατί φοβόμαστε τους κλόουν.
Ο ρόλος του κλόουν είναι να διασκεδάζει και να ψυχαγωγεί. Αστεία, γκάφες, γκριμάτσες, μαγικά τρικ, μπαλόνια… αποτελούν συνηθισμένα όπλα από τη φαρέτρα του κάθε επαγγελματία κλόουν.
Μελέτες έχουν δείξει ότι οι κλόουν έχουν ευεργετική επίδραση στην υγεία άρρωστων παιδιών, ενώ μειώνουν το προ εγχειρητικό άγχος. (περιοδικό «Journal of Health Psychology», Ιανουάριος 2013).
Γιατί τότε η μελέτη του 2008 που έγινε στο Πανεπιστήμιο του Sheffield στην Αγγλία έδειξε ότι η πλειοψηφία των παιδιών αντιπαθούν ή και φοβούνται τους κλόουν;
Παρά τη δημοφιλή εικόνα των κλόουν ως χαρούμενες φιγούρες, η πραγματικότητα είναι ότι οι κλόουν πάντα είχαν μια σκοτεινή πλευρά.
Τι είναι η κουλροφοβία
Η κουλροφοβία (coulrophobia) είναι ένας σχετικά σύγχρονος όρος που χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά τη δεκαετία του ’90 και αναφέρεται στη φοβία που έχει ένα άτομο για τους κλόουν. Όσοι τους φοβούνται ονομάζονται κουλροφοβικοί.
Δεδομένου ότι δεν είναι μια παλιά φοβία, αλλά μία κατάσταση που αναπτύχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες, δεν είναι πολλά πράγματα γνωστά γι’ αυτό το είδος φοβίας.
Σίγουρα όμως αποτελεί μια συγκεκριμένη φοβία που συνοδεύεται με όλα τα συνηθισμένα χαρακτηριστικά της: τρόμος, εφίδρωση, ναυτία, πανικός, καρδιακή αρρυθμία, δυσκολία στην αναπνοή. Έχουν αναφερθεί περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν λιποθυμήσει απλώς και μόνο επειδή βρέθηκαν στον ίδιο χώρο με έναν κλόουν.
Υπολογίζεται ότι το 2% του ενήλικου πληθυσμού παγκοσμίως πάσχει από κουλροφοβία. Για την Αμερική αυτό το ποσοστό ορίζεται στα 7,8%.
Γιατί φοβόμαστε τους κλόουν

Η εμφάνιση του κλόουν
Ο κλόουν καλύπτει το πρόσωπό του με έντονο πολύχρωμο μακιγιάζ επιδιώκοντας να κρύψει τα χαρακτηριστικά του και να δημιουργήσει μια νέα ταυτότητα. Στην πραγματικότητα δημιουργεί μία «φυσική μάσκα».
Οι μάσκες και γενικότερα όταν ο απέναντί μας προσπαθεί με οποιονδήποτε τρόπο να μεταμφιεστεί, μας δημιουργεί την αίσθηση ότι κάτι βαθύτερο προσπαθεί να κρύψει κι αυτό μας προκαλεί φόβο, τον επονομαζόμενο «φόβο του αγνώστου». Για τον ίδιο λόγο άλλωστε υπάρχουν άνθρωποι που φοβούνται τον Άγιο Βασίλη.
Η υπερβολή: Μάλιστα, με στόχο να αποσπάσει την προσοχή του κοινού από την διερεύνηση των βαθύτερων χαρακτηριστικών του, κάθε κλόουν, με τη χρήση του κατάλληλου μέικ απ, δημιουργεί μια υπερβολή στα ψεύτικα χαρακτηριστικά του ώστε να αποσπά το μάτι του κοινού. Μεγάλα μάτια, μεγάλη στρογγυλή μύτη, μεγάλο χαμόγελο… Όλη αυτή η υπερβολή όμως τρομάζει αρκετούς ανθρώπους.
Η διαφορετικότητα: Κάθε κλόουν είναι έτσι μακιγιαρισμένος ώστε να χαμογελάει διαρκώς. Αυτό από μόνο του το χαρακτηριστικό είναι ασυνήθιστο για όλους εμάς τους «μουτζούφληδες» και θεωρούμε ότι παρεκκλίνει από το φυσιολογικό.
Επιπλέον, στο πρόσωπο των περισσότερων κλόουν υφίσταται μια μεγάλη αντίθεση: έχουν ένα τεράστιο χαμόγελο και ταυτόχρονα ένα θλιμμένο βλέμμα.
Αυτή η διαφορετικότητα (που στα μάτια κάποιων από εμάς φαίνεται ως παραλογισμός) ενισχύεται με το υπόλοιπο ντύσιμο: φαρδιά ρούχα και τεράστια παπούτσια.
Να θυμίσω εδώ ότι ένας από τους μεγαλύτερους κωμικούς ηθοποιούς της εποχής μας, ο βραβευμένος με 1 Oscar, 2 Έμμυ και 6 Χρυσές σφαίρες, Robin Williams, ένας άνθρωπος που μας έκανε να γελάμε μέσα από τις δεκάδες ταινίες του, αυτοκτόνησε τον Αύγουστο του 2014 μετά από χρόνια μάχη με την κατάθλιψη.

Η συμπεριφορά του κλόουν
Αφού κρύψει τελικά το πρόσωπό του στη συνέχεια κάνει πράγματα (αστεία, φάρσες, αταξίες, κλπ.) που συχνά κατακρίνει η κοινωνία και γι’ αυτό δεν μπορεί να κάνει ένας απλός άνθρωπος, χωρίς να ρισκάρει να παρεξηγηθεί από τον περίγυρό του. Συχνά δε, πάντα μέσα από το σκανταλιάρικο χιούμορ του, προσβάλει τον ίδιο τον θεατή με τις πράξεις του. Κι ο θεατής νιώθει τον «φόβο έκθεσης στο κοινό».
Άλλες αιτίες που μπορεί να προκαλέσουν κουλροφοβία
Κληρονομικότητα: Αν οι γονείς μας πάσχουν από κουλροφοβία, δεν είναι δύσκολο να το μεταδώσουν και σε εμάς, ιδιαίτερα στην παιδική ηλικία.
Ο κινηματογράφος: Δεν είναι λίγες οι ταινίες τρόμου με πρωταγωνιστές ψυχοπαθείς δολοφόνους κλόουν.
Τα ΜΜΕ: Ο φόβος των κλόουν επιδεινώνεται από τον τρόπο που παρουσιάζονται οι κλόουν στα μέσα ενημέρωσης. Η σύνηθες στάση των ΜΜΕ απέναντι στο έγκλημα είναι να βομβαρδίζει το κοινό με τρομακτικές ειδήσεις και να πυροδοτεί τον φόβο ότι είμαστε όλοι εκτεθειμένοι απέναντι σε κάθε μορφής βίαιο και αρρωστημένο έγκλημα.
Ετυμολογία της λέξης «κλόουν»
Τον 15ο αιώνα η λέξη clown χρησιμοποιήθηκε από τον Σαίξπηρ για να περιγράψει έναν άνθρωπο βαρετό, με χονδροειδείς τρόπους και γελοίο χαρακτήρα.
Την ίδια εποχή, στα Ισλανδικά χρησιμοποιούνταν η λέξη «klunni», στα Σουηδικά «kluns», στα Ολλανδικά «kloen» και στα γερμανικά «klönne» για να χαρακτηρίσει τον αδέξιο, άκομψο άνθρωπο.
Η ιστορία των κλόουν και οι πιο διάσημοι κλόουν στην ιστορία

Οι κλόουν, ως φαρσέρ, γελωτοποιοί, τζόκερ, πιερότοι, αρλεκίνοι αλλά και απατεώνες, εμφανίζονται στους περισσότερους πολιτισμούς εδώ και αιώνες.
Οι Πυγμαίοι κλόουν έκαναν τους Αιγύπτιους Φαραώ να γελούν το 2500 π.Χ.
Στην αρχαία αυτοκρατορική Κίνα, ο αυλικός κλόουν YuSze, ενέπνευσε τον αυτοκράτορα Qin Shih Huang να ζωγραφίσει το Σινικό Τείχος.
Στις Ινδίες, σύμφωνα με τη «Ραμαγιάνα», η Σίττα είχε κοντά της γελωτοποιό, ο οποίος περιγελούσε τα προτερήματα των εραστών της.
Στην αρχαία Ελλάδα ο Ήφαιστος θεωρούνταν ο γελωτοποιός των Θεών, ενώ στη Σπάρτη λατρεύονταν ο «Γέλως», ο Θεός του γέλιου.
Στην αρχαία Ρώμη ο κλόουν λεγόταν «ανόητος» («ridiculi»).
Κατά τη διάρκεια σοβαρών τελετουργικών, οι ιθαγενείς της Αμερικής των Χόπι είχαν μια παράδοση όπου χαρακτήρες που έμοιαζαν με κλόουν διέκοπταν τα τελετουργικά κάνοντας γελοιότητες.
Συχνά οι γελωτοποιοί στα παλάτια ήταν δύσμορφοι, νάνοι, καμπούρηδες ή σακάτηδες. Υπήρχε η αντίληψη ότι η δυσμορφία τους προστάτευε το παλάτι από το κακό μάτι. Επιπλέον θεωρούνταν γουρλήδες επειδή πίστευαν ότι τα χονδροειδή πειράγματα τους μετέφεραν την κακία και τη γρουσουζιά από το θύμα της ειρωνείας στον ίδιο τον ειρωνευόμενο. Έτσι ήταν ελεύθεροι να σατιρίζουν ακόμα και τα πρόσωπα που ήταν ψηλά στην ιεραρχία της εξουσίας και να κατακρίνουν αποφάσεις και τα κακώς κείμενα της κοινωνίας.
Joseph Grimaldi
Ο Joseph Grimaldi (18.12.1778 – 31.05.1837) ήταν Άγγλος ηθοποιός, κωμικός και διασκεδαστής. Θεωρείται «ο πατέρας του σύγχρονου κλόουν» γιατί μέσα από τον χαρακτήρα του «Joy» κάλυψε για πρώτη φορά το πρόσωπό του με λευκό μακιγιάζ, ζωγράφισε τα μεγάλα κόκκινα χείλη και συμπλήρωσε με τα μπλε μάτια. Φορούσε πολύχρωμα εξωφρενικά και φαρδιά ρούχα.
Ήταν δεξιοτέχνης της φυσικής κωμωδίας και ειδικεύτηκε στα κλασικά αστεία κόλπα με το σώμα του με έναν συνδυασμό χορευτικών κινήσεων και παντομίμας. Έκανε σάτιρα, κορόιδευε τις μόδες της εποχής, τους πολιτικούς και έκανε σατυρικές μελοποιήσεις σε γνωστά τραγούδια.
Αλλά η πραγματική ζωή του Grimaldi κάθε άλλο παρά κωμωδία ήταν. Είχε μεγαλώσει με ένα τύραννο πατέρα, είχε χάσει τη γυναίκα του κατά τη γέννα του γιου του και ο γιος του πέθανε τελικά 31 ετών από την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ. Ο Grimaldi συνήθιζε να λέει απευθυνόμενος στο κοινό του:
«Είμαι θλιμμένος όλη την ημέρα, για να σας κάνω να γελάτε τη νύχτα».
Ο ιστορικός Stott πιστώνει στον Grimaldi ότι πότισε τους σπόρους στη λαϊκή φαντασία του τρομακτικού κλόουν, δημιουργώντας μια φιγούρα που κυριολεκτικά αυτοκαταστρέφεται για να κάνει το κοινό του να γελάσει.
Jean-Gaspard Deburau
Την ίδια εποχή που ο Grimaldi μεσουρανούσε στη Βρετανία, η Γαλλία είχε τον δικό της κλόουν. Ο Jean-Gaspard Deburau (31.07.1796 – 17.06.1846) ήταν ένας μίμος που δημιούργησε τον χαρακτήρα του Πιερότου (Pierrot), μια φιγούρα με λευκή μπογιά στο πρόσωπο, με κόκκινα χείλη και μαύρα φρύδια.
Στην προσωπική του ζωή ο Deburau είχε κατηγορηθεί για την απαίσια συμπεριφορά του. Το 1836, χτύπησε με το μπαστούνι του μέχρι θανάτου ένα νεαρό αγόρι επειδή τον ενόχλησαν οι φωνές του στο δρόμο.
Οι τοπικές εφημερίδες τότε είχαν γράψει για τον αδίστακτο δολοφόνο κλόουν, αλλά η διασημότητα του Deburau του εξασφάλισε τελικά και την αθώωσή του.

Ο παλιάτσος
Στην Ιταλία, μέσα από την όπερα «Pagliacci» του Ruggero Leoncavallo, το 1892, δημιουργήθηκε ο «παλιάτσος».
Πρόκειται για μια αιματοβαμμένη ερωτική ιστορία όπου ο παλιάτσος (κλόουν) Κάνιο που προσφέρει το γέλιο στον κόσμο, εσωτερικά κλαίει και καταλήγει να μαχαιρώσει τη γυναίκα του Νέντα και τον εραστή της Σίλβιο και μετά να δηλώσει:
«La commedia è finita!» («Η κωμωδία τελείωσε!»)
Ο κλόουν στο τσίρκο
Το τσίρκο ξεκίνησε το 1768 με τα ιππικά σόου του Βρετανού επιχειρηματία Philip Astley και δεν ήταν τίποτα περισσότερο από «κατορθώματα ιππασίας» σε μια κυκλική αρένα. Η μεγάλη απήχηση αυτών των σόου σύντομα προσέλκυσε κι άλλους καλλιτέχνες, όπως ζογκλέρ, ακροβάτες και ταχυδακτυλουργούς.
Το τολμηρό και ριψοκίνδυνο πρόγραμμα όμως, δημιουργούσε έντονες συγκινήσεις και ρίγη στους θεατές, συναισθήματα που απαιτούσαν μία χαλάρωση και μία ανακούφιση πριν επαναληφθούν.
Αυτό το κενό ήρθε να καλύψει η παρουσία του κλόουν.
Ο Γάλλος κριτικός λογοτεχνίας Edmond de Goncourt, γράφοντας το 1876, περιγράφει τη σκοτεινή πλευρά του κλόουν στο τσίρκο:
«Η τέχνη του κλόουν είναι τώρα μάλλον τρομακτική και γεμάτη άγχος και φόβο, με τα αυτοκτονικά κατορθώματά του, τις τερατώδεις χειρονομίες του και έναν φρενήρη μιμητισμό που θυμίζει την αυλή ενός τρελοκομείου».
Ο κλόουν στο καμπαρέ
Η σκοτεινή κωμικοτραγική φιγούρα του κλόουν στα καμπαρέ αποτέλεσε άλλον έναν λόγο σπίλωσης του ονόματός του. Ιδιαίτερα όταν συνδυάστηκε από τις αρχές της δεκαετίας του ’30 με τη διαφθορά της ναζιστικής Γερμανίας.
Ο συγκεκριμένος χαρακτήρας είχε συνήθως στο λευκό του πρόσωπο ένα διφορούμενο στόμα και μάτια ψυχρά που δεν επέτρεπαν σε κανένα συναίσθημα να προβληθεί. Ο χαρακτήρας του ήταν από τη μία διασκεδαστικός και από την άλλη αυταρχικός, βίαιος και σαδιστικός.

Bozo the Clown (Μπόζο ο κλόουν)
Ο πιο δημοφιλής τηλεοπτικός κλόουν της Αμερικής ήταν ο Μπόζο. Εμφανίστηκε σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές από το 1959 μέχρι το 1976, με πιο αξιοσημείωτο το «Bozo’s Circus» (αργότερα «The Bozo Show»).
Ο Μπόζο είχε φλογερά κόκκινα μαλλιά, κόκκινη στρογγυλ΄ή μύτη και φορούσε μεγάλα παπούτσια.
Πίσω από τη μάσκα το Μπόζο κρυβόταν ο ηθοποιός Frank Avruch (21.05.1928 – 20.03.2018).
Ο Έλληνας Μπόζο
Αντίγραφο του Μπόζο είχαμε και στην Ελλάδα. Τη δεκαετία του ’70 ο ηθοποιός Μανώλης Δεστούνης (19.11.1937 – ) σκόρπιζε γέλιο και χαρά στους μικρούς του φίλους ενώ είχε προσθέσει και μια πιο εκπαιδευτική χροιά στον ρόλο του, μιλώντας για το καλό και το κακό, το δίκαιο και το άδικο, τον σεβασμό, τον πατριωτισμό, και γενικότερα ότι απαιτούσε η εποχή για τη σωστή διαπαιδαγώγηση των νέων. («Πατρίς – Θρησκεία – Οικογένεια»).
Από το 1973 ξεκίνησε και η τηλεοπτική του παρουσία μέσα από το κανάλι της ΥΕΝΕΔ με τίτλο: «Μπόζο: ένας κλόουν με χρυσή καρδιά», παρουσία που κράτησε μέχρι το 1976.

Ronald McDonald
Δημοφιλής στα παιδιά αλλά εξίσου τρομακτικός ήταν και η μασκότ των Αμερικάνικων ταχυφαγείων McDonald’s. Πρωτοεμφανίστηκε το 1963 σε τηλεοπτικά διαφημιστικά σποτ της εταιρίας, αρχικά με το ψευδώνυμο «Ronald McDonald, the happy hamburger clown».
Σε έρευνα που έγινε στην Αμερική το 2000, ο Ronald McDonald είχε 96% αναγνωρισιμότητα στα παιδιά δίνοντας του έτσι τη δεύτερη θέση μετά τον Άγιο Βασίίλη.
O Ronald McDonald ήταν ιδιαιτέρως ανατριχιαστικός μιας και έχει συμβάλλει στην παιδική παχυσαρκία προωθώντας την ανθυγιεινή διατροφή.
John Wayne Gacy
Αναμφισβήτητα ένας από τους σοβαρότερους λόγους για να φοβάται κανείς τους κλόουν.
Από το 1972 μέχρι το 1978 ο serial killer John Wayne Gacy δολοφόνησε τουλάχιστον 33 αγόρια και νεαρούς άνδρες στις ΗΠΑ.
Σε αυτό το διάστημα, ο Gacy εντάχθηκε στη λέσχη των κλόουν και δημιούργησε τους δικούς του χαρακτήρες κλόουν «Pogo the Clown» και «Patches the Clown» επινοώντας το δικό του μακιγιάζ και κοστούμι.
Αυτό που ήταν ιδιαίτερα τρομακτικό ήταν ότι ο Gacy, με τη μορφή του αθώου κλόουν είχε πρόσβαση σε παιδιά. Ως κλόουν έπαιζε σε εκδηλώσεις συγκέντρωσης κεφαλαίων, σε παρελάσεις και σε εθελοντική ψυχαγωγία των παιδιών που νοσηλεύονταν σε νοσοκομεία. Ακινητοποιούσε τα θύματα του ξεγελώντας τα ότι θα τους έδειχνε ένα τρυκ με χειροπέδες που τους έβαζε να φορέσουν.
Παρά τον ισχυρισμό ότι «οι κλόουν μπορούν να ξεφύγουν ακόμα και έχοντας κάνει φόνο», καταδικάστηκε το 1980 και εκτελέστηκε με θανατηφόρα ένεση το 1994.
Κατά την παραμονή του στη φυλακή ζωγράφιζε διάφορους πίνακες, με έμφαση αυτοπροσωπoγραφίες του ως κλόουν.
Διαβάστε εδώ ολόκληρο το άρθρο για τον John Wayne Gacy

Joker
Ο Joker πρωτοεμφανίστηκε στα κόμικς Batman το 1940. Ο μεγάλος εχθρός του Batman με τη μορφή του γνωστού χαρτιού της τράπουλας «Joker» είναι κωμικός, σατιρικός, αλλά και ψυχοπαθής σαδιστής δολοφόνος.
Η εμφάνιση του είναι παραμορφωμένη λόγω ενός ατυχήματος σε ένα εργοστάσιο χημικών, έχει πράσινα μαλλιά, ενώ το χαρακτηριστικό του είναι το μεγάλο ανατριχιαστικό χαμόγελο.
Στην πιο πρόσφατη εκδοχή του, το 2019, ο Joker είναι ένας επαγγελματίας κλόουν που αντιμετωπίζει τη σκληρότητα και την περιφρόνηση της κοινωνίας στην πόλη Γκόθαμ που ζει, περνάει από την ευαλωτότητα στην απόλυτη καταστροφή της πόλης.
Η δαιμονική κούκλα κλόουν στο Poltergeist
Ίσως η πιο τρομακτική σκηνή της ταινίας είναι όταν η κούκλα κλόουν του Robbie καταλαμβάνεται από τα πνεύματα και επιτίθεται στο παιδί τυλίγοντας τα μακριά της χέρια στο λαιμό του για να τον πνίξει.
Αυτό που δεν γνωρίζει πολύς κόσμος είναι ότι για την διευκόλυνση των γυρισμάτων είχε κατασκευαστεί μηχανισμός που θα έκανε την κούκλα να κάνει την κίνηση του πνιγμού. Και πραγματικά, πέτυχε καλά το σκοπό της.
Την ώρα που γυρίζονταν η σκηνή ο κλόουν άρχισε να πνίγει τον νεαρό ηθοποιό Oliver Robins σε επικίνδυνο βαθμό. Ο ηθοποιός άρχισε να φωνάζει ότι δεν μπορούσε να αναπνεύσει. Όλοι θεώρησαν ότι ο Robins αυτοσχεδιάζει για να κάνει πιο πιστευτή τη σκηνή. Όταν ο Steven Spielberg παρατήρησε ότι το χρώμα του παιδιού άρχισε να αλλάζει, όρμησε στον Robins και έσπασε το χέρι της κούκλας κλόουν, σώζοντας του τη ζωή.
Pennywise
Το 1986 ο Stephen King μέσα από το μυθιστόρημα του «it» δημιούργησε τον Pennywise, μια αρχαία δαιμονική οντότητα με τη μορφή ενός κλόουν που κυνηγάει τα παιδιά κάθε 27 χρόνια στην πόλη Derry του Maine. Ο κλόουν τρέφεται με τον ανθρώπινο φόβο και χειραγωγεί τους ανθρώπους κάνοντας τη θέληση τους αδύναμη.

Krusty the Clown
Το «κανονικό» του όνομα είναι Sir Herschel Shmoikel Pinchas Yerucham Krustofsky! Είναι ο αγαπημένος κλόουν του Bart και της Lisa στη σειρά κινουμένων σχεδίων «Simsons» και έχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα ενός γνήσιου κλόουν:
Μανιακός καπνιστής, κάνει χρήση ναρκωτικών και χαπιών, ξοδεύει τεράστια ποσά σε πορνοπεριοδικά, είναι τζογαδόρος, χρωστάει σε μαφιόζους, ξεγελάει την εφορία, έχει παράνομη κόρη, και γενικά πάντα βρίσκεται σε προβλήματα.
Τα χαρακτηριστικά του σώματός του περιλαμβάνουν μια τρίτη θηλή, ένα σημάδι σε σχήμα μοσχαριού και μια ουλή στο στήθος του ως αποτέλεσμα της εισαγωγής βηματοδότη στην καρδιά του μετά από καρδιακή προσβολή στον αέρα το 1986.

Ο κλόουν δολοφόνος του Wellington
Στις 26 Μαΐου του 1990 ένας κλόουν χτύπησε την εξώπορτα της 40χρονης Marlene Warren στο Wellington, Palm Beach στη Florida. Η γυναίκα άνοιξε την πόρτα και ο κλόουν της πρόσφερε ένα μπουκέτο λουλούδια και μπαλόνια. Μόλις η Marlene απορημένη και χαρούμενη παρέλαβε τα δώρα της, ο κλόουν έβγαλε από το κουστούμι του ένα πιστόλι και την πυροβόλησε στο κεφάλι.
Στη συνέχεια επέστρεψε στο αυτοκίνητο του και τράπηκε σε φυγή αλλά ο 21χρονος γιος του θύματος πρόλαβε να δει τον κλόουν και το λευκό Chrysler που διέφυγε.
Η Marlene ξεψύχησε δύο ημέρες αργότερα. Η αστυνομία βρήκε το αυτοκίνητο διαφυγής αλλά δεν είχε στοιχεία για τον δράστη.
Ο σύζυγος του θύματος Michael Warren ιδιοκτήτης εταιρίας αυτοκινήτων και ανταλλακτικών, περίμενε 12 ολόκληρα χρόνια μέχρι να αποφασίσει να ξαναπαντρευτεί. Το 2002 παντρεύτηκε τελικά την επί χρόνια υπάλληλο του στο μαγαζί, Sheila Keen-Warren.
Το 2018, η πρόοδος στην τεχνολογία DNA είχε ως αποτέλεσμα τη σύλληψη της Sheila Keen Warren, όταν οι ανακριτές συνέδεσαν το DNA της με τρίχες που βρέθηκαν στο όχημα απόδρασης.
Παρότι αποδείχτηκε ότι το ζευγάρι διατηρούσε κρυφή ερωτική σχέση από τότε, ο Michael Warren δεν έχει μέχρι σήμερα αποδειχθεί ότι είχε συμμετοχή στη δολοφονία.
Rex Mays
O 39χρονος Rex Warren Mays, γνωστός και ως «Uh-Oh the Clown» ήταν ένας κλόουν πολύ αγαπητός στα παιδιά της γειτονιάς του. Στις 20 Ιουλίου 1992, μόλις είχε χάσει τη δουλειά του και επέστρεφε στο σπίτι του σκεπτόμενος πώς θα ανακοινώσει το γεγονός στη γυναίκα του. Πλησιάζοντας, ενοχλήθηκε από τη δυνατή μουσική που έπαιζε από το διπλανό σπίτι. Βρήκε την πόρτα του σπιτιού ανοιχτή και μπήκε για να ζητήσει να χαμηλώσουν τη φωνή.
Η 7χρονη Kynara Carreiro και η 10χρονη Kristin Wiley, αρνήθηκαν να χαμηλώσουν την ένταση της μουσικής που άκουγαν.
«Όχι, δεν πρόκειται να το χαμηλώσουμε. Και σήκω φύγε από ’δω μέσα» του φώναξε η Carreiro.
Τότε ο Mays πήγε στην κουζίνα του σπιτιού και πήρε ένα μεγάλο μαχαίρι. Την Carreiro την μαχαίρωσε 23 φορές ενώ την Wiley 18 φορές.
«Μόλις είχα απολυθεί και κάποιο παιδί μου λέει, όχι», είπε στην απολογία του ο Mays. «Δεν το άντεξα. Ήταν σαν να με έπιασε τρέλα».
Καταδικάστηκε σε θάνατο και στις 23 Σεπτεμβρίου 2002, ο Rex Mays εκτελέστηκε με θανατηφόρα ένεση.
Η δολοφονία του βαρόνου
Ο Francisco Rafael Arellano Felix (24.10.1949 – 18.10.2013) ήταν Μεξικανός βαρόνος ναρκωτικών.
Την ημέρα των 64 γενεθλίων του, ενώ γιόρταζε με την οικογένεια του και άλλους 80 καλεσμένους, ένας κλόουν που όλοι θεωρούσαν ότι ήταν μέρος των διασκεδαστών του πάρτι, τον πλησίασε.
Τον πυροβόλησε μία φορά στο κεφάλι και στη συνέχεια πολλές φορές όταν έπεσε στο έδαφος. Κατόπιν έτρεξε και διέφυγε με μια μαύρη λιμουζίνα που τον περίμενε απ’ έξω.

Το φαινόμενο «Killer Clowns»
Το 2016 ένα περίεργο φαινόμενο παρουσιάστηκε στις ΗΠΑ, ιδιαίτερα στις περιοχές από τη Νότια Καρολίνα μέχρι τα βόρεια της Νέας Υόρκης και εξαπλώθηκε σε όλες τις νοτιοανατολικές ΗΠΑ. Κλόουν άρχισαν να εμφανίζονται ταυτόχρονα παντού, τρομοκρατώντας κυρίως παιδιά αλλά κάποιες φορές και ενήλικες.
Κάποια παιδιά ισχυρίστηκαν ότι με το δέλεαρ των καραμελών, των γλυκών και των τρικ, κλόουν προσπαθούσαν να τα παρασύρουν να τους ακολουθήσουν μέσα στο δάσος.
Άλλα παιδιά δήλωσαν ότι κλόουν τους απείλησαν στη στάση του λεωφορείου.
Αναφορές έγιναν από κατοίκους ότι είδαν κλόουν να κρυφοκοιτάζουν περίεργα μέσα από τα παράθυρά τους.
Στην Αριζόνα, έφηβοι λήστεψαν δύο εστιατόρια φαστ φουντ φορώντας στολή κλόουν.
Στο Μέμφις, άντρες λήστεψαν μια τράπεζα φορώντας μάσκες κλόουν.
Το περιστατικό είχε παρουσιαστεί σε παρόμοιας έντασης ρυθμό και το 1981. Τότε μάλιστα είχε περάσει και στην απέναντι μεριά του Ατλαντικού, στη Μεγάλη Βρετανία. Οι βρετανοί τους είχαν ονομάσει «Κλόουν φάντασμα». Αυτή η επανάληψη του φαινομένου δημιούργησε στον κόσμο συγκρίσεις με τον Pennywise.
Οι Πολιτείες όπου παρατηρείται το φαινόμενο αναγκάστηκαν να βγάλουν νόμο που να απαγορεύει σε οποιονδήποτε άνω των 16 ετών να κυκλοφορεί ντυμένος κλόουν ή με αντίστοιχη μάσκα, χωρίς επαγγελματική άδεια.
Η υστερία αυξήθηκε σε μεγάλο βαθμό από τα ΜΜΕ όπου, παρά της διαψεύσεις της αστυνομίας, παρουσίαζαν τα περιστατικά ως επίσημα εγκλήματα με πιθανό στόχο τις απαγωγές παιδιών, την παιδεραστία ή τις σατανικές τελετουργίες.
Αυτό που ανησυχεί περισσότερο την αστυνομία σε τέτοιες περιπτώσεις είναι μήπως ο φόβος που έχει δημιουργηθεί στους πολίτες τους φτάσει στο σημείο να πάρουν από ένα όπλο και να πυροβολούν ασύστολα όποιον κλόουν βλέπουν μπροστά τους.
«Ο φόβος προηγείται της λογικής» δηλώνει ο ψυχίατρος Dr. Steven Slozman. «Αυτό που είναι πιο επικίνδυνο από τους κλόουν είναι οι συνέπειες του φόβου που ακολουθεί. Και αυτές οι ιστορίες ποτέ δεν έχουν αίσιο τέλος».

Οι επαγγελματίες κλόουν
Όπως είναι φυσικό, οι αρνητικές εικόνες για τους κλόουν βλάπτουν τους επαγγελματίες κλόουν.
Ο Stephen King είπε χαρακτηριστικά μετά την έκδοση του «it»:
«Οι κλόουν είναι τσαντισμένοι μαζί μου. Λυπάμαι, αρκετοί είναι καταπληκτικοί. Αλλά τα παιδιά πάντοτε τρόμαζαν με τους κλόουν. Μην πυροβολείτε λοιπόν τον αγγελιοφόρο για το μήνυμα».
Ανατριχιαστικοί κλόουν στον κινηματογράφο
Ο κακός, ψυχρός κι ανάποδος κλόουν έχει εμφανιστεί πολλές φορές στη μεγάλη οθόνη. Ακολουθεί μια λίστα με ενδεικτικές ταινίες:
1928, «The man who laughs». Σκηνοθεσία Paul Leni. Στο ρόλο του Gwynplaine o Conrad Veidt.
1966, «Batman». Σκηνοθεσία Leslie H. Martinson. Στο ρόλο του Joker o Cesar Romero.
1982, «Poltergeist». Σκηνοθεσία Tobe Hooper.
1988, «killer klowns from outer space». Σκηνοθεσία Stephen Chiodo.
1989, «Batman». Σκηνοθεσία Tim Burton. Στο ρόλο του Joker o Jack Nickolson.
1989, «Clownhouse», Σε σκηνοθεσία Victor Salva.
1991, «Shakes the clown». Σκηνοθεσία Bobcat Goldthwait. Στο ρόλο του Shakes the clown o Bobcat Goldthwait.
2000, «Killjoy». Σκηνοθεσία Craig Ross Jr. Στο ρόλο του Killjoy o Angel Vargas
2004, «Fear of clowns». Σκηνοθεσία Kevin Kangas. Στο ρόλο του Shivers the Clown o Mark Lassise.
2007, «100 tears». Σκηνοθεσία Marcus Koch. Στο ρόλο του Gurdy the Clown o Jack Amos.
2008, «The dark knight». Σκηνοθεσία Christopher Nolan. Στο ρόλο του Joker ο Heath Ledger.
2009, «Jingles the Clown». Σκηνοθεσία Tommy Brunswick. Στο ρόλο του Mr. Jingles ο John Anton.
2015, «The legend of Wasco». Σκηνοθεσία Shane Beasley, Leya Taylor. Στο ρόλο του Wasco the Clown o Arthur Cullpher.
2016, «Suicide Squad». Σκηνοθεσία David Ayer. Στο ρόλο του Joker ο Jared Leto.
2016, «Terrifier». Σκηνοθεσία Damien Leone. Στο ρόλο του Art the Clown ο David Howard Thornton.
2017, «it» και 2019, «it (chapter 2)». Σκηνοθεσία Andy Muschietti. Στο ρόλο του Pennywise o Bill Skarsgard.
2019, «Joker». Σκηνοθεσία Todd Phillips. Στο ρόλο του Joker (Arthur Fleck) o Joaquin Phoenix.
2020, «Crimson». Σκηνοθεσία Gregory Plotkin. Στο ρόλο του Clown o Murrugun the Mystic.

Επίλογος
Όλοι μας θα θέλαμε να έχουμε χιούμορ. Να κάνουμε αστεία, να κάνουμε τους άλλους να γελάνε, αλλά και να μπορούμε κάποιες φορές να κάνουμε και να πούμε πράγματα που δεν μας επιτρέπονται. Η πραγματικότητα λοιπόν είναι ότι όλοι κρύβουμε έναν κλόουν μέσα μας. (Όπως άλλωστε και όλοι κρύβουμε ένα δολοφόνο μέσα μας!)
Σύμφωνα με μελέτες που έγιναν στις ΗΠΑ, την περίοδο μεταξύ 1972 που ξεκίνησε τους φόνους ο Gacy μέχρι το 1990, οι δολοφονίες που διαπράχθηκαν από κλόουν αντιπροσώπευαν μόλις το 0,0088% του συνόλου των δολοφονιών. Ταυτόχρονα, στο ίδιο χρονικό πλαίσιο υπήρξαν περισσότεροι από τους διπλάσιους γιατρούς που αποδείχθηκαν κατά συρροή δολοφόνοι.
Με άλλα λόγια, η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ πιο πιθανό να δολοφονηθείτε από έναν γιατρό παρά από έναν κλόουν…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ
Μανώλης Δεστούνης Θυμάμαι, παιδάκι μικρό, τον Μανώλη Δεστούνη, υποδυόμενο τον Μποζο, να μας μοιράζει δωράκια και σοκολάτες σε αποκριάτικη συνεστίαση του οργανισμού που εργαζόταν ο μπαμπάς μου. Τι μου θυμησατε!!!!
Καλημέρα, δεν έχω ξεχάσει καθόλου τον Μανώλη Δεστούνη.
Χαρακτηριστική φωνή