Έλληνες γονείς που δολοφόνησαν τα παιδιά τους
Έχοντας πλέον ξεκαθαρίσει τη διαφορά μεταξύ παιδοκτονίας και ανθρωποκτονίας (βλπ. προηγούμενο άρθρο: «Παιδοκτονία vs Ανθρωποκτονία: Η Εγκληματολογική ορολογία σε αντίθεση με την ορολογία των ΜΜΕ) ας δούμε τώρα κάποια πράγματα που αφορούν την ανθρωποκτονία παιδιού από τον γονέα του.
Τα κίνητρα ενός γονέα να δολοφονήσει το παιδί του
Η δολοφονία ενός παιδιού από έναν γονιό, είναι ένα πολύπλευρο φαινόμενο με ποικίλα αίτια και χαρακτηριστικά.
Ο ψυχίατρος Phillip J Resnick, το 1969, μέσα από το βιβλίο του «Child murder by parents: a psychiatric review of filicide» πρότεινε μια ταξινόμηση με βάση το κίνητρο:
#1 Αλτρουισμός
#2 Οξεία ψύχωση
#3 Ανεπιθύμητο τέκνο
#4 Ατύχημα από κακοποίηση
#5 Συζυγική εκδίκηση
Σημείωση: όπως αναφέραμε στο προηγούμενο άρθρο, Φιλοκτονία (filicide) λέγεται η δολοφονία παιδιού από τον γονέα του.

Αλτρουιστική φιλοκτονία
Βάση αυτού του μοντέλου, η αλτρουιστική φιλοκτονία χαρακτηρίζεται από το κίνητρο της ανακούφισης του παιδιού από αληθινά ή φανταστικά βάσανα που καλείται να αντιμετωπίσει στη ζωή του. Σε άλλες περιπτώσεις ο γονιός θεωρεί ότι ο κόσμος είναι πολύ σκληρός για ένα παιδί.
Μπορεί να φαίνεται οξύμωρο, όμως στην αρρωστημένη ψυχή ενός τέτοιου ατόμου η δολοφονία του παιδιού προβάλλεται ως υπέρτατη ένδειξη αγάπης.
Σε αυτή την κατηγορία ανήκουν και οι περιπτώσεις όπου ο γονέας σκοπεύει να αυτοκτονήσει ο ίδιος και δεν θέλει να αφήσει το παιδί του μόνο του σε αυτή τη ζωή. Αυτό συμβαίνει πιο συχνά σε αυτοκτονικές μητέρες που θεωρούν το παιδί τους ως προέκταση του εαυτού τους.
Οξεία ψυχωτική φιλοκτονία
Η οξεία ψυχωτική φιλοκτονία περιλαμβάνει γονείς που σκοτώνουν χωρίς κατανοητό κίνητρο, υπό την επήρεια σοβαρής ψυχικής ασθένειας.
Έχει αναφερθεί μία περίπτωση του 1927 όπου η μητέρα έβαλε το μωρό της στη φωτιά και στη συνέχεια το βραστήρα στην κούνια του μωρού (Hopwood).
Πιο πρόσφατη περίπτωση, το 2015, μια επιληπτική μητέρα στο Sacramento τοποθέτησε το βρέφος της στο φούρνο μικροκυμάτων, κατά τη διάρκεια μιας περιόδου επιληπτικής σύγχυσης.

Ανεπιθύμητο τέκνο
Στην περίπτωση του ανεπιθύμητου τέκνου, έχουμε ένα παιδί όπου ο ένας ή και οι δύο γονείς δεν ήθελε ποτέ να γεννηθεί. Ο γονέας αισθάνεται ότι το παιδί δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα βάρος που δυσκολεύει την ζωή του και που η απουσία του θα του προσφέρει πάλι πίσω την ελευθερία του.
Συχνά σε αυτή την κατηγορία η πατρότητα είναι αβέβαιη.
Επιπλέον εδώ εντάσσεται και η σπανιότερη κατηγορία γονέων που δολοφονούν το παιδί τους για να εισπράξουν χρηματική αποζημίωση από την ασφαλιστική εταιρεία.
Ατύχημα από κακοποίηση
Η φιλοκτονία από ατύχημα ως συνέπεια μετά από κακοποίηση, αναφέρεται στην περίπτωση όπου ο θάνατος του παιδιού προέρχεται κατόπιν ανεξέλεγκτης κακοποίησης, χωρίς να υπήρχε πρόθεση από τον γονέα να φτάσει ως τη δολοφονία.
Σε αυτή την κατηγορία ανήκει και ο θάνατος που προέρχεται από γονέα που πάσχει από σύνδρομο Munchausen δια αντιπροσώπου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ο γονέας (τις περισσότερες φορές η μητέρα) προκαλεί σοβαρή και επικίνδυνη ασθένεια στο παιδί της ώστε η ίδια να παρουσιάζεται στο περιβάλλον της ως η «καλή» θεραπεύτρια. (θα αναφερθούμε στο σύνδρομο εκτενέστερα σε επόμενο άρθρο).
Συζυγική εκδίκηση
Η συζυγική εκδίκηση αναφέρεται στις περιπτώσεις όπου η δολοφονία γίνεται με μοναδικό σκοπό τα αντίποινα ή την τιμωρία του/της συζύγου – συντρόφου. Συχνά σε αυτές τις περιπτώσεις, το μίσος ή η παθολογική ζήλια για τον σύντροφό του/της, υπερνικούν στιγμιαία – για όσο διάστημα χρειάζεται να γίνει η ανθρωποκτονία – την αγάπη που έχει για το παιδί τους.
Ο Glen Carruthers, συγγραφέας του «Making sense of spousal revenge filicide», υποστηρίζει ότι όσοι εμπλέκονται σε δολοφονίες συζυγικής εκδίκησης βλέπουν τα παιδιά τους απλά ως αντικείμενα.
Την πιο διάσημη περίπτωση αυτής της κατηγορίας αποτελεί η «Μήδεια» του Ευριπίδη. Αφού θανάτωσε τους δυο της γιους, η Μήδεια είπε χαιρέκακα στον άπιστο Ιάσονα:
«Οι γιοι σου έχουν πεθάνει κι έχουν φύγει. Αυτό θα μαχαιρώσει και τη δική σου καρδιά».
Δεν είναι λίγες οι φορές που ο γονέας, μετά τη δολοφονία του παιδιού του, δίνει τέλος και στη δική του ζωή. Πολύ συχνά δε, την αυτοκτονία του συνοδεύει ένα γράμμα όπου κατηγορεί, ακόμα και για τη δική του εγκληματική πράξη, τον/την σύντροφο.

Στατιστικά στοιχεία
Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν υπάρχουν επίσημα καταγεγραμμένα στατιστικά στοιχεία για τις περιπτώσεις γονέων που δολοφονούν τα παιδιά τους. Θα δούμε όμως κάποια στοιχεία από ΗΠΑ και Μεγάλη Βρετανία όπου οι αποκλείσεις σε ποσοστιαίο βαθμό δεν είναι και πολύ μεγάλες.
Ποιοι είναι οι θύτες
Το 2,5% όλων των συλλήψεων για ανθρωποκτονίες, αφορούν γονείς που έχουν σκοτώσει τα παιδιά τους. (FBI -Mariano et al. 2014)
Το 20% των περιπτώσεων θανάτου ανήλικων παιδιών, οφείλεται σε ανθρωποκτονία. Το 35% των περιπτώσεων θανάτου παιδιών μεταξύ 1 και 4 ετών, οφείλεται σε ανθρωποκτονία. (Υπουργείου Δικαιοσύνης ΗΠΑ, 2013).
Το 37% των γονέων που δολοφόνησαν τα παιδιά τους είχαν κάποια ψυχική ασθένεια ήδη επίσημα καταγεγραμμένη πριν από το έγκλημα. (UK, 2006). Μεγάλο είναι επίσης το ποσοστό των δολοφόνων γονέων που είχαν προβλήματα κατάχρησης εξαρτησιογόνων ουσιών (ναρκωτικά, αλκοόλ, κ.ά.)
Για το 61% των δολοφονιών παιδιών κάτω των 5 ετών, υπεύθυνοι είναι οι γονείς αυτών.
Το 90% των γονέων δολοφόνων των παιδιών τους είναι οι βιολογικοί γονείς ενώ μόνο το 10% είναι θετοί γονείς. Για το μεγαλύτερο ποσοστό παιδιών που σκοτώθηκαν κατά τη βρεφική ηλικία, υπεύθυνες είναι οι μητέρες. Για το μεγαλύτερο ποσοστό παιδιών που σκοτώθηκαν σε ηλικία 8 ετών και άνω, υπεύθυνοι είναι οι πατεράδες.
Συγκεντρωτικά, το 57,4% των δραστών είναι πατεράδες και το 42,6% μητέρες.
Το 72% των περιπτώσεων όπου τα θύματα ήταν κάτω από 3 ετών, η μέθοδος δολοφονίας ήταν με γυμνά χέρια (πνιγμό, στραγγαλισμό ή ξυλοδαρμό).
Ποια είναι τα θύματα
Το 58,5% των παιδιών που δολοφονήθηκαν από γονείς ήταν αγόρια. Τα κορίτσια ήταν λιγότερα (το 41,5%).
Το 72% των θυμάτων δολοφονίας από γονέα, ήταν μικρότερα των 6 ετών.
Το 13% αυτών των θυμάτων ήταν ηλικίας 18-40 ετών, κάτι που δείχνει ότι ο κίνδυνος δεν σταματάει με την ενηλικίωση. (Brown University, 2017)

«Πα-Τέρας» και «Μη-Τέρα»: Έλληνες γονείς «τέρατα» που δολοφόνησαν τα παιδιά τους
Βασίλης Λυμπέρης (5 Ιανουαρίου 1972)
Θύματα: Αντιγόνη Μάρκου (55 ετών, πεθερά), Βασιλική Λυμπέρη (σύζυγος), Παναγιώτα Λυμπέρη (2,5 ετών, κόρη), Γιώργος Λυμπέρης (1 έτους, γιος)
Δράστης: ο 27χρονος πατέρας, Βασίλης Λυμπέρης, ηλεκτρολόγος.
Περιοχή: Μεταμόρφωση Χαλανδρίου, Αττική
Μέθοδος: έβαλε φωτιά στο σπίτι και τους κλείδωσε μέσα.
Αιτία, σύμφωνα με την ομολογία: Υποστήριξε ότι στόχος ήταν μόνο η πεθερά του.
Καταδίκη: Καταδικάστηκε σε «τετράκις εις θάνατο» και εκτελέστηκε στις 25 Αυγούστου 1972. Ήταν η τελευταία εκτέλεση που έγινε στην Ελλάδα.
(Διαβάστε το πλήρες άρθρο: Βασίλης Λυμπέρης)
Μανώλης Δουρής (31 Δεκεμβρίου 1993)
Θύμα: 6χρονος Νικόλας Δουρής.
Δράστης: ο 40χρονος πατέρας, Μανώλης Δουρής, ελαιοχρωματιστής. Περιοχή: Ερμιόνη Αργολίδας.
Μέθοδος: Ασφυξία που προκλήθηκε από το κλείσιμο της μύτης και του στόματος. Το παιδάκι είχε πρώτα βιαστεί.
Αιτία, σύμφωνα με την ομολογία: Τον τιμώρησε επειδή άργησε να επιστρέψει στο σπίτι από τη βόλτα του.
Καταδίκη: Καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης 1 έτους για ασέλγεια, κάθειρξης 20 ετών για βιασμό και ισόβιας κάθειρξης για ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο σε ήρεμη ψυχική κατάσταση. Στις 24 Φεβρουαρίου 1996 βρέθηκε κρεμασμένος στις κοινόχρηστες τουαλέτες των φυλακών της Τρίπολης όπου κρατούνταν.
(Διαβάστε το πλήρες άρθρο: Μανώλης Δουρής)
Νικόλαος Δημόπουλος (Σεπτέμβριος 1994)
Θύμα: 16χρονος Γιώργος Δημόπουλος
Δράστης: ο 43χρονος πατέρας, Νικόλαος Δημόπουλος
Περιοχή: Λευκάδα Φθιώτιδας
Μέθοδος: Τον έκοψε με το τσεκούρι την ώρα που κοιμόταν.
Αιτία, σύμφωνα με την ομολογία: Ο νεαρός είχε κάνει νωρίτερα παρατήρηση στον πατέρα του να σταματήσει να πίνει γιατί μεθούσε και ήταν αλκοολικός.
Καταδίκη: Καταδικάστηκε σε ισόβια, αν και ποτέ δεν ομολόγησε την πράξη του.

Κώστας Ματσούκας (Απρίλιος 1996)
Θύμα: 5χρονος Γιάννης Ματσούκας
Δράστης: ο 35χρονος πατέρας, Κώστας Ματσούκας, μικροπωλητής. Περιοχή: Αγρίνιο
Μέθοδος: Τον πυροβόλησε εν ψυχρώ, μπροστά στα μάτια του αστυνομικού διευθυντή Ακαρνανίας και του αντιδημάρχου του Αγρινίου. Αιτία, σύμφωνα με την ομολογία: Για να εκδικηθεί τη φίλη του με την οποία είχε αποκτήσει το παιδί και δεν του έδινε την επιμέλεια του.
Απόστολος Κοσμάς (7 Ιουλίου 1996)
Θύμα: ο 27χρονος Βαγγέλης Κοσμάς.
Δράστης: ο 54χρονος πατέρας του, Απόστολος Κοσμάς, μηχανολόγος και επιχειρηματίας.
Περιοχή: Κηφισιά, Αττική
Μέθοδος: Τον σκότωσε με τσεκούρι την ώρα που κοιμόταν. Στη συνέχεια μετέφερε το πτώμα στο εξοχικό του όπου και το πυρπόλησε. Την επόμενη ημέρα τεμάχισε το απανθρακωμένο πτώμα με πριόνι και τοποθετούσε τα μέλη σε σακούλες σκουπιδιών, την ώρα που τον συνέλαβε επ’ αυτοφώρω η αστυνομία.
Αιτία, σύμφωνα με την ομολογία: Το παιδί έπασχε από σχιζοφρένεια παρανοϊκού τύπου. Ο πατέρας ισχυρίστηκε ότι έκανε το φόνο γιατί δεν άντεχε να βλέπει το παιδί του να υποφέρει.
Καταδίκη: Κάθειρξη 15 ετών και 6 μηνών. Πέθανε στο κελί του λίγο μετά τη δίκη από καρδιακό επεισόδιο.
Παναγιώτα Τσιφρικά (19 Ιανουαρίου 1997)
Θύμα: 22χρονη Κωστούλα Τσιφρικά
Δράστης: η μητέρα της, Παναγιώτα Τσιφρικά, αγρότισσα.
Περιοχή: Κακοτάρι νομού Ηλείας
Μέθοδος: Δηλητηρίαση στο φαγητό της.
Αιτία, σύμφωνα με την ομολογία: Για να μην την ξεφτιλίσει στο χωριό που ήταν έγκυος από άγνωστο πατέρα.
Καταδίκη: Κάθειρξη 10 ετών για την ανθρωποκτονία και 6 μηνών για την βίαιη διακοπή της κύησης.
(Διαβάστε το πλήρες άρθρο: Παναγιώτα Τσιφρικά)

Βαλεντίνα Σιαμάνη (14 Δεκεμβρίου 1998)
Θύμα: η 14χρονη Λιούμπα
Δράστης: η 43χρονη μητέρα της, Βαλεντίνα Σιαμάνη, χημικός μηχανικός – μοδίστρα (Ρωσίδα).
Περιοχή: Χολαργός, Αττική
Μέθοδος: Της πέρασε ένα μαντήλι γύρω από το λαιμό της και την έπνιξε σφίγγοντας την, ενώ κοιμόταν. Επιχείρησε να κάνει το ίδιο στον 19χρονο γιό της, χτυπώντας τον στο κεφάλι με ένα βαρύ αντικείμενο. Εκείνος όμως πρόλαβε να αντιδράσει και να ακινητοποιήσει τη μητέρα του.
Αιτία, σύμφωνα με την ομολογία: Εκνευρίστηκε που η κόρη της επέστρεψε για μια ακόμη φορά αργά στο σπίτι. Ταυτόχρονα, ένιωθε απελπισία για τη ζωή της και σκόπευε να δολοφονήσει και τα δυο παιδιά της και μετά να αυτοκτονήσει.
Καταδίκη: Καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως και απόπειρα ανθρωποκτονίας για τον γιο της, με το ελαφρυντικό όμως του μειωμένου καταλογισμού. Η ποινή της ήταν 14 χρόνια κάθειρξη που τα έκτισε στο ψυχιατρείο των φυλακών Κορυδαλλού.
Γιώργος Μεταξάκης (20 Σεπτεμβρίου 1999)
Θύματα: Γιάννης Μεταξάκης (10 ετών, γιος), Νίκος Μεταξάκης (4 ετών, γιος), αβάπτιστος (2 ετών, γιος).
Δράστης: ο 40χρονος πατέρας, Γιώργος Μεταξάκης.
Περιοχή: Ποταμός Αλμυρός, Κρήτη.
Μέθοδος: Πέταξε τα παιδιά του στα παγωμένα και ορμητικά νερά του ποταμού. Ανασύρθηκαν νεκρά, λίγες ώρες αργότερα.
Αιτία, σύμφωνα με την ομολογία: Για να εκδικηθεί τη σύζυγο του που του ζήτησε διαζύγιο και θα του στερούσε τα παιδιά του.
Καταδίκη: 3φορές ισόβια κάθειρξη. Αποφυλακίστηκε στις 26 Νοεμβρίου 2018, μετά από 19 χρόνια εγκλεισμού.
Χρήστος Βουλγαράκης (27 Απριλίου 2002)
Θύμα: 13χρονη Βασούλα
Δράστης: ο 38χρονος πατέρας της, Χρήστος Βουλγαράκης
Περιοχή: Πελασγία Φθιώτιδας
Μέθοδος: Σφαγή με 17 μαχαιριές.
Αιτία, σύμφωνα με την ομολογία: Αν και επίσημα δεν ομολόγησε ποτέ την πράξη του, η εν διαστάσει σύζυγός του πιστεύει ότι το έκανε για να την εκδικηθεί που τον εγκατέλειψε.
Καταδίκη: Ποινή κάθειρξης 21 ετών. Αποφυλακίστηκε υπό όρους στις 7 Νοεμβρίου 2018.
Οικογένεια Ρομά (24 Μαρτίου 2011)
Θύμα: 18 μηνών αβάπτιστο κοριτσάκι.
Δράστης: ο 28χρονος πατέρας του (Ρομά).
Περιοχή: Οικισμός τσιγγάνων της Χαλάστρας, Θεσσαλονίκη.
Μέθοδος: Το βίασε και κατόπιν το χτύπησε με ένα ξύλο στο κεφάλι μέχρι θανάτου. Στη συνέχεια ξυλοφόρτωσε και την 3χρονη κόρη του που παρακολουθούσε άναυδη το έγκλημα.
Αιτία, σύμφωνα με την ομολογία: Εκνευρίστηκε γιατί η μικρή σκόρπισε κατά λάθος στο πάτωμα μια δόση ηρωίνης που ο ίδιος ετοιμαζόταν να πάρει.
Καταδίκη: Ισόβια κάθειρξη και κάθειρξη 32 ετών για: ανθρωποκτονία από πρόθεση, βιασμό, αποπλάνηση ανηλίκου, ενδοοικογενειακή επικίνδυνη σωματική βλάβη και ενδοοικογενειακή βία.

Οικογένεια Βουλγάρων (26 Μαρτίου 2014)
Θύμα: 2,5χρονος Θανάσης
Δράστης: η 19χρονη μητέρα και 29χρονος σύντροφος της, Βούλγαροι. Περιοχή: Μεσαρά, Ηράκλειο Κρήτης
Μέθοδος: Περιέλουσαν το νήπιο με καυτό νερό. Στο κορμί του βρέθηκαν και παλαιότερες κακώσεις, εγκαύματα, νυχιές, χτυπήματα με βέργα. Είχε εγκαύματα 3ου βαθμού στο 70% του σώματος του.
Αιτία, σύμφωνα με την ομολογία: Η μητέρα ισχυρίστηκε ότι έριχνε βραστό νερό στο μωρό προκειμένου να το βοηθήσει να ενεργηθεί. Ο σύντροφός της ισχυρίστηκε ότι το παιδί έπεσε μπουσουλώντας σε έναν κουβά με βραστό νερό που είχαν για σφουγγάρισμα.
Η μητέρα κατά τη σύλληψή της δήλωσε ότι ήταν και πάλι έγκυος.
Σάββας (Stanislav) Bakardzhiev (8 Απριλίου 2015)
Θύμα: η 4χρονη Άννυ.
Δράστης: ο 27χρονος πατέρας της Stanislav Bakardzhiev, Βούλγαρος. Περιοχή: Αθήνα, Αττική.
Μέθοδος: Κάτω από την επήρεια ναρκωτικών τη χτύπησε άσχημα και την τραυμάτισε με μαχαίρι ώσπου πέθανε από εσωτερική αιμορραγία. Στη συνέχεια ο ίδιος το τεμάχισε και πέταξε στα σκουπίδια τα μέλη του ώστε να δηλώσει εξαφάνιση.
Αιτία, σύμφωνα με την ομολογία: Δήλωσε ότι το παιδί πέθανε από αρρώστια και για να μην κατηγορηθεί για αμέλεια από την μητέρα του παιδιού, το εξαφάνισε.
Καταδίκη: Ισόβια κάθειρξη για την ανθρωποκτονία, 2 έτη για περιύβριση νεκρού, 2 έτη για παράνομη οπλοχρησία και 1 έτος για ηθική αυτουργία σε ψευδορκία.
(Διαβάστε το πλήρες άρθρο: Η υπόθεση της μικρής Άννυ)
Ιωάννης Εικοσπεντάκης (27 Απριλίου 2017)
Θύμα: 6χρονη Στέλλα Εικοσπεντάκη.
Δράστης: ο 61χρονος πατέρας της, Ιωάννης Εικοσπεντάκης, απόστρατος αστυνομικός.
Περιοχή: Αγία Βαρβάρα, Αττική.
Μέθοδος: Ασφυξία. Της έκλεισε το στόμα και τη μύτη. Στη συνέχεια πέταξε το άψυχο κορμάκι της σε κάδο απορριμμάτων.
Αιτία, σύμφωνα με την ομολογία: Γιατί γκρίνιαζε και αρνούνταν να πάει να κάνει μπάνιο.
Καταδίκη: Ισόβια κάθειρξη για ανθρωποκτονία από πρόθεση σε ήρεμη ψυχική κατάσταση και περιύβριση νεκρού. Στο Εφετείο η ποινή μετατράπηκε σε κάθειρξη 20 χρόνια και 6 μήνες.

Ήταν αληθινό γεγονός ή μυθοπλασία η βρεφοκτονία του Ηρώδη;
«Η Σφαγή των Αθώων», όπως είναι γνωστό το περιστατικό μέσα από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο (2:16-18) αναφέρεται στη διαταγή του βασιλιά της Ιουδαίας Ηρώδη να εκτελεστούν όλα τα αγόρια ηλικίας έως 2 ετών, στην περιοχή της Βηθλεέμ.
Όμως η πλειοψηφία των βιογράφων του Ηρώδη καθώς και η πλειοψηφία των Βιβλικών μελετητών δεν έχουν συναντήσει σε κανένα άλλο γραπτό αυτή την ιστορία, οπότε και τη θεωρούν ως μύθο, θρύλο ή λαογραφία εμπνευσμένο από τη σκληρή φήμη που είχε ο Ηρώδης.
Ως δικηγόρος του Διαβόλου όμως κι εγώ, οφείλω να θυμίσω τη φράση του Αμερικάνου αστρονόμου, αστροφυσικού και συγγραφέα Carl Sagan, που έλεγε ότι:
«Η απουσία αποδείξεων δεν είναι απόδειξη απουσίας».
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι το περιστατικό ήταν αληθινό. Η Βηθλεέμ ήταν ένα μικρό χωριό και μαζί με την ευρύτερη περιοχή, δεν θα είχε περισσότερους από 1200 κατοίκους. Αναλογικά, τα μωρά κάτω από 2 ετών δεν μπορεί να ήταν περισσότερα από 30. Και αν θεωρήσουμε ότι τα μισά από αυτά θα ήταν κορίτσια, τότε, ακόμα και αν η ιστορία είναι αληθινή, μιλάμε maximum για 15 βρέφη, γεγονός που είναι φυσικό να μην τραβήξει ιδιαίτερα το ενδιαφέρον ιστοριογράφων και να μην καταγραφεί.
Η Φραγκογιαννού
Μια άλλη ενδιαφέρουσα οπτική γύρω από το θέμα της βρεφοκτονίας παρουσιάζεται στην διάσημη νουβέλα «Η Φόνισσα» του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη. Με τη σκέψη ότι η ζωή για μια γυναίκα είναι γεμάτη βάσανα, η ηρωίδα Φραγκογιαννού δολοφονεί την νεογέννητη εγγονή της. Χωρίς καθόλου τύψεις, έχοντας στο μυαλό της ότι κάθε νέα κοπέλα αποτελεί βάρος για την ίδια και για την οικογένεια της συνεχίζει να «λυτρώνει» και δολοφονεί 3 ακόμη αθώα κοριτσάκια. Τελικά, η Θεία Δίκη επεμβαίνει και η γερόντισσα πνίγεται στη θάλασσα.

Οι «ημέρες» των παιδιών
Αν και τα παιδιά πρέπει να έχουν την αγάπη μας και την προσοχή μας καθημερινά και να τους ανήκουν όλες οι μέρες του χρόνου, τυπικά έχουν οριστεί ως:
«Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού»: Εορτάζεται στις 20 Νοεμβρίου. Έχει οριστεί από τον ΟΗΕ, από το 1959.
Στις πρώην ή τρέχοντες κομμουνιστικές χώρες, η «Ημέρα του Παιδιού» εορτάζεται την 1η Ιουνίου. Έχει οριστεί από την Δημοκρατική Ομοσπονδία Γυναικών, στη Μόσχα το 1949.
«Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού»: Εορτάζεται στις 11 Δεκεμβρίου. Έχει οριστεί από τον OHE και τη UNISEF.
«Παγκόσμια Ημέρα για τα παιδιά του δρόμου»: Εορτάζεται στις 12 Απριλίου. Έχει οριστεί από το Consortium for street Children (CSC), από το 2011.
«Παγκόσμια Ημέρα Αθώων Παιδιών Θυμάτων Επιθέσεων»: Εορτάζεται στις 4 Ιουνίου. Έχει οριστεί από τον ΟΗΕ από το 1982.
«Παγκόσμια Ημέρα κατά της Παιδικής Εργασίας»: Εορτάζεται στις 12 Ιουνίου. Έχει οριστεί από τον ΟΗΕ και το International Labour Organization, από το 2002.
«Παγκόσμια Ημέρα Νεολαίας». Εορτάζεται στις 12 Αυγούστου. Έχει οριστεί από τον ΟΗΕ, από το 2000.
Παρατήρηση
Αξίζει να σημειωθεί ότι τη Σύμβαση των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα του Παιδιού, οι μόνες χώρες που σκανδαλωδώς έχουν αρνηθεί να επικυρώσουν, είναι η Σομαλία και οι ΗΠΑ.
Η Σομαλία, επειδή γεμίζει τις τάξεις του στρατού της με παιδιά. Οι ΗΠΑ γιατί, σε 22 Πολιτείες επιτρέπεται να δικάζονται ανήλικα παιδιά ως ενήλικες, ενώ σε 42 Πολιτείες επιτρέπουν να καταδικάζονται παιδιά σε ισόβια, χωρίς τη δυνατότητα αποφυλάκισης υπό όρους, ακόμη και σε περιπτώσεις πρώτης καταδίκης…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ
Διαβάστε επίσης:
Σχολιάστε