Το χωριό με τις γυναίκες serial killers
Μιας κι έχω ήδη ανεβάσει ένα άρθρο που αναφέρεται στη γυναικοκτονία (ανθρωποκτονία ή γυναικοκτονία; Μπάμπης & Καρολάιν) θεωρώ ότι δεν θα κατηγορηθώ αν αναφερθώ σήμερα σε μια υπόθεση που πρόκειται πραγματικά για αντροκτονία.
Ποιο είναι το Nagyrev
Το Nagyrev είναι ένα χωριό της κεντρικής Ουγγαρίας. Το χωριό ήταν φιλήσυχο και οι κάτοικοι του ήταν κυρίως αγρότες. Στο ξέσπασμα όμως του Α Παγκόσμιου Πολέμου, το 1914, τα πράγματα στο Nagyrev άλλαξαν δραματικά.
Εδώ θα πρέπει να θυμίσω ότι μέχρι το 1918, το Βασίλειο της Ουγγαρίας άνηκε στην Αυστροουγγρική αυτοκρατορία. Κατά τον Α Παγκόσμιο Πόλεμο η Αυστροουγγαρία ήταν με την πλευρά των Κεντρικών Δυνάμεων, γνωστές και ως Τριπλή Συμμαχία: Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Οθωμανική Αυτοκρατορία και Βουλγαρία.
Το Nagyrev στα χρόνια του Πολέμου (1914 – 1918)
Έτσι, το 1914, όλοι οι άντρες του χωριού, ακολούθησαν κι αυτοί το δρόμο του πολέμου. Όπως και σε πολλά άλλα χωριά αλλά και πόλεις την Ευρώπης, στο χωριό έμειναν μόνο οι γυναίκες και τα μικρά παιδιά.
Γρήγορα όμως στο Nagyrev, λόγω της γεωγραφικής του θέσης, δημιουργήθηκαν στρατόπεδα συγκέντρωσης αιχμαλώτων. Οι αιχμάλωτοι αυτοί, επειδή δεν υπήρχαν άλλοι άντρες στο χωριό, πέραν από τους φύλακές τους, υποχρεώθηκαν να βγουν στα χωράφια και να ασχοληθούν με γεωργικές δουλειές που οι γυναίκες δεν μπορούσαν να κάνουν.
Τα τέσσερα χρόνια που διήρκησε ο πόλεμος, φάνηκαν μεγάλο χρονικό διάστημα για κάποιες από τις γυναίκες του χωριού. Τα λαϊκά γνωμικά «Άντρα θέλω – Τώρα τον θέλω!» και «Όταν λείπει η γάτα, χορεύουν τα ποντίκια», συνδυάστηκαν, με αποτέλεσμα πολλές από αυτές τις γυναίκες να συνάψουν ερωτικές σχέσεις με τους αιχμαλώτους.
Από την άλλη μεριά, για να δικαιολογήσουμε και τις γυναίκες, εκείνη την εποχή, η επιλογή του γαμπρού για μία γυναίκα γινόταν μόνο από τους γονείς της και η γυναίκα ήταν υποχρεωμένη να αποδεχθεί την επιλογή τους. Όσο για το διαζύγιο; Η κλειστή και συντηρητική κοινωνία δεν το επέτρεπε, ακόμη κι αν ο σύζυγος ήταν αλκοολικός ή χτυπούσε τη γυναίκα του. Έτσι, πολλές από αυτές τις γυναίκες, παρέμεναν εγκλωβισμένες σε έναν γάμο που δεν είχαν επιλέξει. Κι όταν τους δόθηκε η ευκαιρία με την μακρόχρονη απουσία του άντρα τους στον πόλεμο, να δοκιμάσουν έναν άλλον έρωτα, δεν δυσκολεύτηκαν να την αρπάξουν.
Ποια ήταν η Zsuzsanna Fazekas
To 1911, εγκαταστάθηκε στο χωριό μια γυναίκα μέσης ηλικίας, η μαία Zsuzsanna Fazekas. Ήταν παντρεμένη με τον Gyula Fazekas, ο οποίος, σύμφωνα με την ίδια, είχε εξαφανιστεί μυστηριωδώς.
Η δουλειά της ως μαία, δεν περιοριζόταν στις γέννες των γυναικών του χωριού. Κυρίως είχε γίνει γνωστή για τις αμβλώσεις σε ανεπιθύμητες εγκυμοσύνες.
Από το 1911 μέχρι και το 1921, η Zsuzsanna Fazekas είχε συλληφθεί δέκα φορές για παράνομες εκτρώσεις. Κάθε φορά όμως αθωωνόταν, μιας και οι δικαστές δεν ήταν αντίθετοι στην έκτρωση, όταν προέρχεται από ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη.
Επειδή στο χωριό δεν υπήρχε γιατρός, πολύ συχνά η Zsuzsanna εκτελούσε και χρέη γιατρού, διαφόρων ειδικοτήτων, αναλόγως με τις ανάγκες της στιγμής. Ήταν μάλιστα τόσο αγαπητή στις γυναίκες του χωριού, που την είχαν βαπτίσει «η σοφή γυναίκα».
Παρατήρηση – η ημέρα της μαμής
Για να καταλάβουμε τη θέση που είχε μία μαία στο χωριό, δεν έχουμε παρά να ανατρέξουμε στη δική μας ιστορία. Μέχρι και τα πρώτα χρόνια του μεταπολέμου (δεκαετία του ’50) η μαμή αποτελούσε σημαντικό πρόσωπο της κοινωνίας ενός χωριού. Το συγκεκριμένο γεγονός, μάλιστα, γνώρισε και την εθιμική αποτύπωση του στην τελούμενη ως τις μέρες μας – σε χωριά κυρίως της Β.Ελλάδας – «ημέρα της μαμής» (8 Ιανουαρίου), συσχετισμένη, όχι παράδοξα, και με παράλληλα έθιμα «γυναικοκρατίας» (η λέξη αυτή χρησιμοποιείται από τους ίδιους τους τελεστές των εθίμων). (Πηγή: «Ελληνική Λαογραφία», Μιχάλης Μερακλής, εκδόσεις Οδυσσέας).
Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα της ελληνικής κινηματογραφικής ταινίας του 1958, «Η κυρά μας η μαμή». Σε αυτή την ασπρόμαυρη κωμωδία, ο συνταξιούχος γιατρός (Ορέστης Μακρής), πηγαίνει να εγκατασταθεί και να ανοίξει ιατρείο στο χωριό της γυναίκας του (Ελένη Ζαφειρίου). Εκεί έρχεται αντιμέτωπος με τη μαμή του χωριού (Γεωργία Βασιλειάδου) και τις ιδιαίτερες πρακτικές ιατρικές της που στηρίζονται κυρίως στο ξεμάτιασμα και τα φυλακτά.
Το Nagyrev το 1918
Το τέλος του Πολέμου βρίσκει το Nagyrev στη μεριά των ηττημένων.
Οι δε γυναίκες που μέχρι τότε απολάμβαναν την απουσία του ανδρός τους, ένιωσαν «να χάνεται ο κόσμος κάτω από τα πόδια τους» (κυριολεκτικά). Οι άντρες τους θα γύριζαν πίσω και εκείνες θα επέστρεφαν στην αχρεία προηγούμενη ζωή τους.
Έτσι έτρεξαν για βοήθεια στη Zsuzsanna Fazekas.
Η λύση στο πρόβλημα των γυναικών
Η «σοφή γυναίκα», είχε αρχίσει από το 1911 να συλλέγει αρσενικό από ορυκτά και από καθαρή στοιχειακή κρυσταλλική μορφή. Έβραζε ακόμη και ταινίες μυγοπαγίδων που περιείχαν μικρή ποσότητα αρσενικού, για να βγάλει το πολύτιμο δηλητήριο.
Όταν λοιπόν οι γυναίκες του χωριού της ζήτησαν να τους βρει μια λύση, εκείνη ξεκίνησε την παραγωγή. Ανακάτευε το αρσενικό μέσα σε βαζάκια μαρμελάδας και το έδινε στις γυναίκες για να το προσφέρουν στους άντρες τους που θα επέστρεφαν από τον Πόλεμο.
Ήταν γραφτό, οι ανυποψίαστοι σύζυγοι που επέζησαν 4 χρόνια από τις κακουχίες του Πολέμου, να χάσουν τη ζωή τους από μαρμελάδα!
Τα θύματα του Nagyrev
Εκτός από τους συζύγους, μέσα στα θύματα ήταν και ηλικιωμένοι που δηλητηριάστηκαν ώστε οι γυναίκες ή οι κόρες τους να τους κληρονομήσουν. (Αποτελούσε και μια μορφή εκδίκησης για τον γάμο που υποχρέωσαν τις κόρες να κάνουν).
Θύματα ήταν και κάποιοι εραστές, που πλέον οι γυναίκες είχαν βαρεθεί.
Θύματα ήταν ακόμη και ανυπάκουα και απείθαρχα παιδιά.
Ο αριθμός των θυμάτων από δηλητηρίαση, υπολογίστηκε πάνω από 300!
Η συγκάλυψη των φονικών
Οι δηλητηριάσεις είχαν γίνει «μόδα» στο Nagyrev και κανένας δεν έδειχνε να το αντιλαμβάνεται.
Η Zsuzsanna Fazekas, λόγω της απουσίας γιατρού στο χωριό, συμπλήρωνε η ίδια τα πιστοποιητικά θανάτου κρύβοντας την πραγματική αιτία.
Συνεργάτιδα της ήταν η φιλενάδα της (για άλλους, εξαδέλφη), Susi Olah, που εργαζόταν στο ληξιαρχείο. Η Susi, ήταν από τις πρώτες «πελάτισσες» της Zsuzsanna, από το 1911. Τότε, που η Susi ήταν μόλις 18 χρονών, η Zsuzsanna την είχε βοηθήσει να δηλητηριάσει τον κατά πολύ μεγαλύτερο σύζυγό της. Για αυτή την «εξυπηρέτηση», της χρωστούσε χάρη και φρόντιζε να καταχωρήσει τα ύποπτα πιστοποιητικά θανάτου χωρίς περεταίρω έλεγχο, βοηθώντας την με αυτόν τον τρόπο στη συγκάλυψη των φονικών.
Η αυξανόμενη θνησιμότητα στο χωριό, έγινε αντιληπτή από τις Αρχές, αλλά απέδωσαν το κύμα των θανάτων στην φτώχεια, την έλλειψη ιατρικού προσωπικού, και πιθανόν σε κάποια ασθένεια που είχαν φέρει μαζί τους οι άντρες από τον Πόλεμο.
Η σύλληψη των Αγγέλων του Nagyrev
Η ιστορία δεν έχει ξεκαθαρίσει το πως τελικά αποκαλύφθηκε το έγκλημα, το 1929.
Τρεις είναι οι πιθανές εκδοχές που πιθανόν έφεραν στο φως την αλήθεια.
Η πρώτη εκδοχή
Ένα πτώμα από τα δηλητηριασμένα θύματα των γυναικών ξεβράστηκε στην όχθη του ποταμού σε γειτονικό χωριό. Το σώμα βρήκε η αστυνομία και, ύστερα από πιέσεις ενός φοιτητή της ιατρικής, του δόθηκε για περαιτέρω έρευνα.
Ο φοιτητής, αφού έκανε τις απαραίτητες αναλύσεις, διέγνωσε το θάνατο από υπερβολική δόση αρσενικού. Αυτό ώθησε την αστυνομία να ξεκινήσει έρευνες στο Nagyrev.
Η δεύτερη εκδοχή
Σύμφωνα με τον Ουγγαρο-αμερικανό ιστορικό και συγγραφέα, Bela Bodo, οι δολοφονίες βγήκαν στο φως από ένα ανώνυμο γράμμα που εστάλη σε τοπική εφημερίδα. Το γράμμα ανέφερε αναλυτικά στοιχεία και λεπτομέρειες για τη δράση και τη μεθοδολογία των γυναικών.
Η τρίτη εκδοχή
Η τελευταία εκδοχή αναφέρει ότι μία από τις Αγγέλους του Nagyrev, η Szabo, επιχείρησε να δηλητηριάσει δύο καλεσμένους της. Η δοσολογία όμως ήταν υπολογισμένη για ένα άτομο και όταν μοιράστηκε στα δύο έπεσε και η επίδραση της. Οι δυο άντρες κατόρθωσαν να επιβιώσουν και με πόνους στο στομάχι να φτάσουν στο κοντινό αστυνομικό τμήμα.
Όταν η αστυνομία συνέλαβε την Szabo, εκείνη κατηγόρησε μια άλλη από την περίφημη ομάδα, την Boukenoveski. Εκείνη, με τη σειρά της, κατά την ανάκριση της αποκάλυψε ότι βασικός εγκέφαλος των δολοφονιών ήταν η Zsuzsanna Fazekas.
Όποια κι αν είναι η πραγματική εκδοχή, οι Αρχές τελικά οδηγήθηκαν στο Nagyrev και ξεκίνησαν τις εκταφές των πιθανών θυμάτων, στο νεκροταφείο του χωριού.
Από την νεκροψία που έγινε στα πτώματα, αποκαλύφθηκε ότι στα 46 από αυτά υπήρχε μεγάλη ποσότητα αρσενικού, ικανή να προκαλέσει το θάνατο. Όμως, κάποια πτώματα είχαν αλλοιωθεί, και κάποια θύματα δεν είχαν ταφεί στο νεκροταφείο. Σύμφωνα όμως με τις καταθέσεις και την έρευνα των Αρχών, οι νεκροί από δηλητηρίαση στο Nagyrev, υπολογίζονταν τουλάχιστον σε 300.
Όταν οι Αρχές, το Νοέμβριο του 1929, πήγαν να συλλάβουν τη Zsuzsanna Fazekas, τη βρήκαν νεκρή. Κι εδώ υπάρχουν δύο εκδοχές: η μία υποστηρίζει ότι είχε κρεμαστεί στο δωμάτιο της και η δεύτερη ότι πέθανε κι η ίδια καταναλώνοντας μεγάλη ποσότητα από το δηλητήριο της.
Η δίκη και το τέλος των Αγγέλων του Nagyrev
Τελικά 34 γυναίκες κάθισαν στο ειδώλιο του κατηγορουμένου. Από αυτές, οι 26 καταδικάστηκαν. Οι 8 σε θανατική ποινή, κάποιες με ισόβια κάθειρξη και κάποιες άλλες με πολλά χρόνια φυλάκιση. Τελικά, μόνο οι 2 από αυτές θανατώθηκαν.
Κατά την απολογία τους οι γυναίκες, εξήγησαν τα κίνητρα τους: είτε ήθελαν να αντισταθούν στην καταπίεση των αντρών τους, είτε ήθελαν να πάρουν στα χέρια τους τη γη που θεωρούσαν ότι τους ανήκει, ενώ δεν έλειψαν και κάποιες που είπαν ότι απλώς ήθελαν να κρατήσουν τους εραστές που είχαν κατά τη διάρκεια του Πολέμου.
Αυτό που εντυπωσίασε όμως την κοινή γνώμη ήταν ότι καμία από αυτές δεν έδειξε την παραμικρή μεταμέλεια για τις πράξεις της. Όλες ένιωθαν ότι έκαναν αυτό που έπρεπε να κάνουν – συμπεριφορά που κατά τους σύγχρονους εγκληματολόγους ερευνητές, οφείλεται στην πλύση εγκεφάλου που τους είχε κάνει η Zsuzsanna Fazekas.
Ο τύπος ονόμασε τις συγκεκριμένες γυναίκες «Angel Makers of Nagyrev» («Κατασκευαστές Αγγέλων») ή αλλιώς «Οι Άγγελοι του Nagyrev», όπως έγιναν γνωστές στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Η ιστορία στον κινηματογράφο
- το ντοκιμαντέρ «The Angelmakers», του 2015.
- η κινηματογραφική ταινία «Hukkle», του 2002.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ
Σχολιάστε