Κατά συρροή δολοφόνοι- Robert Maudsley

O μακροβιότερος Βρετανός κρατούμενος στην απομόνωση

Ένα από τα παλαιότερα ερωτήματα στην ιατροδικαστική ψυχολογία είναι το κατά πόσο οι κατά συρροή δολοφόνοι γεννιούνται έτσι ή με κάποιο τρόπο διαμορφώνονται ανάλογα με τις περιστάσεις.

Έχοντας ήδη αναλύσει αρκετά παραδείγματα διάσημων κατά συρροή δολοφόνων στο crimefictionfans.com, σήμερα θα μελετήσουμε την περίπτωση του πραγματικού Hannibal Lecter. Μόνο που ο Robert Maudsley δεν κέρδισε το Academy Award για αυτόν του τον ρόλο, όπως ο πολυτάλαντος Anthony Hopkins.

(Σημείωση: ο ρόλος του Hannibal Lecter είναι εμπνευσμένος από τον Robert Maudsley αλλά και τον Μεξικανό κατά συρροή δολοφόνο Alfredo Balli Trevino).

Το βιογραφικό του Robert Maudsley τον ξεχωρίζει από την πλειοψηφία των άλλων κατά συρροή δολοφόνων. Από την μία, επειδή οι περισσότερες από τις δολοφονίες του συνέβησαν όταν ήταν ήδη στη φυλακή. Από την άλλη, επειδή τα εγκλήματά του δεν είχαν σεξουαλικά κίνητρα, ούτε διαπράχθηκαν από την επιθυμία να ελέγξει, να κυριαρχήσει ή να προκαλέσει πόνο για την απλή σαδιστική απόλαυση του. Ούτε καν για να ενσταλάξει φόβο ή να ανέβει στην εγκληματική ιεραρχία.

Ο Robert Maudsley είναι ο μακροβιότερος Βρετανός κρατούμενος στην απομόνωση και έγινε γνωστός με διάφορα παρατσούκλια: «Blue», «Spoons», «The Brain Eater» και τελικά «Hannibal the Cannibal».

Δημιουργώντας έναν δολοφόνο – Τα παιδικά χρόνια

Η σκληρή ανατροφή του Robert Maudsley έσπειρε τους σπόρους της μεταγενέστερης δολοφονικής οργής του.

Ο Robert John Maudsley (26.06.1953) γεννήθηκε στο Speke του Liverpool. Ήταν το 4^ο από τα 12 παιδιά του George και της Jean Maudsley. Ο George Maudsley ήταν οδηγός φορτηγού, αλλά δεν είχε καθημερινή εργασία. Επειδή η οικογένεια του ήταν φτωχή σε συνδυασμό με το ότι η Πρόνοια θεώρησε ότι τα παιδιά υπέφεραν από «γονική παραμέληση», πριν ο Robert κλείσει τα 2 του χρόνια, ο ίδιος μαζί με τα αδέλφια του, Paul, Kevin και Brenda, οδηγήθηκαν στο Nazareth House, ένα εσώκλειστο καθολικό ορφανοτροφείο στο Crosby. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου οι γονείς τους τους επισκέπτονταν ελάχιστα.

Στα 8 του χρόνια, ο Robert και τ’ αδέλφια του επέστρεψαν στους γονείς τους. Και τότε ξεκίνησε μια σκληρή σωματική κακοποίηση.

«Απλώς μας μάζεψαν έναν έναν, μας χτύπησαν και μας έστειλαν στο δωμάτιό μας», περιέγραψε στον Guardian το 2003, την πρώτη ημέρα επιστροφής στο σπίτι, ο αδελφός του Robert, Paul.
«Ο πατέρας για εμάς ήταν απλώς ο ηλικιωμένος που μας χτυπούσε, με τις γροθιές, τη ζώνη ή με ένα ραβδί», συνέχισε ο Paul. «Αλλά η μητέρα ήταν αυτή που υποκινούσε τους περισσότερους από αυτούς τους ξυλοδαρμούς».

O Robert περιέγραψε αργότερα εκείνη την περίοδο: «Το μόνο που θυμάμαι από τα παιδικά μου χρόνια είναι οι ξυλοδαρμοί. Κάποτε ήμουν κλεισμένος σε ένα δωμάτιο για 6 μήνες και ο πατέρας μου άνοιγε μόνο την πόρτα για να μπει να με χτυπήσει, 4-5 φορές την ημέρα. Συνήθιζε να με χτυπάει με ξύλα ή ράβδους και μια φορά με πυροβόλησε με ένα αεροβόλο τουφέκι 0,22mm στην πλάτη μου».

Για πρώτη φορά ο Robert βιάστηκε από τον πατέρα του στα 8 του χρόνια. Οι βιασμοί του συνεχίστηκαν μέχρι που τελικά οι κοινωνικές υπηρεσίες τον απομάκρυναν και πάλι από την οικογένειά του και τον έβαλαν σε μια σειρά από αναδοχές οικογένειες.

Όπως αποκαλύφθηκε αργότερα, όταν οι κοινωνικές υπηρεσίες πήραν τον Robert, ήταν μόνος στο σπίτι με τον πατέρα του. Μόλις η υπόλοιπη οικογένεια επέστρεψε, ο πατέρας τους δήλωσε απλά ότι ο Robert είχε πεθάνει.

Η εφηβεία

Στα 16 του, ο Robert Maudsley ήταν ήδη εθισμένος στα ναρκωτικά. Τα χρήματα για να μπορεί να ζει και κυρίως να πληρώνει τα ναρκωτικά του, τα κέρδιζε εκδίδοντας τον εαυτό του σε διάφορους άντρες, στο Λονδίνο.

Έκανε επανειλημμένες απόπειρες αυτοκτονίας με αποτέλεσμα από το νοσοκομείο να τον υποχρεώσουν να παρακολουθεί ψυχίατρο. Σε μια από αυτές τις συνεδρίες, ισχυρίστηκε ότι άκουγε μέσα του φωνές που του ζητούσαν να σκοτώσει τους γονείς του, για το καλό του.

Σε κατάθεσή του ύστερα από χρόνια δήλωσε: «Αν είχα σκοτώσει τους γονείς μου το 1970, τότε κανένας από τα επόμενα θύματά μου δεν θα είχε πεθάνει. Αν είχα σκοτώσει τους γονείς μου, τώρα θα περπατούσα ως ελεύθερος άνθρωπος.»

Η πρώτη δολοφονία

Στις 14 Μαρτίου 1974, ο Maudsley έκανε «πιάτσα» στο Wood Green του Λονδίνου, αναζητώντας τον εραστή που θα του πλήρωνε τα ναρκωτικά του. Όταν τον επέλεξε ο 30χρονος John Farrell, δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο μοιραία ήταν για τον ίδιο αυτή η επιλογή.

Σε μία προσπάθεια να αυξήσει τον ερεθισμό του, ο Farrell αποφάσισε να δείξει στον Maudsley φωτογραφίες παιδιών που ο ίδιος είχε κακοποιήσει σεξουαλικά. Αυτό έκανε έξω φρενών τον Maudsley και αμέσως επιτέθηκε στον παρτενέρ του.

Απ’ ότι λέγεται, ο Maudsley  έπνιγε τον Farrell αργά και βασανιστικά μέχρι που το πρόσωπό του θύματος να γίνει μπλε, λίγο πριν ξεψυχήσει. Με αυτή την αφορμή προέκυψε και το πρώτο από τα παρατσούκλια που δόθηκαν αργότερα στον Maudsley: Τον αποκαλούσαν «Μπλε» («Blue»).

Στη συνέχεια παραδόθηκε στην αστυνομία, λέγοντας ότι είχε μόλις διαπράξει έναν φόνο και χρειαζόταν ψυχιατρική φροντίδα.

Το δικαστήριο, στηριζόμενο στις μαρτυρίες των ψυχιάτρων που εξέτασαν τον Robert Maudsley, τον έκρινε ακατάλληλο να δικαστεί και αντ’ αυτού στάλθηκε στο νοσοκομείο Broadmoor σε ειδική πτέρυγα για παράφρονες εγκληματίες.

Η δεύτερη δολοφονία

Ο καιρός κυλούσε ήρεμα μέσα στο νοσοκομείο και όλα έδειχναν ότι ο Robert Maudsley ακολουθούσε την αγωγή του και πήγαινε καλύτερα. Το 1977 συγκάτοικός του στο δωμάτιο / κελί ήταν ο David Cheeseman, ο οποίος εξέτιε ποινή για βιασμό και σεξουαλική επίθεση σε ένα δεκαεξάχρονο κορίτσι.

Η κατάσταση άλλαξε δραματικά, όταν ένας τρίτος ασθενής μεταφέρθηκε στο κελί τους. Ο 26χρονος David Francis ήταν κατάδικος παιδεραστίας. Με αφορμή την ομοφυλοφιλική επίθεση του Francis σε έναν από τους φίλους των δύο ανδρών, οι δύο αυτοί άντρες τον βασάνισαν μέσα στο κελί για 9 ώρες μέχρι τελικά ο Francis να ξεψυχήσει.

Όταν οι νοσοκόμοι / φύλακες μπήκαν μέσα στο κελί, βρήκαν το σώμα του Francis  σε άθλια κατάσταση. Ήταν κρεμασμένος ανάποδα με το κεφάλι του «ανοιχτό σαν βραστό αυγό». Ένα κουτάλι έβγαινε έξω από το κρανίο ενώ έλειπε μεγάλο μέρος του εγκεφάλου. Αυτό έδωσε στον Robert Maudsley το δεύτερο παρατσούκλι: «Κουτάλιας» («spoons»).

Απ’ το νοσοκομείο στη φυλακή

Η ειρωνεία στην υπόθεση είναι ότι, ενώ το δεύτερο έγκλημα του Robert Maudsley έγινε σε ψυχιατρική κλινική, αυτή τη φορά η ψυχική του υγεία δεν επηρέασε τους δικαστές και κρίθηκε κατάλληλος για δίκη. Καταδικάστηκε πλέον για ανθρωποκτονία, σε ισόβια κάθειρξη, με τη σύσταση μάλιστα να μην αφεθεί ποτέ ελεύθερος.

Έτσι, αντί για νοσοκομείο στάλθηκε στη φυλακή Wakefield. Η συγκεκριμένη φυλακή έχει το παρατσούκλι «Monster Mansion» («το Αρχοντικό των Τεράτων») λόγω του μεγάλου αριθμού υψηλού κινδύνου σεξουαλικών παραβατών και δολοφόνων που κρατούνται εκεί.

Ο Maudsley έφτασε στο Wakefield για να διαπιστώσει ότι η φήμη του είχε προηγηθεί. Αποκαλούμενος «κανίβαλος» («Cannibal») και «εγκεφαλοφάγος» («Brain eater»), από την πρώτη στιγμή ο Maudsley δήλωσε τη δυσαρέσκειά του και ζητούσε να επιστρέψει σε νοσοκομείο.

Και οι φόνοι συνεχίζονται

Στις 29 Ιουλίου 1978, ο Maudsley προσκάλεσε τον 46χρονο Salney Darwood στο κελί του για να του κάνει ένα μάθημα γαλλικών. Ο Darwood – ο οποίος ήταν φυλακισμένος για σεξουαλική επίθεση και δολοφονία της συζύγου του – το θεώρησε φυσιολογικό, μιας και εκείνη την εποχή έδινε μαθήματα γαλλικών σε διάφορους κρατούμενους.
Μόλις όμως ο Darwood μπήκε στο κελί, ο Robert Maudsley τον μαχαίρωσε με ένα αυτοσχέδιο στιλέτο και αφού βεβαιώθηκε για το θάνατό του, τον έκρυψε κάτω από το κρεβάτι του.

Κατόπιν προσπάθησε να παρασύρει κι άλλους κρατούμενους στο κελί του, χωρίς όμως επιτυχία. «Όλοι έβλεπαν την τρέλα στα μάτια του», εξήγησε αργότερα ένας κρατούμενος. Απογοητευμένος ο Maudsley βγήκε από το κελί με το στιλέτο στο χέρι και κοιτούσε γύρω του μανιασμένα για να εντοπίσει το επόμενο θύμα του.

Ο άτυχος αυτή τη φορά ήταν ο 56χρονος William Roberts, που είχε καταδικαστεί για τη σεξουαλική επίθεση ενός επτάχρονου κοριτσιού. Ο Roberts δέχτηκε τις απανωτές μαχαιριές ενώ ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του. Αν και νεκρός ο Roberts, ο Maudsley έσκισε με το στιλέτο του το κεφάλι του θύματος και συνέχισε για αρκετή ώρα να το χτυπάει με μανία στον τοίχο, δημιουργώντας πλέον μια άμορφη ματωμένη μάζα.

Αφού ηρέμησε, ο Maudsley πήγε στο γραφείο των φυλάκων της πτέρυγας, ακούμπησε πάνω στο γραφείο το στιλέτο του και είπε ψύχραιμα στον φύλακα: «Στο σημερινό roll call θα βρεις δυο άτομα λιγότερα!»
(roll call: Ο φύλακας παίρνει παρουσίες αφού διαβάζει τα ονόματα των κρατουμένων κι εκείνοι απαντούν «παρόν»).

Αργότερα ο Maudsley κατέθεσε ότι εκείνη την ημέρα είχε αρχικά σκοπό να σκοτώσει 7 άτομα. Τότε ήταν που του δόθηκε το παρατσούκλι «Χάνιμπαλ ο κανίβαλος» («Hannibal the Cannibal»), αν και δεν υπάρχουν στοιχεία ότι έφαγε ποτέ κάποιο από τα θύματά του.

Ο Robert Maudsley στην απομόνωση

Το 1983, ο Maudsley κρίθηκε πολύ επικίνδυνος για να παραμένει σε ένα απλό κελί. Έτσι, οι αρχές της φυλακής μετέτρεψαν ένα μέρος του υπογείου των φυλακών Wakefield όπου κρατούνταν, σε ένα ειδικά κατασκευασμένο κελί απομόνωσης.

Η πρόσοψη του κελιού είναι κατασκευασμένη από παχύ perspex (ένα είδος ακρυλικού τζαμιού) και μεγάλα αλεξίσφαιρα παράθυρα ώστε οι τέσσερις σωφρονιστικοί υπάλληλοι που τον φυλάνε, να μπορούν να τον παρατηρούν συνεχώς.
Έχει διαστάσεις 5,5 επί 4,5 μέτρα, ενώ τα μόνα έπιπλα που το διακοσμούν είναι ένα τραπέζι και μια καρέκλα – και τα δύο από συμπιεσμένο χαρτόνι. Η τουαλέτα και ο νεροχύτης είναι βιδωμένα στο πάτωμα ενώ το κρεβάτι είναι πλάκα από σκυρόδεμα.
Μια συμπαγής χαλύβδινη πόρτα ανοίγει σε ένα μικρό κλουβί μέσα στο κελί, με μια μικρή σχισμή στο κάτω μέρος από την οποία οι φρουροί του περνούν φαγητό.

Η συγκεκριμένη κατασκευή θυμίζει το κελί που φιλοξενούσε τον χαρακτήρα Hannibal Lecter (Anthony Hopkins) στην ταινία «Η σιωπή των αμνών» («The Silence of the Lambs»), η οποία κυκλοφόρησε επτά χρόνια αργότερα.

Ο Maudsley παραμένει σε αυτό το κελί 23 ώρες την ημέρα. Κατά την καθημερινή ώρα άσκησής του, τον συνοδεύουν στην αυλή έξι σωφρονιστικοί υπάλληλοι. Δεν του επιτρέπεται η επαφή με άλλους κρατούμενους.
«Οι αρχές της φυλακής με βλέπουν ως πρόβλημα και η λύση τους ήταν να με βάλουν στην απομόνωση και να πετάξουν το κλειδί, να με θάψουν ζωντανό σε ένα τσιμεντένιο φέρετρο. Δεν έχει σημασία για αυτούς αν είμαι κακός ή τρελός», δήλωσε ο Maudsley.

Τον Μάρτιο του 2000, ο Maudsley ζήτησε να χαλαρώσουν οι όροι της απομόνωσής του, με τη δικαιολογία ότι τα θύματά του ήταν βιαστές, παιδεραστές ή σεξουαλικοί παραβάτες και ότι αποτελεί απειλή μόνο για αυτούς. Όταν το αίτημά του απορρίφθηκε, ο Maudsley ζήτησε, ως εναλλακτική, να του επιτραπεί να αυτοκτονήσει μέσω μιας κάψουλας κυανίου. Και αυτό του το αίτημα απορρίφθηκε, οπότε ο Maudsley κατέληξε να ζητήσει τουλάχιστον ένα κατοικίδιο budgerigar (είδος παπαγάλου). Φυσικά, ούτε αυτό έγινε δεκτό.

«Γιατί δεν μπορώ να έχω ένα παπαγαλάκι αντί για τις μύγες, τις κατσαρίδες και τις αράχνες που έχω αυτή τη στιγμή; Υπόσχομαι να το λατρέψω και να μην το φάω», δήλωσε τότε ο Maudsley στους Times.

Η κατάσταση σήμερα

Αν και έχουν περάσει 45 χρόνια που δεν έχει διαπράξει έγκλημα, ο Robert Maudsley έχει χαρακτηριστεί επίσημα ως «ο πιο επικίνδυνος κρατούμενος της Βρετανίας».

Πολλές εκστρατείες έχουν γίνει από διάφορες οργανώσεις που ζητούν να βγει ο Maudsley από την απομόνωση, θεωρώντας ότι παραβιάζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Οι υποστηρικτές του, τον παρουσιάζουν ως θύμα ενός αδιάφορου και ασυμπαθούς σωφρονιστικού συστήματος που ουσιαστικά του αρνείται τη θεραπεία και δεν κάνει τίποτα για να βοηθήσει στην αποκατάστασή του.

Μιλώντας σε βρετανικό ντοκιμαντέρ το 2019, ο ανιψιός του Maudsley, Gavin, μίλησε για τα εγκλήματα του θείου του:
«Δεν σκότωσε κανέναν αθώο», είπε. «Ο θείος μου έχει κάνει τρομερά πράγματα, δεν προσπαθώ να πω ότι δεν τα έκανε, αλλά θεωρώ ότι είναι ένοχος μόνο επειδή πήρε το νόμο στα χέρια του».

Ταυτόχρονα όμως ο Gavin Maudsley έδωσε μια απογοητευτική άποψη για τον κίνδυνο που εξακολουθεί να θέτει ο θείος του:
«Ακούγεται τρελό, αλλά η απομόνωση στη φυλακή του Wakefield είναι ο ασφαλής χώρος του. Σε ένα γράμμα που μου έστειλε μου έγραφε ότι αν είχε την ευκαιρία θα σκότωνε ξανά και ξανά, και το πιστεύω αυτό».

Ωστόσο, αυτή η ευκαιρία δεν πρόκειται να έρθει. Χωρίς καμία προοπτική να αποφυλακιστεί ποτέ, ο Maudsley θα παραμείνει στη φυλακή σε απομόνωση μέχρι να πεθάνει.

Ο Robert Maudsley στην τηλεόραση

Πολλά ντοκιμαντέρ έχουν προβληθεί με θέμα τη ζωή του ιδιαίτερου αυτού serial killer. Αξιόλογα είναι τα επεισόδια που είναι αφιερωμένα στον Maudsley σε 3 τηλεοπτικές σειρές ντοκιμαντέρ:

«Making a Monster» (S1Ep2) (2020)
«The Killer in my family» (S2Ep2) (2020)
«HMP Wakefield: Evil Behind Bars» (2022)

Η προσωπικότητα του Maudsley

Ο Maudsley έχει IQ επιπέδου ιδιοφυίας, αγαπά την κλασική μουσική, την ποίηση και την τέχνη. Οι φίλοι και η οικογένειά του τον περιγράφουν ως ευγενικό χαρακτήρα και με καλή αίσθηση του χιούμορ, στοιχεία που τον φέρνουν ακόμη πιο κοντά στον κινηματογραφικό Hannibal Lecter.

Σύμφωνα με τον ιατροδικαστή ψυχολόγο Dr Richard Walter: «ο Robert Maudsley εκλογικεύει τις δολοφονίες του σχεδόν ως δίκαιες εκτελέσεις».

Τελικά, αυτό που κάνει τον Maudsley σχεδόν μοναδικό μεταξύ των κατά συρροή δολοφόνων είναι ότι μπορεί να θεωρηθεί περισσότερο τραγική παρά “κακή” προσωπικότητα. Πρόκειται γιά έναν άνθρωπο που οδηγήθηκε σε τρομερές πράξεις (αποκλειστικά εναντίον σεξουαλικών παραβατών και εγκληματιών) από τους πραγματικούς δαίμονες του παρελθόντος του.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ