Το μυστήριο της εξαφάνισης 43 γυναικών

Ο αυτοκινητόδρομος 16 (highway 16) έχει μήκος 725 χιλιόμετρα, διασχίζει τα πυκνά δάση της καναδικής επαρχίας της Βρετανικής Κολομβίας και καταλήγει στον Ειρηνικό ωκεανό. Σε όλο το μήκος του συναντά μερικούς δήμους και 23 κοινότητες Αβορίγινων (αυτόχθονων ιθαγενών).

Βγαίνοντας από τις κατοικημένες περιοχές, δεξιά και αριστερά του δρόμου υπάρχει μόνο πυκνό δάσος με πολλές ρεματιές και δύσβατες βουνοπλαγιές.

Το μαγευτικό τοπίο κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου όμως έρχεται σε αντίθεση με τον γκρίζο χειμωνιάτικο καιρό και τις ερημικές εκτάσεις όπου ένας ταξιδιώτης μπορεί και να μην συναντήσει κανέναν άλλον άνθρωπο ή αυτοκίνητο, ακόμη και για ώρες. Πρόκειται για έναν δρόμο ιδανικό για σενάριο ταινίας θρίλερ μιας και, εκτός των άλλων, ο φωτισμός το βράδυ είναι ελάχιστος ενώ τα κινητά τηλέφωνα στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής δεν έχουν σήμα.

Λίγα χιλιόμετρα έξω από το Prince George, στο σημείο του δρόμου που ξεκινούν τα δάση, ο περαστικός θα συναντήσει με έκπληξη μία μεγάλη κίτρινη πινακίδα που γράφει «Τα κορίτσια δεν κάνουν ωτοστόπ στην εθνική οδό των δακρύων».

Σε αυτόν τον δρόμο, τουλάχιστον 43 γυναίκες έχουν εξαφανιστεί ή δολοφονηθεί από το 1970 μέχρι και σήμερα.

Στις περιπτώσεις επιβεβαιωμένων ανθρωποκτονιών, τα πτώματα βρέθηκαν σε απόσταση μικρότερη του ενός μιλίου από τον αυτοκινητόδρομο.

Την ονομασία «Αυτοκινητόδρομος (ή λεωφόρος) των δακρύων» (highway of tears) πήρε το 1998, από την Florence Naziel, η οποία εξέφρασε την λύπη της για τις οικογένειες των θυμάτων που έκλαιγαν για τα αγαπημένα τους πρόσωπα.

Το πρώτο θύμα ήταν η Traci Clifton το 1974, όπου μετά από διαμάχη με την μητέρα της, έφυγε από το σπίτι και άρχισε να περπατάει στον αυτοκινητόδρομο. Από τότε δεν την ξαναείδε ποτέ κανείς.

Από τις κοπέλες που εξαφανίστηκαν ελάχιστες εντοπίστηκαν, φυσικά νεκρές, με μη ξεκάθαρα τα αίτια θανάτου.

Το τελευταίο μέχρι σήμερα θύμα ήταν η Crystal Haynes Chambers, 34 ετών, όπου το πτώμα της βρέθηκε κοντά στον αυτοκινητόδρομο τον Αύγουστο του 2020.

Το προφίλ των θυμάτων

Πρόκειται για νεαρές γυναίκες, κυρίως ηλικίας από 14 ως 33 χρονών.
Τα περισσότερα από τα μισά θύματα ήταν αυτόχθονες.
Η συγκεκριμένη αγροτική περιοχή μαστίζεται από τη φτώχεια, κυρίως οι κοινότητες των αυτοχθόνων. Πολλοί κάτοικοι δεν έχουν καν δικό τους μεταφορικό μέσο ενώ η δημόσια συγκοινωνία δεν επαρκεί. Έτσι, αν και δεν υπάρχουν αυτόπτες μάρτυρες, η αστυνομία υποθέτει ότι οι γυναίκες αυτές έκαναν ωτοστόπ με στόχο να ταξιδέψουν προς τα σπίτια τους ή την εργασία τους.

Μόνο 3 από τα δολοφονημένα θύματα είναι άντρες, όμως είναι ασαφής το κατά πόσο δολοφονήθηκαν στον αυτοκινητόδρομο ή απλώς εγκαταλείφθηκαν εκεί τα πτώματα τους..

Η θέση της αστυνομίας

Τα πρώτα χρόνια η Βασιλική Καναδική Αστυνομία (Royal Canadian Mounted Police – RCMP) θεωρούσε ότι οι θάνατοι των γυναικών οφείλονταν σε ατυχήματα, αυτοκτονίες ή υπερβολική χρήση ναρκωτικών.

Αρκετά χρόνια αργότερα, άρχισε να πιστεύει ότι τουλάχιστον οκτώ από τις εξαφανίσεις έχουν κοινά χαρακτηριστικά, οπότε κι οφείλονται σε κάποιον κατά συρροή δολοφόνο.

Τον Απρίλιο του 2012 η Αστυνομία, ύστερα από περιγραφή μιας 20χρονης κοπέλας που κατάθεσε ότι ένας ηλικιωμένος άντρας επιχείρησε να την απαγάγει, έδωσε στη δημοσιότητα το σκίτσο του υπόπτου. Όμως αυτός δεν εντοπίστηκε ποτέ.

Τρεις υποθέσεις κατά συρροή δολοφόνων (Brian Peter Arp, Edward Dennis Isaac και Cody Legebokoff) θεωρούνται συνδεδεμένες με τον αυτοκινητόδρομο δίχως όμως να υπάρχουν οι απαραίτητες αποδείξεις.

Σχεδόν όλες οι περιπτώσεις παραμένουν άλυτες.

Αρκετοί είναι αυτοί που επικρίνουν την Καναδική αστυνομία ότι δεν δίνει την απαραίτητη σημασία στα γεγονότα και η έρευνά της είναι πολύ πρόχειρη και περιορισμένη, λόγο ρατσισμού απέναντι στους γηγενείς.

Πέρυσι, μια έκθεση των Ηνωμένων Εθνών χαρακτήρισε τα μέτρα για την προστασία των αυτόχθονων γυναικών ως «ανεπαρκή» και ανέφερε ότι η έλλειψη έρευνας σχετικά με τις δολοφονίες και τις εξαφανίσεις συνιστούσε «σοβαρές παραβιάσεις» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των γυναικών.

Η κα Randeck, συνιδρυτής του “Tears4Justice”, ενός οργανισμού υπεράσπισης αυτών των θυμάτων, δήλωσε: «Όταν πρόκειται για τους αγνοούμενους, ο ρατσισμός έχει μεγάλο βάθος».

Σε κάθε περίπτωση, οι κάτοικοι είναι φοβισμένοι και η απειλή του αυτοκινητόδρομου 16 στοιχειώνει τη ζωή τους.

«Οι ιστορίες μας έκαναν προσεκτικούς», δηλώνει η Rochelle Joseph, μια 21χρονη κοπέλα της περιοχής, εκφράζοντας τον φόβο της για έναν κατά συρροή δολοφόνο που κρύβεται πίσω από το τιμόνι κάθε περίεργου αυτοκινήτου. «Πιθανότατα είναι ακόμα εκεί έξω.»

Άλλες ερμηνείες

Φυσικά και υπάρχουν πολλοί άλλοι έρημοι αυτοκινητόδρομοι, αλλά κανένας από αυτούς δεν έχει τόσο μεγάλο ποσοστό εξαφανίσεων και δολοφονιών. Η ιδιαιτερότητα αυτή, σε συνδυασμό με την αναποτελεσματικότητα της Καναδικής αστυνομίας, έχει ως συνέπεια να ακούγονται διάφορες πιθανές ή ακραίες θεωρίες που προσπαθούν να ερμηνεύσουν το γεγονός. Για παράδειγμα:

«Ο serial killer είναι αστυνομικός. Γι’ αυτό και δεν τον έχουν πιάσει ακόμα».

«Πρόκειται για οικογένεια serial killers που το ξεκίνησε ο πατέρας και τώρα το συνεχίζουν οι γιοί του».

«Τα κορίτσια είναι θύματα παραθρησκευτικής, σατανιστικής οργάνωσης που τις χρησιμοποιούν σε θυσίες μέσα στο δάσος».

«Είναι θύματα απαγωγής από εξωγήινους»…

Όσο κι αν κάποια πράγματα ακούγονται υπερβολικά, κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα ότι δεν ισχύουν, τουλάχιστον μέχρι να βρεθεί κάποτε η λύση στο μυστήριο του διάσημου πλέον «δρόμου των δακρύων»…

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ