Η σπείρα που δημιούργησε την «φρίκη του αιώνα»
Το Πάσχα του 1987 το πανελλήνιο σοκαρίστηκε από την αποκάλυψη μιας εγκληματικής οργάνωσης. Η επωνυμία που δόθηκε στην συγκεκριμένη οργάνωση ήταν «Εταιρία Δολοφόνων».
Τα μέλη
Το ιδιαίτερο αυτής της σπείρας, ήταν ότι όλα της τα μέλη ήταν άτομα με λευκό ποινικό μητρώο και «υπεράνω πάσης υποψίας».
Χρήστος Παπαδόπουλος (1936-2020)
Ο Χρήστος Παπαδόπουλος, ήταν ένας εξέχοντας δικηγόρος με καταγωγή από τον Πλάτανο Ηπείρου. Ήταν Δημοτικός Σύμβουλος στη Νέα Χαλκηδόνα από το 1978 μέχρι το 1982. Το 1983, ως στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, διετέλεσε Δήμαρχος στη Νέα Χαλκηδόνα μέχρι το 1984, όπου και παραιτήθηκε ύστερα από κατηγορίες εις βάρος του για προβοκάτσια. Οικογενειάρχης, πατέρας τριών παιδιών, πρότυπο του επιτυχημένου πολίτη.
Αυτός ήταν που συνέλαβε το απλό αλλά συνάμα και παρανοϊκό σχέδιο: «Βρίσκουμε άτομα μεγάλης ηλικίας, με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά, τους σκοτώνουμε και τους παίρνουμε την περιουσία.» Ο Τύπος, πολύ αργότερα, δίκαια τον βάπτισε «ο δικηγόρος του διαβόλου».
Για να πετύχει όμως το σχέδιο, ο αρχηγός, έπρεπε να δημιουργήσει και την κατάλληλη ομάδα.
Βασίλειος Πλατανιώτης
Δικαστικός επιμελητής. (Όπου είχε κατηγορηθεί για καταχράσεις). Ο ρόλος του στην σπείρα ήταν να εμφανίζεται ως υποψήφιος γαμπρός σε ηλικιωμένες κυρίες. Με αυτόν τον τρόπο κέρδιζε την εμπιστοσύνη τους, έμπαινε στα σπίτια τους και μελετούσε τις κινήσεις τους.
Νικόλαος Πέππας
Έμπορος – Τροφοδότης. Ήταν ο υπαρχηγός της σπείρας.
Ιωάννης Πάμπρης
Εργολάβος. Ήταν ο «νεκροθάφτης» της σπείρας, όπως οι ίδιοι τον είχαν βαφτίσει, μιας και ήταν το πρόσωπο που φρόντιζε την εξαφάνιση των πτωμάτων.
Γεώργιος Ξανθόπουλος
Θυρωρός. Ήταν ο τσιλιαδόρος της σπείρας.
Γεωργία Παπανικολάου
Νοικοκυρά – Σύζυγος δικαστικού επιμελητή.
Η μέθοδος
Το σχέδιο, όπως είπαμε, ήταν απλό:
Πρώτο στάδιο: Ο Εντοπισμός.
Έψαχναν να βρουν άτομα μεγάλης ηλικίας με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Συγκεκριμένα, έπρεπε:
- Να είχαν οικονομική επιφάνεια. (Γιατί, τι να πάρεις από αυτόν που δεν έχει;)
- Να μην έχουν στενά συγγενικά πρόσωπα. (Μην βγουν οι συγγενείς και μας κυνηγάνε!)
- Να αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα υγείας. (Να ξέρουμε ότι δεν έχουν και πολλά «ψωμιά» ακόμη).
Δεύτερο στάδιο: η Προσέγγιση.
Στόχος ήταν η απόκτηση της εμπιστοσύνης των θυμάτων.
Τρίτο στάδιο: Η Πλαστογράφηση.
Δημιουργούσαν ψεύτικες διαθήκες.
Τέταρτο στάδιο: Η θανάτωση.
Έπρεπε να γίνει με τρόπο που θα μοιάζει ότι προήρθε από φυσικά αίτια.
Πέμπτο στάδιο: Η Δημοσίευση της διαθήκης.
Σε αυτό το στάδιο χρησιμοποιούσαν άλλους, «εξωτερικούς» συνεργάτες, όπως συμβολαιογράφους, δικαστικούς επιμελητές, ψευδομάρτυρες.
Η δράση και τα θύματα
Η εταιρία δολοφόνων ξεκίνησε την δράση της το 1984 με θύμα τον 84χρονο Βασίλειο Ελευθεριάδη. Ήταν θείος της γυναίκας του Χρήστου Παπαδόπουλου και νονός του γιού του! Ύστερα από παραποίηση της διαθήκης του, η περιουσία του πέρασε στα χέρια του Παπαδόπουλου.
Δεύτερο θύμα, η 65χρονη Λάουρα Πάντου. Στις 29 Οκτωβρίου του 1985, βρέθηκε νεκρή μέσα σε ένα αλσύλλιο στο Κολωνάκι κοντά στο σπίτι της. Παρόλα αυτά, ο θάνατός της αποδόθηκε σε τροχαίο ατύχημα.
Μαζί της στο διαμέρισμα ζούσε και η θεία της, η 70χρονη Έλλη Βεργιοπούλου. Δύο μόλις μήνες μετά την Πάντου, την 1η Δεκεμβρίου του 1985, βρέθηκε νεκρή μέσα στο διαμέρισμα τους.
Στη διαθήκη της, όριζε ως κληρονόμους 46 άτομα. Μέσα σε αυτά τα άτομα ήταν και οι δύο κόρες του Παπαδόπουλου. Από τα 46 άτομα, την επικαρπία είχαν οι δύο κόρες και δυο άλλες γυναίκες. Οι άλλες δύο γυναίκες όμως αποποιήθηκαν την κληρονομιά. Έτσι η περιουσία πέρασε στα χέρια του Παπαδόπουλου.
Η διαθήκη είχε συνταχθεί ενώπιον της συμβολαιογράφου Ελένης Κοκιοπούλου – Καστανάκη και τριών μαρτύρων. Οι τρεις αυτοί μάρτυρες θα ξαναεμφανιστούν αργότερα ως μάρτυρες και πάλι, σε επόμενο θύμα! (Χαράλαμπος Τυπάλδος).
Η 65χρονη Ευφροσύνη Φραγκουλάκη, θα αποτελέσει το επόμενο θύμα. Η ίδια, τρεις φορές χήρα, ζούσε μόνη της στη Βούλα και αποτελούσε ιδανικό στόχο για να την πλησιάσει ο Βασίλης Πλατανιώτης με το ψεύτικο όνομα «Δημήτρης» αλλά και ως υποψήφιος τέταρτος γαμπρός. Η ίδια η Φραγκουλάκη τον είχε συστήσει στον κύκλο της ως μέλλοντα σύζυγό της και τους είχε δηλώσει ότι σκόπευαν να παντρευτούν και να πάνε να ζήσουν στην Ελβετία. Για τα πρώτα έξοδα, μάλιστα, πούλησε ένα ακίνητο που είχε στην τιμή των 6,5 εκατομμυρίων δραχμών (περίπου 21.000 ευρώ).
Η Φραγκουλάκη ήταν θεία του άλλου μέλους της σπείρας, της Γεωργίας Παπανικολάου. Στις 5 Απριλίου του 1986, η Φραγκουλάκη, ο Πλατανιώτης, ο Παπαδόπουλος και η Παπανικολάου, είχαν βρει για φαγητό σε ταβέρνα στην Ανάβυσσο. Κατά την επιστροφή τους στο σπίτι του θύματος, στην Βούλα, έγινε το μοιραίο. Η ίδια η Παπανικολάου ήταν αυτή που εκτέλεσε την θεία της, με δύο απανωτά χτυπήματα στο κεφάλι με μία μεγάλη πέτρα. (Κάποιοι δημοσιογράφοι αναφέρουν ότι σκοτώθηκε με χτύπημα από σφυρί).
Στη συνέχεια η Παπανικολάου, για να μην υποψιαστεί κανείς, τηλεφωνούσε για μήνες μετά το στυγνό έγκλημα στους φίλους της νεκρής, υποδυόμενη την θεία της που υποτίθεται πως ζούσε στην Ελβετία με τον νέο της άντρα. Τελευταία πινελιά στο έργο της και για να δημιουργήσει άλλοθι στον εαυτό της, ήταν ότι κατέθεσε αγωγή εναντίον της νεκρής θείας. Στην αγωγή της η Παπανικολάου, υποστήριζε ότι η θεία κατέφυγε στο εξωτερικό, αφήνοντας ένα χρέος απέναντι στην ίδια, από δεδουλευμένα 4 ετών που της είχε προσφέρει για την φροντίδα του σπιτιού της.
Η Εταιρία Δολοφόνων συνέχισε τη δράση της και με άλλα ανύποπτα θύματα:
Η 75χρονη Ευθυμία Πρωτονοταρίου, ξαδέλφη της Βεργιοπούλου.
Ο Άγγελος Καλαφάτης, οδοντίατρος από την Μάκρη της Λυκίας. Κάτοικος Νέας Μάκρης, το πτώμα του βρέθηκε σε ένα κτήμα και ειπώθηκε ότι αυτοκτόνησε.
Ο Σταμάτης Μπρουζάκης, αυτοκινητιστής.
Παρότι μέχρι αυτό το σημείο δεν υπήρχε καμία υποψία που να βαραίνει την Εταιρία Δολοφόνων, η απληστία του αρχηγού της, Χρήστου Παπαδόπουλου, ήταν αυτή που τους πρόδωσε. Το επόμενο θύμα ήταν λαβράκι. Ήταν ο 84χρονος Κεφαλλονίτης εφοπλιστής, Χαράλαμπος Τυπάλδος. Ο Τυπάλδος είχε μεν μεγάλη περιουσία, είχε όμως και στενούς συγγενείς, αδελφό, γυναίκα και παιδί. Παρόλα αυτά, το κίνητρο της περιουσίας του έκανε την σπείρα να παραβλέψει αυτό το στοιχείο, που σε όλες τις μέχρι τότε περιπτώσεις θα ήταν αποτρεπτικό.
Έτσι ο Τυπάλδος βρέθηκε νεκρός στο γραφείο της εταιρίας του στην Ακτή Τζελέπη, στον Πειραιά. Επίσημη αιτία θανάτου ανακοινώθηκε έμφραγμα του μυοκαρδίου. Ο 84χρονος είχε ήδη ιστορικό καρδιοπάθειας.
Αργότερα, παρότι έγινε νεκροτομία στον Τυπάλδο και επιβεβαιώθηκε η καρδιακή ανακοπή, ο ιατροδικαστής δήλωσε: «Αρκεί ένα έντονο ψυχικό στρες να προκληθεί στον 84χρονο καρδιοπαθή για να συμβεί το μοιραίο έμφραγμα».
Τον Οκτώβριο του 1986, έγινε το άνοιγμα της διαθήκης. Κατά την διαθήκη του, όριζε 156 κληρονόμους! Μέσα σε αυτούς ήταν η σύζυγος και η κόρη του Νικόλαου Πέππα. Το περίεργο όμως ήταν ότι ο Τυπάλδος γνώριζε ελάχιστα τον Πέππα. Τον είχε γνωρίζει μόλις 7 μήνες πριν τον θάνατό του. Ο Πέππας, είχε νοικιάσει ένα γραφείο στο μέγαρο Τυπάλδου, το οποίο ο αδελφός του Τυπάλδου κατέθεσε ότι το είχε άδειο και ποτέ δεν το χρησιμοποίησε. (Ο ίδιος ο Πέππας ισχυρίσθηκε στην πορεία ότι ήταν προμηθευτής και τροφοδοτούσε τα πλοία του εφοπλιστή, κάτι όμως που δεν μπόρεσε να αποδείξει). Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, η υπόλοιπη οικογένεια του Τυπάλδου και ιδιαίτερα ο αδελφός του Σπύρος, να παραξενευθεί. Έτσι αποφάσισαν να αναθέσουν την υπόθεση στον ιδιωτικό ερευνητή – ντετέκτιβ Κωνσταντίνο Σπύρου.
Μετά από πολύμηνες αλλά αποτελεσματικές έρευνες, ο ντετέκτιβ κατόρθωσε να διαλευκάνει την υπόθεση. Ανακάλυψε δε το πτώμα της Φραγκουλάκη θαμμένο σε ένα χωράφι κάτω από ένα πεύκο, κοντά στο Κορωπί. Πάνω από το πτώμα της Φραγκουλάκη οι δράστες είχαν θάψει κι έναν ψόφιο σκύλο, ώστε να παραπλανήσουν τις αρχές. Αφού ενημέρωσε την οικογένεια του θύματος, ενημέρωσε φυσικά και τις Αρχές.
Την Μεγάλη Δευτέρα του 1987, στο χωριό Λάππα, έξω από την Αμαλιάδα στον Νομό Αχαΐας, στο κτήμα του Νικόλαου Πέππα, η σπείρα άνοιξε έναν μεγάλο λάκκο πάνω από τον βόθρο. Σκοπός τους ήταν να πετάξουν μέσα τα επόμενα θύματα τους. Το ίδιο βράδυ, επισκέφθηκαν το ζεύγος Πεντάζου, στην Μαγούλα της Αμαλιάδας, γνωστούς της θείας του Πέππα, με σκοπό να τους δολοφονήσουν. Ο Παντελής Πεντάζος, ήταν συνταξιούχος αυτοκινητιστής, ενώ η σύζυγος του Διονυσία Πεντάζου, ήταν συνταξιούχος δασκάλα. Ο Πέππας είχε συλλέξει πληροφορίες για την ακίνητη περιουσία τους και το κομπόδεμα που είχαν συγκεντρώσει για τις δύσκολες στιγμές.
Ο ερευνητής Κωνσταντίνος Σπύρου όμως, γνώριζε ήδη για τα σχέδια των δραστών. Έτσι τους παρακολουθούσε από το πρωί που αναχώρησαν από την Αθήνα. Είχε ενημερώσει την αστυνομία και – μετά από δικές του πιέσεις – έγινε έφοδο από τον ίδιο και την αστυνομία στο σπίτι του ζεύγους Πεντάζου, ακριβώς λίγο πριν από τη δολοφονία τους.
Η ακροαματική διαδικασία
Ήταν 15 Απριλίου, Μεγάλη Τετάρτη του 1987, όταν η Εταιρία Δολοφόνων αποκαλύφθηκε σοκάροντας το κοινό, κάνοντας την υπόθεση γνωστή και ως «η φρίκη του αιώνα».
Κατά την διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας, o Χρήστος Παπαδόπουλος αρχικά δήλωνε – πάντα χαμογελαστά – ότι όλη η ιστορία ήταν μια πλεκτάνη εις βάρος του. Κάποια ιδιωτικά συμφέροντα, όπως έλεγε, δημιούργησαν αυτήν την κατάσταση για να ακυρώσουν τις διαθήκες.
Στη συνέχεια, αφού ομολόγησε, ο Χρήστος Παπαδόπουλος προσπαθούσε να εμφανίσει τον εαυτό του ως «Ρομπέν των Φτωχών». Ισχυρίστηκε ότι στις πλαστές κληρονομιές έβαζε ως κληρονόμους φτωχούς ανθρώπους που είχαν πραγματικά ανάγκη και με αυτόν τον τρόπο προσέφερε κοινωνικό έργο. Χαρακτηριστικές του ατάκες που σόκαραν δικαστές και κοινή γνώμη, ήταν:
«Η ανθρώπινη ζωή δεν είναι ταμπού».
«Αν υπήρχαν 100 Εταιρίες Δολοφόνων, η κοινωνία μας θα ήταν καλύτερη».
«Είναι προτιμότερο να ζει κάποιος σαν τον Τυπάλδο, ή 10 άλλα άτομα που έχουν ανάγκη τα χρήματα;»
«Σωστός στόχος δεν είναι να χτυπάς έναν εισαγγελέα όπως κάνουν οι εξτρεμιστικές οργανώσεις. Οι κλοπές και οι ληστείες, είναι κοινωνικές πράξεις. Τα άλλα είναι λόγια».
Στην απολογία του ο Χρήστος Παπαδόπουλος άλλαξε τροπάριο:
«Ήμουν εγκέφαλος – ανεγκέφαλος. Τότε είχαν πάρει τα μυαλά μας αέρα, αλλά με το πέρασμα του χρόνου κατάλαβα ότι δεν έπρεπε να τα κάνουμε όλα αυτά. Φτάσαμε σε ακραίες καταστάσεις. Όμως, όσο και αν σας φαίνεται παράξενο, η δράση μας είχε ιδεολογικό υπόβαθρο. Από μικρό παιδί είχα αριστερή συνείδηση. Σε καμία διαθήκη δεν υπήρχαν λιγότεροι από 50 κληρονόμοι, συνήθως ήταν 70-100, ενώ στην υπόθεση του Τυπάλδου παρακαλώ, ήταν 156. Δηλαδή, εγώ δεν τα έκανα όλα αυτά για τον εαυτό μου, αλλά για να βγάλω τον φτωχό από την πείνα του. Τότε πίστευα ότι έχει μεγαλύτερη αξία να φάνε ψωμί 150 άνθρωποι, από τη ζωή ενός 85χρονου ή 90χρονου».
Παρότι επίσημα η Εταιρία Δολοφόνων είχε 6 βασικά μέλη, στο ειδώλιο του κατηγορουμένου κάθισαν 25 άτομα. Οι υπόλοιποι ήταν:
Αναστασία Σαγιόγλου, Αναστάσιος Νταϊφώτης, Παναγιώτης Αναγνωστόπουλος, Ελένη Τσέτου, Ελένη Κοκκιοπούλου – Καστανάκη (συμβολαιογράφος), Δημήτριος Παρασκευόπουλος – Κόλλιας, Δημήτριος Μπάζος, Νικόλαος Παπαδόπουλος, Σπυρίδων Παρασκευόπουλος – Κόλλιας (Δικηγόρος), Χαράλαμπος Τάσσης, Παναγιώτης Θεριανός (Αστυνομικός), Δημήτριος Πολίτης, Δήμητρα Ράμμου (Δικαστικός Επιμελητής), Κωνσταντίνος Νικολόπουλος Δικηγόρος), Παναγιώτης Κατσικοκέρης, Μαρία Κούκου (Δικαστικός Επιμελητής), Νικόλαος Αστερινός, Εμμανουήλ Παπαδομανωλάκης (Δικηγόρος), Παναγιώτης Τσανάς.
Εταιρία Δολοφόνων – Οι Ποινές
Ο Χρήστος Παπαδόπουλος, καταδικάστηκε σε 8 φορές σε θάνατο και 25 χρόνια κάθειρξη, ποινή που σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία, μετατράπηκε σε ισόβια.
Ο Νικόλας Πέππας, καταδικάστηκε σε δις ισόβια και 13,5 χρόνια κάθειρξη.
Ο Βασίλειος Πλατανιώτης, καταδικάστηκε σε 22,5 χρόνια κάθειρξη.
Ο Ιωάννης Παμπρής, καταδικάστηκε σε 17 χρόνια κάθειρξη.
Η Γεωργία Παπανικολάου, καταδικάστηκε σε 15,5 χρόνια κάθειρξη.
Ο Γεώργιος Ξανθόπουλος, καταδικάστηκε σε 12 χρόνια κάθειρξη.
Από τους υπόλοιπους κατηγορούμενους, ο Νικόλαος Παπαδόπουλος και ο Παναγιώτης Τσανάς, αθωώθηκαν, ενώ οι άλλοι είχαν μικρότερες ποινές, ανάλογες της συμμετοχής τους.
Η εκτέλεση των ποινών και η συνέχεια
Ο Χρήστος Παπαδόπουλος, εξέτισε το μεγαλύτερο μέρος της ποινής του στις φυλακές Κέρκυρας. Το Πάσχα του 2001, έλαβε άδεια αλλά δεν επέστρεψε. Λίγους μήνες αργότερα η αστυνομία τον εντόπισε σε διαμέρισμα στην Κυψέλη, τον συνέλαβε εκ νέου και μεταφέρθηκε στις φυλακές Διαβατών. Αποφυλακίστηκε το 2008.
Τον Ιανουάριο του 2010, άνοιξε λογιστικό γραφείο όπου ασχολήθηκε με φορολογικές, διοικητικές και τελωνειακές υποθέσεις.
Τον Ιούλιο του 2011, κατηγορήθηκε για την απαγωγή μιας πλούσιας 57χρονης γυναίκας, σε μία προσπάθεια να καρπωθεί την περιουσία της. Το θύμα είχε κληρονομήσει από τον άντρα της, μια μεγάλη συλλογή από αντίκες, ένα παλαιοπωλείο και μία γκαλερί στο κέντρο της Αθήνας. Ο Παπαδόπουλος κρατούσε κλειδωμένο το θύμα του σε μία κατοικία στη Συκιά Κορινθίας, για πολλές εβδομάδες, με στόχο να του μεταβιβάσει την περιουσία της. Όμως μία καθαρίστρια υποπτεύθηκε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά και ενημέρωσε την αστυνομία.
Έτσι ο Χρήστος Παπαδόπουλος συνελήφθη εκ νέου.
Στις 17 Νοεμβρίου του 2020, ύστερα από ολιγοήμερη παραμονή του στο νοσοκομείο Αγία Όλγα, σε ηλικία 83 ετών ο Χρήστος Παπαδόπουλος νικήθηκε από το γήρας και άφησε την τελευταία του πνοή.
Ο Βασίλειος Πλατανιώτης, πέθανε στις φυλακές του Κορυδαλλού.
Ο Γεώργιος Ξανθόπουλος, παρότι είχε την μικρότερη ποινή από τους 6 συνεργούς, αυτοκτόνησε μέσα στο κελί του.
Ο Ιωάννης Παμπρής, αποφυλακίστηκε και πέθανε λίγους μήνες αργότερα από φυσικά αίτια.
Η Γεωργία Παπανικολάου, αφού εξέτισε τα 2/3 της ποινής της, αποφυλακίστηκε και – μέχρι σήμερα – ζει.
Οι υπόλοιποι έχουν αποφυλακιστεί.
Συμπεράσματα
Το κατά πόσο τα θύματα της συγκεκριμένης σπείρας ήταν μόνο τα 8 που αποκαλύφθηκαν, λίγοι το πιστεύουν. Ένα τόσο καλά οργανωμένο σχέδιο που, αν δεν έμπαινε στη μέση η απληστία, ίσως να λειτουργούσε ακόμα, θα έκρυβε καλά τα ίχνη του. Στο ντοκιμαντέρ του Άρη Σπίνου με τίτλο «Εταιρία Δολοφόνων», το 2008, ο ντετέκτιβ Κωνσταντίνος Σπύρου δήλωσε ότι η δράση της Εταιρίας είχε ξεκινήσει από το 1978 ενώ, κατά την δική του άποψη, τα θύματα ήταν 140!
Η Εταιρία Δολοφόνων, η πιο αδίστακτη ίσως εγκληματική σπείρα του 20ου αιώνα στην Ελλάδα, αποτέλεσε αφορμή για έντονους προβληματισμούς της κοινής γνώμης.
Πρώτα απ’ όλα, το ότι τα μέλη της ήταν άτομα υπεράνω υποψίας. Οι περισσότεροι είχαν μεγάλο μορφωτικό επίπεδο, κοινωνική θέση και status.
Δεύτερον, ότι αν δεν μεσολαβούσε η απληστία του Παπαδόπουλου και συνέχιζαν να παίρνουν τα προβλεπόμενα μέτρα που οι ίδιοι είχαν ορίσει, ίσως η δράση της να μην αποκαλύπτονταν ποτέ.
Τρίτον, το ότι η αποκάλυψη ενός τόσο μεγάλου οργανωμένου εγκλήματος έγινε από έναν ιδιωτικό ντετέκτιβ κι όχι από την ίδια την Αστυνομία, υποδεικνύει σοβαρά κενά στο σύστημα της Ελληνικής Αστυνομίας – τουλάχιστον εκείνης της εποχής.
Τέλος, το ότι ο Χρήστος Παπαδόπουλος αφέθηκε ελεύθερος μετά από καταδίκη 8 φορές εις θάνατο με αποτέλεσμα να επαναλάβει τη δράση του και παραλίγο να κάνει ένα νέο έγκλημα, δείχνει μια μεγάλη αποτυχία του σωφρονιστικού αλλά και του δικαστικού συστήματος.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ
Σχολιάστε