Βόλφγκανγκ Σόιμπλε

Το γεγονός που σημάδεψε τον Γερμανό υπουργό Εσωτερικών και τον έκανε τόσο «σκληρό» άνθρωπο

Όταν μιλάμε για «Μνημόνιο» στην Ελλάδα, δύο ονόματα είναι τα πιο αντιπαθητικά  – συχνά σε βαθμό μίσους – ονόματα που μας έρχονται στο μυαλό: Η τότε Καγκελάριος της Γερμανίας, Angel Merkel και ο τότε υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Wolfgang Schäuble.

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε (18.09.1942 – ) είναι Γερμανός πολιτικός της κεντροδεξιάς Χριστιανοδημοκτατικής Ένωσης (CDU) και Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας (Bundestag).

Η Κριτική απέναντι στον Σόιμπλε

Οι απόψεις του για τον νόμο και την τάξη, ειδικά στον τομέα της καταπολέμησης της τρομοκρατίας έχουν επικριθεί από πολλούς ακτιβιστές των πολιτικών δικαιωμάτων.
Έχει επίσης επικριθεί για την επιθυμία του να δοθεί μεγαλύτερη εξουσία στην Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Εγκληματολογικής Αστυνομίας.

Αλλά και τους ίδιους τους Γερμανούς έχει κατά καιρούς εξοργίσει για την υπεράσπιση των Αμερικάνων κατά την εισβολή στο Ιράκ και για την υποστήριξη της αναγκαιότητας του Γκουαντάναμο.
Έχει δηλώσει υπέρ για τη συστηματική παρακολούθηση του Internet και για υποκλοπές e-mail.

Στην Ελλάδα επικρίθηκε έντονα για τις ενέργειές του κατά την διάρκεια της ελληνικής κρίσης και του Grexit το 2015. Ο Σόιμπλε πίστευε πως μια έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη ήταν απαραίτητη γιατί θα τρόμαζε τις άλλες χώρες ώστε να ευθυγραμμιστούν.

Τι ήταν όμως αυτό που έκανε τον Σόιμπλε, τόσο σκληρό και αμετακίνητο άνθρωπο;

Όλοι όσοι τον γνώριζαν από τα πρώτα βήματα της πολιτικής καριέρας του λένε ότι η μεγάλη αλλαγή στον χαρακτήρα του έγινε από την 12^η Οκτωβρίου 1990 και μετά.

Οκτώβριος 1990

Ο Σόιμπλε είναι ο πολιτικός που έχει συνδέσει το όνομα του με την επανένωση της Γερμανίας. Ως υπουργός Εσωτερικών της Ομοσπονδιακής Γερμανίας το 1990 ήταν αυτός που διαχειρίζονταν την διαδικασία από την επόμενη της πτώσης του Τείχους (9 Νοεμβρίου 1989) έως τις 4 Οκτωβρίου 1990 όπου Δυτικογερμανοί και Ανατολικογερμανοί βουλευτές συνεδρίασαν από κοινού και προκηρύχτηκαν οι εκλογές για τις 2 Δεκεμβρίου.
Έτσι, τον Οκτώβριο του 1990 η Γερμανία βρισκόταν σε προεκλογικό πυρετό.

12 Οκτωβρίου 1990 – Το γεγονός

Σε μια τέτοια προεκλογική εκδήλωση βρέθηκε ο Σόιμπλε το βράδυ της 12^ης Οκτωβρίου, στο χωριό Oppenau στο Μέλανα Δρυμό, κοντά στα σύνορα με τη Γαλλία. Μια περιοχή που ψηφίζει παραδοσιακά Χριστιανοδημοκράτες.

Η ομιλία του έγινε στον χώρο του εστιατορίου – μπαρ ενός πανδοχείου και παραβρέθηκαν γύρω στα 300 άτομα. Στις 22:04, αφού τελείωσε η ομιλία, ο Σόιμπλε βγήκε από την αίθουσα περιτριγυρισμένος από κάποιους υποψήφιους ψηφοφόρους του.

Τότε ένας άντρας με σκούρο δερμάτινο μπουφάν έβγαλε από την τσέπη του ένα περίστροφο Smith & Wesson, 38mm, και πυροβόλησε από απόσταση αναπνοής 3 φορές. Οι 2 σφαίρες βρήκαν τον Σόιμπλε στο σαγόνι και τη σπονδυλική στήλη. Η 3^η σφαίρα τραυμάτισε στο χέρι και το στομάχι τον σωματοφύλακα του πολιτικού, Klaus-Dieter Michalsky (1962-2004) ο οποίος μπήκε μπροστά για να προστατέψει τον Σόιμπλε.

Ο δράστης συνελήφθη αμέσως.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η γερμανική αστυνομία είχε κάθε λόγο να φρουρεί στενά τον πολιτικό. Λίγους μήνες νωρίτερα, στις 25 Απριλίου, είχε γίνει απόπειρα δολοφονίας στον πολιτικό αντίπαλο του Σόιμπλε και υποψήφιο του SPD, Oskar Lafontaine.

Στο νοσοκομείο

Αμέσως ο Σόιμπλε μεταφέρθηκε στο κοντινό νοσοκομείο Oberkirch. Από εκεί με ασθενοφόρο στο περιφερειακό νοσοκομείο στο Offenburg και τελικά, με ένα ελικόπτερο μεταφέρθηκε στο πανεπιστημιακό νοσοκομείο Freiburg. Οι γιατροί πάλεψαν για μέρες για τη ζωή του. Και τα κατάφεραν.

Αν και θεωρήθηκε άμεση και σωστή η δράση των γιατρών, δεν κατόρθωσαν όμως να διορθώσουν τη βλάβη στον νωτιαίο μυελό.
Ο Σόιμπλε παρέλυσε από τον τρίτο θωρακικό σπόνδυλο και κάτω. Δεν θα μπορέσει ποτέ να περπατήσει ξανά και έκτοτε είναι καθηλωμένος σε αναπηρικό καροτσάκι.

Ο δράστης, Dieter Kaufmann

Ο Dieter Kaufmann (1953–2019) ήταν γιος του πρώην δημάρχου του SPD του δήμου Appenweier.

Όταν ήταν νέος, σε μια τάση εσωτερικής αναζήτησης, έφυγε από τη Γερμανία και έζησε για αρκετά χρόνια στην Ασία. Η αναζήτηση του όμως αυτή τον έριξε στον δρόμο των ναρκωτικών. Η πολύχρονη χρήση, είχε ως συνέπεια πολλά ψυχολογικά προβλήματα, απόπειρες αυτοκτονίας και τελικά νοσηλείες για ψυχιατρική θεραπεία.

Επιστρέφοντας στη Γερμανία επιχείρησε να ανοίξει μία pub. Για να μπορεί να τη συντηρήσει οικονομικά εργαζόταν ταυτόχρονα ως έμπορος ναρκωτικών.
Όταν το 1982 συνελήφθη στην Ισπανία με 20 κιλά χασίς στην κατοχή του, ο Σόιμπλε ήταν αυτός που πίεσε τις καταστάσεις ώστε να τον στείλει η Ισπανία πίσω στη Γερμανία και να φυλακιστεί για διακίνηση ναρκωτικών. Έτσι ο Kaufmann, έμεινε στις Γερμανικές φυλακές μέχρι το 1988, κάτι που δεν του άρεσε καθόλου. Τα 6 χρόνια παραμονής του στη φυλακή, του έκαναν στην κυριολεξία το μυαλό «σούπα».

Από την αποφυλάκισή του και μετά, ο Kaufmann ήταν πλέον πεπεισμένος ότι το ομοσπονδιακό γερμανικό κράτος απειλούσε και βασάνιζε με διάφορους «υπόγειους και ύπουλους τρόπους» τους πολίτες του στο σύνολό τους, αλλά και τον ίδιο ειδικότερα. Είχε μάλιστα στείλει αρκετές επιστολές στο υπουργείο Εσωτερικών, διαμαρτυρόμενος για τους πόνους που του προκαλούσαν.

Εκείνη την εποχή, ζούσε στο πατρικό του σπίτι με τους γονείς του στο μικρό χωριό Renchtal, ενώ εργαζόταν ως βοηθός τοπογράφος. Από εκεί ο Kaufmann πήρε το λεωφορείο για το Oppenau, για την ομιλία του Σόιμπλε, παίρνοντας μαζί του το περίστροφο από το συρτάρι του πατέρα του.

Η ανάκριση

Κατά την ανάκριση του, αμέσως μετά την απόπειρα, δήλωσε ότι επιχείρησε τη δολοφονία με σκοπό να εκδικηθεί το γερμανικό κράτος «για τον ψυχολογικό και σωματικό τρόμο που του ασκούσε».

«Με τη χρήση ηλεκτρικών κυμάτων σε συνδυασμό με την ηχητική τεχνολογία, το γερμανικό κράτος – με συνυπεύθυνο και τον ίδιο τον Σόιμπλε – προκαλεί στους πολίτες του ηλεκτρολυτικό πόνο».

«Μυστικοί πράκτορες του κράτους προκαλούν σκόπιμα ουσιαστικό ηλεκτρολυτικό πόνο σε απλούς ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων πόνους στο δωδεκαδάκτυλο και στο κεφάλι».

Επιπλέον, «το κράτος προσπαθεί όποτε εκείνο θέλει να με διεγείρει σεξουαλικά, για να πειραματιστεί πάνω μου».

Αυτές ήταν οι εξηγήσεις που έδωσε ο δράστης για να αιτιολογήσει την πράξη του. Οι ανακριτές του δήλωσαν ότι κατά την παράξενη αυτή ομολογία του, ο Kaufmann ήταν απόλυτα νηφάλιος.

Η δίκη και το τέλος του Kaufmann

Τον Μάιο του 1991 ο Kaufmann προσήχθη σε δίκη, αλλά κρίθηκε ανίκανος για τον καταλογισμό της πράξης του. Οι ψυχίατροι που τον εξέτασαν δήλωσαν ότι έπασχε από βαριάς  μορφής σχιζοφρένεια. Συγκεκριμένα απαλλάχθηκε λόγω «παρανοϊκής-παραισθησιολογικής σχιζοφρένειας». Έτσι εισήχθη σε ψυχιατρική κλινική για αόριστο χρόνο.

Τον Οκτώβριο του 1995 ο Kaufmann θα στείλει μια επιστολή μεταμέλειας στον Σόιμπλε ζητώντας του συγχώρεση και ταυτόχρονα να υπογράψει την αίτηση αποφυλάκισης του.
Αν και ο Σόιμπλε δήλωσε δημόσια ότι συγχωρεί τον παρ’ ολίγο δολοφόνο του (αυξάνοντας με αυτή τη δήλωση την δημοφιλία του), «παρασκηνιακά» αρνήθηκε κατηγορηματικά την απελευθέρωσή του.

Τελικά,  το 2004 ο Kaufmann αφέθηκε ελεύθερος, υπό όρους όμως να ακολουθεί συγκεκριμένη, μόνιμη θεραπεία.

Το 2019 Dieter Kaufmann πέθανε από καρκίνο, σε ηλικία 65 ετών.

Η πολιτική καριέρα του Σόιμπλε

Μετά την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του, παρά τις συμβουλές της συζύγου του, Ingeborg, αλλά και της υπόλοιπης οικογένειάς του να εγκαταλείψει την πολιτική, ο ίδιος αποφάσισε να συνεχίσει.
Η δημοφιλία του είχε εκτιναχθεί στα ύψη. Συμμετείχε σε προγράμματα αποκατάστασης και αυτοεξυπηρέτησης ώστε να είναι αυτόνομος. Το μόνο που δεν ανεχόταν, ήταν ο οίκτος.

Ωστόσο, ήταν διαφορετικός. Ακόμα λιγότερο ανεκτικός. Σκληρότερος. Όχι, όμως, με τους δικούς του ανθρώπους.
Στις 2 Δεκεμβρίου 1990 εξελέγη πανηγυρικά βουλευτής και συνέχισε μέχρι και σήμερα να ασκεί την πολιτική από το αναπηρικό του καροτσάκι.

Ο Σόιμπλε και το αναπηρικό κίνημα

Σήμερα, εκτός από κυβερνητικό στέλεχος, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ασχολείται ενεργά με το αναπηρικό κίνημα. Είναι μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Γερμανικού Ιδρύματος Παραπληγίας (DSQ) και του Διεθνούς Ερευνητικού Ινστιτούτου για τις παθήσεις της σπονδυλικής στήλης, που εδρεύει στη Ζυρίχη.

Η στάση του Σόιμπλε απέναντι στην αναπηρία του

Ο ίδιος ο Σόιμπλε με την ίδια σκληρότητα που αντιμετωπίζει τη χώρα μας, αντιμετωπίζει και την αναπηρία του, ενώ δεν διστάζει να αναφερθεί στον εαυτό του με τη λέξη «σακάτης».

Γενικότερα όμως, αποφεύγει να μιλάει για την απόπειρα δολοφονίας του. Σε μία τηλεοπτική συνέντευξή του στον Markus Lanz στο ZDF, δήλωσε μόνο ότι ούτως ή άλλως δεν θυμάται πολλά πράγματα.
«Βγήκα έξω και ξαφνικά ακούστηκε ένα μπαμ. Τότε η μνήμη μου σταμάτησε για πέντε μέρες. Αρχίζω πάλι να θυμάμαι μόνο μετά την 5^η ημέρα στο νοσοκομείο. Έτσι γίνεται. Από το ένα δευτερόλεπτο στο άλλο αλλάζει ο κόσμος. Αυτή είναι η ανθρώπινη ζωή.»

Σε άλλη συνέντευξη του, το 2012, θα δηλώσει συγκρίνοντας την αναπηρία του με τα «μέτρα που πρέπει να ληφθούν» κατά της Ελλάδας:
«Με την αναπηρία μου έμαθα ότι ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει και να τα βγάλει πέρα με δεδομένα, τα οποία δεν φανταζόταν παλιότερα. Έχουμε την ικανότητα να προσαρμοζόμαστε».

Η σκληρότητα του Σόιμπλε

Ο πρώην ηγέτης των Σοσιαλδημοκρατών (SPD), Hans-Jochen Vogel, είχε δηλώσει ότι η απόπειρα δολοφονίας έκανε τον Schäuble «σκληρό άνθρωπο».
Ο ίδιος ο Σόιμπλε, αναφερόμενος στο πόσο άλλαξε η ζωή του μετά από την απόπειρα δολοφονίας, απάντησε:
«Παρέμεινα ο ίδιος, απαίσιος άνθρωπος».

Το πολιτικό μέλλον του Σόιμπλε

Τα χρόνια έχουν περάσει κι ο Σόιμπλε είναι πλέον 80 ετών. Αν και είναι Πρόεδρος της Ομοσπονδιακής Βουλής της Γερμανίας (Bundestag), το πιθανότερο είναι ότι η καριέρα του θα σταματήσει κάπου εδώ.

Το ότι εκμεταλλεύτηκε την (αναπηρική) «καρέκλα» του για να φτάσει μέχρι εκεί που έφτασε, πολλοί το πιστεύουν. Άλλοι πάλι θεωρούν ότι και πριν το ατύχημα είχε μπροστά του μια λαμπρή καριέρα.

Ας μην ξεχνάμε πάντως ότι κι ο Φραγκλίνος Ρούσβελτ (Franklin Roosevelt, 30.01.1882 – 12.04.1945) ηγήθηκε με μεγάλη επιτυχία τις ΗΠΑ κατά τη «Μεγάλη Ύφεση» και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ βρισκόταν σε μία αναπηρική καρέκλα.

Οι αλλαγές στις Γερμανικές Αρχές

Οι επιθέσεις του 1990 οδήγησαν τις αρχές ασφαλείας να επανατοποθετηθούν σε ότι αφορά την προστασία πολιτικών προσώπων. Μέχρι εκείνο το χρονικό σημείο, η τρομοκρατία, ειδικά αυτή που διαπράττονταν από τη Φατρία του Κόκκινου Στρατού (RAF), θεωρούνταν η μεγαλύτερη απειλή για τους πολιτικούς. Έκτοτε όμως, οι μεμονωμένοι ψυχικά άρρωστοι δράστες θεωρούνται πλέον, εξίσου επικίνδυνη απειλή.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ