Απαγωγή

Εγκληματολογική ανάλυση του φαινομένου

Τι κοινό έχει ο Λωτ (ανιψιός του Αβραάμ), η ωραία Ελένη, ο Ιούλιος Καίσαρας, ο Ριχάρδος ο Λεοντόκαρδος και ο Θερβάντες (συγγραφέας του Δον Κιχώτη);

Όλοι τους είχαν υπάρξει θύματα απαγωγής και ομηρίας.

Ορισμός

Με τον όρο «απαγωγή» εννοούμε την αρπαγή ενός ατόμου παρά τη θέληση του. Συνήθως ακολουθείται κάποια διάρκεια αιχμαλωσίας. Στο Ποινικό Δίκαιο, «απαγωγή είναι η παράνομη μεταφορά, προσαγωγή και εγκλεισμός ενός ατόμου παρά τη θέλησή του».

Για να θεωρηθεί μία πράξη απαγωγή, δεν είναι απαραίτητη η χρήση βίας. Για παράδειγμα, εάν ο απαγωγέας οδηγήσει το θύμα του στο αυτοκίνητο του με τη χρήση βίας ή την απειλή όπλου, θεωρείται, φυσικά, απαγωγή. Εάν όμως ο απαγωγέας οδηγήσει το θύμα του στο αυτοκίνητό του ξεγελώντας τον ότι π.χ. πρόκειται για το ταξί που κάλεσε, και πάλι θεωρείται απαγωγή.

Ετυμολογία

Στα αγγλικά η λέξη για την απαγωγή είναι «Kidnapping». Πρόκειται για σύνθετη λέξη που αποτελείται από τις λέξεις «kid» (παιδί) και «napping» (ύπνος). Παιδί δηλαδή που το έπιασαν στον ύπνο. (Ή «nab», δηλαδή «άρπαγμα»). Αρχικά η λέξη χρησιμοποιούνταν για να ορίσει μόνο τις απαγωγές παιδιών. Σήμερα η λέξη περιλαμβάνει τόσο την απαγωγή παιδιού, όσο και ενηλίκου.
Συνώνυμη λέξη είναι το «Abduction» που προέρχεται από τη λατινική λέξη «abductionem», η οποία αποτελείται από το «ab» («μακριά») και το «ducere» («οδηγώ»). Οδηγώ, δηλαδή, το θύμα μου μακριά.
Αν και οι δύο λέξεις είναι σχεδόν παρόμοιες, η λέξη kidnapping χρησιμοποιείται κυρίως για να δηλώσει απαγωγή που έγινε με βίαιο τρόπο ενώ abduction έχουμε όταν το θύμα φύγει από την αρχική του τοποθεσία με δόλο ή με κάποια απάτη.

Στα ελληνικά η λέξη προέρχεται από την αρχαία ελληνική και είναι απ- αγωγή→ απάγω→ από + άγω (οδηγώ), δηλαδή «που απομακρύνει».

Τα κίνητρα της απαγωγής

Μία απαγωγή μπορεί να γίνει για διάφορους λόγους. Οι πιο συνηθισμένοι από αυτούς είναι:

1# Απαγωγή για οικονομικούς λόγους

Ως αίτημα πληρωμής λύτρων με αντάλλαγμα την απελευθέρωση του θύματος. Ή ακόμα και για τον εξαναγκασμό του θύματος να σηκώσει χρήματα από ένα ATM (Η περίπτωση αυτή λέγεται και «γρήγορη απαγωγή»).

2# Απαγωγή παιδιών για οικογενειακούς λόγους

Απαγωγή παιδιού από γονέα ή άλλου μέλους της οικογένειας, συχνά μετά από διαμάχη των γονέων για την επιμέλεια του συγκεκριμένου παιδιού.

Ο αριθμός των απαγωγών από τους γονείς έχει αυξηθεί πολύ τα τελευταία τριάντα πέντε χρόνια, καθώς αυξήθηκαν τα διαζύγια και οι διαφορές για την επιμέλεια. Ταυτόχρονα, έχει καταστεί εύκολη η μεταφορά των παιδιών σε μακρινά μέρη.
Αν μετρηθούν και οι περιπτώσεις μικρών επεισοδίων που λήγουν σύντομα και ανώδυνα, πρόκειται για την πιο συχνή μορφή απαγωγής.

3# Απαγωγή παιδιού για ψυχολογικούς λόγους

Απαγωγή παιδιού από ξένη γυναίκα ή οικογένεια με στόχο να το κρατήσουν και να το μεγαλώσουν σαν δικό τους. Συνήθως πρόκειται για ζευγάρι απαγωγέων. Δεν είναι ασυνήθιστο όμως και απαγωγέας να είναι μία γυναίκα από μόνη της όπου θα απαγάγει ένα βρέφος ώστε να το παρουσιάσει στους συγγενείς της ή ακόμη και στο σύζυγο, ως το παιδί που γέννησε η ίδια.

4# Απαγωγή για ερωτικούς λόγους

Απαγωγή «νύφης» από επίδοξο «γαμπρό», όταν ο ίδιος δεν είναι αποδεκτός από την οικογένεια της νύφης. Η συγκεκριμένη «παραδοσιακή» πράξη θεωρείται απαγωγή είτε γίνεται με τη συγκατάθεση της νύφης είτε όχι.

Η απαγωγή ή «το κλέψιμο» της νύφης ήταν ένα φαινόμενο πολύ συνηθισμένο ακόμη και στη χώρα μας μέχρι και τα μέσα του 20^ου αιώνα. Σταδιακά το φαινόμενο άρχισε να μειώνεται μέχρι που σήμερα σπάνια θα δούμε τέτοιες περιπτώσεις στην Ελλάδα.

Παρόλα αυτά υπάρχουν πολλές χώρες, κυρίως του πρώην Ανατολικού μπλοκ, όπου το φαινόμενο υφίσταται ακόμα.
Σύμφωνα με την Οργάνωση για τα Δικαιώματα της γυναίκας, στο Καζακστάν πραγματοποιούνται 5.000 απαγωγές νυμφών, ετησίως.
Ο ποινικός κώδικας της Δημοκρατίας του Καζακστάν για την απαγωγή προβλέπει τιμωρία με ποινή κάθειρξης από 4 μέχρι 7 χρόνια, μόνο όμως εάν η νύφη κάνει καταγγελία, πράγμα σπάνιο μιας και τις περισσότερες φορές αποδέχεται τη μοίρα της. Σε αυτό συμβάλει ότι οι γονείς δύσκολα δέχονται πίσω νύφη που έχει απαχθεί.
«Αν απαχθείς, δεν υπάρχει επιστροφή», λέει ένα από τα θύματα.
Στο Κιργιστάν (ή Κιργιζία), το νούμερο των απαχθέντων νυμφών ξεπερνάει τις 10.000 το χρόνο, με αποτέλεσμα, ένας στους 5 γάμους να γίνεται με αυτόν τον τρόπο.

5# Απαγωγή για σεξουαλικούς λόγους

Απαγωγή με στόχο τη σωματική εκμετάλλευση («sex trafficking»), την κακοποίηση και το βιασμό του θύματος.

Ιδιαίτερα στην περίπτωση της Διακίνησης και Εμπορίας ανθρώπων (sex trafficking) εμπλέκεται ένας μεγάλος αριθμός προσώπων, διεθνών εγκληματικών δικτύων και προσφυγικών αρχών. Αποτελεί την τρίτη μεγαλύτερη εγκληματική δραστηριότητα παγκοσμίως, μετά τη διακίνηση ναρκωτικών και όπλων.

6# Απαγωγή για εργασιακή εκμετάλλευση (εργασιακό trafficking)

Πρόκειται για άντρες, γυναίκες ή και παιδιά που διακινούνται για καταναγκαστική εργασία σε βιομηχανίες, οικοδομικές εργασίες αλλά κυρίως σε αγροτικές εργασίες, που αφορούν τις περισσότερες φορές την καλλιέργεια ναρκωτικών. Δεν λείπουν και οι περιπτώσεις που τα θύματα χρησιμοποιούνται ως οικιακοί βοηθοί.
Σε άλλες πάλι περιπτώσεις τα θύματα χρησιμοποιούνται για επαιτεία. Τέλος σε εμπόλεμες περιοχές τα θύματα απαγωγής μπορεί να χρησιμοποιηθούν (και συχνά, να καταναλωθούν) ως στρατιώτες.

Το φαινόμενο της δουλείας υπάρχει ακόμη νόμιμα σε κάποιες χώρες του κόσμου, όπως είναι το Νότιο Σουδάν.

7# Απαγωγή για την αφαίρεση και το εμπόριο οργάνων

Αν και τα θύματα μπορεί να είναι και ενήλικες, τις περισσότερες φορές πρόκειται για μικρά παιδιά.
Πρόκειται για φαινόμενο που ανθεί τα τελευταία χρόνια στη γειτονική μας Τουρκία. Άλλες χώρες με έντονο το φαινόμενο είναι η Μοζαμβίκη, η Βραζιλία, η Βενεζουέλα, η Κόστα Ρίκα, το Περού, η Αίγυπτος, το Πακιστάν, οι Φιλιππίνες, η Κίνα και η Σρι Λάνκα. Στην Ελλάδα, ευτυχώς, μέχρι σήμερα δεν είχαμε κανένα επίσημα καταγεγραμμένο κρούσμα.

8# Απαγωγή για θρησκευτικούς λόγους

Περιπτώσεις θρησκειών όπου απαιτούνται «θύματα» για τις τελετές τους. (Ανθρωποθυσίες, κλπ.)

9# Απαγωγή για πολιτικούς λόγους

Η πολιτική απαγωγή είναι η απαγωγή που γίνεται με στόχο πολιτικές παραχωρήσεις από τις δυνάμεις ασφαλείας ή την κυβέρνηση.
Η ίδια η κυβέρνηση των ΗΠΑ έχει παραδεχθεί ότι χρησιμοποιεί την μέθοδο της απαγωγής ακόμη και σε εδάφη τρίτων χωρών, ανθρώπων που θεωρεί ύποπτους για τρομοκρατία ή κατασκοπεία, με στόχο να τους ανακρίνει.

10# Απαγωγή για τρομοκρατικούς λόγους

Για παράδειγμα για την ανταλλαγή του θύματος με την απελευθέρωση κάποιων κρατουμένων. Ή για να εξαναγκάσουν κάποιον στενό συγγενή του θύματος να προβεί σε μια συγκεκριμένη ενέργεια. (Η περίπτωση αυτή λέγεται και «απαγωγή τίγρης»).

Η απαγωγή ξένων ομήρων είναι ο πιο δημοφιλής στόχος των τρομοκρατών, ιδίως λόγω της κυνικής, ενοχοποιητικής αλλά συνάμα αποτελεσματικής για τους τρομοκράτες κάλυψης του γεγονότος από τα ΜΜΕ. Η δημοσιοποίηση και μόνο της απαγωγής αποτελεί την πρώτη νίκη για τους τρομοκράτες.

Δυστυχώς, σε αυτές τις περιπτώσεις ο αριθμός των δολοφονημένων ομήρων είναι μεγάλος. Πολύ συχνά μάλιστα οι τρομοκράτες βιντεοσκοπούν την εκτέλεση ενός ομήρου και την προβάλλουν στο διαδίκτυο ή ακόμα και σε τηλεοπτικά κανάλια (βλπ. Al Jazeera) χρησιμοποιώντας την ως ένα ισχυρό ψυχολογικό όπλο, ασχέτως αν με αυτόν τον τρόπο χάνουν την υποστήριξη και τη συμπάθεια του ευρύ κοινού.

Τα παραπάνω κίνητρα μπορεί να ισχύουν μεμονωμένα ή σε συνδυασμό. Για παράδειγμα, μια τρομοκρατική οργάνωση μπορεί να κάνει μια απαγωγή για τη χρηματοδότηση της. (τρομοκρατικοί και ταυτόχρονα οικονομικοί λόγοι).

Μια ακόμη κατηγοριοποίηση

Μια δεύτερη κατηγοριοποίηση των απαγωγών, σε ότι αφορά τα κίνητρα είναι:

«Εκφραστικά» κίνητρα, όταν ο στόχος είναι να δημοσιοποιηθεί μια καταγγελία. Για παράδειγμα, όταν μια τρομοκρατική ή θρησκευτική οργάνωση θέλει να καταγγείλει ή να δηλώσει κάτι.

«Αντικειμενικά» (ή «εργαλειακά») κίνητρα, όταν ο στόχος είναι η απόκτηση ενός συγκεκριμένου αντικειμένου, π.χ. λύτρα.

Το παγκόσμιο προφίλ των θυμάτων απαγωγής για σωματική εμπορία

Το 71% των θυμάτων είναι γυναίκες. Αυτό ισχύει για όλες τις ηλικιακές κατηγορίες με εξαίρεση τις ηλικίες 9-11 χρονών όπου τα αγόρια αποτελούν το 51% των θυμάτων.
Το 21% των θυμάτων απαγωγής είναι ανήλικοι.
Το 23% των θυμάτων απαγωγής είναι έφηβοι.
Το 75% των θυμάτων απαγωγής είναι άγαμοι.
Το 27% των θυμάτων που απήχθησαν διακινήθηκαν σε διαφορετική περιοχή από την περιοχή προέλευσής τους.
Το 60% των θυμάτων που απήχθησαν είχαν ως στόχο τη σεξουαλική εκμετάλλευση.
Το υπόλοιπο 40% είναι κυρίως για την αναγκαστική στρατιωτική θητεία (σε εμπόλεμες χώρες), για εργάτες (σε χώρες με έντονη την εμπορία ναρκωτικών) ή για την αφαίρεση οργάνων.

Το παγκόσμιο προφίλ των θυμάτων απαγωγής με στόχο τα λύτρα

Ως επί τω πλείστων, οι κατηγορίες των θυμάτων είναι δύο:

1# Πολίτες με μεγάλη οικονομική επιφάνεια. Στο στόχαστρο μπορεί να είναι οι ίδιοι ή κάποιο άλλο μέλος της οικογένειάς τους.

2# Στελέχη επιχειρήσεων που ταξιδεύουν για επαγγελματικούς λόγους.

Το ανησυχητικό είναι ότι τα τελευταία χρόνια, πολλά απ’ τα θύματα απαγωγών είναι και της λεγόμενης «μεσαίας» τάξης. Αξιοσημείωτο είναι το περιστατικό απαγωγής 14χρονου αγοριού, στην ελληνική επαρχία, όπου οι απαγωγείς ζήτησαν για λίτρα μόνο 12.000 ευρώ.

Η απαγωγή ως ποινικό αδίκημα και η ποινή της

Η απαγωγή ως ποινικό αδίκημα, τις περισσότερες φορές περικλείει και άλλα αδικήματα, όπως λ.χ., επίθεση, παραβίαση της προσωπικής ελευθερίας ενός ατόμου, εξαπάτηση, χρήση βίας, μέχρι και δολοφονία.
Γι’ αυτό το λόγο, η απαγωγή τιμωρείται με πρόστιμο ή και φυλάκιση κατά την κρίση του δικαστηρίου, χωρίς να υπάρχει όριο. Ενδεικτικά:

Στην Αυστραλία: τιμωρείται με φυλάκιση από 14 έτη έως ισόβια κάθειρξη. Στον Καναδά: από 18 μήνες έως ισόβια κάθειρξη.
Στην Ολλανδία: από 8 έτη έως ισόβια κάθειρξη.

Στην Ελλάδα, η απαγωγή θεωρείται κακούργημα και τιμωρείται με ποινή από 5 έως 20 χρόνια κάθειρξη, ακόμη και στην περίπτωση που δεν υπάρχει δόλος για κάποιο παράνομο όφελος (π.χ. λύτρα). Εάν υπάρχει τέτοιος δόλος, ο δράστης τιμωρείται με 10 έως 20 χρόνια κάθειρξη.
Εάν όμως το θύμα της απαγωγής είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μέλος της Βουλής ή αρχηγός κόμματος, η ποινή μετατρέπεται σε ισόβια κάθειρξη. (άρ. 322 και άρ. 157/παρ.1, ΠΚ).

Εάν υπάρχουν επιπλέον αδικήματα, η ποινή αυξάνεται ανάλογα.

Τα υψηλότερα ποσοστά σε απαγωγές

Οι απαγωγές από συμμορίες για λύτρα ευδοκιμούν κυρίως σε κράτη με εύθραυστα καθεστώτα, μεγάλη κυβερνητική διαφθορά, οργανωμένο έγκλημα και μαφία των ναρκωτικών.
Έτσι, χώρες όπως η Κολομβία και το Μεξικό πρωτοστατούν στους αριθμούς των ετήσιων θυμάτων με νούμερα που ξεπερνούν τα 3.000 θύματα.
Συγκεκριμένα στην Κολομβία, μελέτες έδειξαν ότι από το 1987 μέχρι το 2010 η συχνότητα των περιστατικών απαγωγών/ ομηριών, αυξήθηκε κατά 1600% !

Από την αντίπερα όχθη ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος, με – ενδεικτικά – το Ιράκ να έχει περισσότερα από 1500 θύματα ετησίως.
Άλλη μια χώρα με πολύ ψηλά ποσοστά, είναι η Νιγηρία, όπου το σκήπτρο για τις απαγωγές κρατάει το MEND («Movement for the Emancipation of the Niger Delta», «Κίνημα για τη χειραφέτηση του Νιγηριανού Δέλτα»). Το Νιγηριανό Δέλτα, είναι η περιοχή απ’ όπου αντλείται το αργό πετρέλαιο που αποτελεί το 90% των κερδών της Νιγηρίας.

Την πρώτη 5άδα σε χώρες με επικινδυνότητα στις απαγωγές συμπληρώνουν επάξια η Βενεζουέλα και το Αφγανιστάν.

Άλλα στατιστικά

Τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν περίπου 25.000 ετήσια θύματα απαγωγής για οικονομικούς λόγους (ανταλλαγή με χρήματα), παγκοσμίως.
Οι εγκληματικές συμμορίες εκτιμάται ότι εισπράττουν περισσότερα από 500 εκατομμύρια δολάρια ετησίως από λύτρα.
Στην Ελλάδα, τα τελευταία 25 χρόνια έχουν σημειωθεί περισσότερα από 20 περιστατικά απαγωγής επιφανών προσώπων, με στόχο τα λύτρα.

Σε ότι αφορά τις απαγωγές παιδιών, το 1999 στις ΗΠΑ αναφέρθηκαν περίπου 200.000 παιδιά θύματα οικογενειακών απαγωγών και 60.000 παιδιά θύματα απαγωγών από ξένους απαγωγείς.
Σύμφωνα με το Υπουργείο Δικαιοσύνης, η απαγωγή αποτελεί το 2% όλων των αναφερόμενων βίαιων εγκλημάτων κατά ανηλίκων στις ΗΠΑ.

Κάτι που επιπλέον παρουσιάζει αυξητική πορεία, είναι οι απαγωγές για οικονομικά οφέλη που γίνονται στις θάλασσες με τη μορφή πειρατείας.

Τα παραπάνω νούμερα, δυστυχώς, δεν παρουσιάζουν το πλήρες μέγεθος του φαινομένου. Μεγάλο ποσοστό απαγωγών δεν ανακοινώνεται ποτέ στην αστυνομία, εξαιτίας του φόβου της οικογένειας για το θύμα. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο χειρισμός γίνεται με τους όρους του απαγωγέα ο οποίος απαιτεί την απόλυτη εχεμύθεια και μυστικότητα. Με αυτό το δεδομένο, υπολογίζεται ότι μόνο το 35% των απαγωγών σε όλον τον κόσμο, αναφέρεται στις Αρχές.

Οι επιπτώσεις μιας απαγωγής

Παρόλο που η απαγωγή ως έννοια υπήρχε σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας, μόλις πριν λίγα χρόνια ξεκίνησε η συστηματική προσπάθεια κατανόησης των επιπτώσεων της στα θύματα και τις οικογένειάς τους.
Για να θεωρηθεί μια κατάσταση ως επίπτωση της απαγωγής, οι μελετητές υποστηρίζουν ότι θα πρέπει να έχουν περάσει τουλάχιστον δύο χρόνια από την ημέρα που το θύμα απελευθερώθηκε.
Σύμφωνα λοιπόν με αυτές τις μελέτες, οι τυπικές αντιδράσεις ενηλίκων που έχουν υπάρξει θύματα απαγωγής/ομηρίας, είναι:

Σε γνωσιακό επίπεδο

Μειωμένη και επιλεκτική μνήμη, δυσκολία στη συγκέντρωση, δυσκολία στον προσανατολισμό.
Υπερδιέγερση, επαγρύπνηση και φοβίες για το παραμικρό.
Συχνά παρατηρείται και άρνηση του συμβάντοςˑ ότι δηλαδή η απαγωγή τους δεν είχε συμβεί.

Σε συναισθηματικό επίπεδο

Συχνές καταστάσεις σοκ, έντονα μουδιάσματα, θυμός προς όλους, αίσθηση απελπισίας.
Ανηδονία, δηλαδή αδυναμία να αισθάνεται ευχαρίστηση από οποιαδήποτε δραστηριότητα, ακόμη και πράγματα ή καταστάσεις που μέχρι τότε θεωρούσε ευχάριστα.
Σε περιπτώσεις που κατά την ομηρία του υπήρχαν και άλλα άτομα που είχαν απαχθεί αλλά δεν επέζησαν, το άτομο νιώθει έντονες ενοχές.

Επιπλέον, έχει παρατηρηθεί ότι περίπου το 50% των ατόμων που έχουν απαχθεί – και ιδιαίτερα αν βρισκόντουσαν σε κατάσταση ομηρίας για μεγάλο διάστημα – πάσχουν από PTSD («Posttraumatic stress disorder», «μετατραυματικό στρες»). Ξαναζούν το συμβάν μέσα από αναδρομές ή εφιάλτες, είναι δύσπιστοι απέναντι στους άλλους, έχουν γενικότερη εχθρική στάση, αποξενώνονται κοινωνικά, έχουν μια αίσθηση διαρκούς απειλής και έχουν έντονες αρνητικές αντιδράσεις σε απλά πράγματα, όπως ένας δυνατός θόρυβος ή ένα άγγιγμα.

Σε ανήλικα θύματα απαγωγής/ομηρίας μπορεί να παρατηρηθούν όλα τα παραπάνω και επιπλέον να εμφανίσουν:
Συναισθήματα ντροπής, πείσμα, παλινδρομική συμπεριφορά, άρνηση ανάληψης οποιασδήποτε ευθύνης, άρνηση σχολείου, απώλεια ενδιαφέροντος για σπουδές.

Οι οικογένειες των θυμάτων απαγωγής συνήθως παρουσιάζουν έλλειψη εμπιστοσύνης στις Αρχές, ακόμη και στις περιπτώσεις που χάρη σε αυτές σώθηκε ο άνθρωπός τους.

Η απαγωγή από… εξωγήινους !

Αν και ίσως δεν μπορεί να ενταχθεί αυτή η κατηγορία στις “ρεαλιστικές” απαγωγές, επειδή από την μία σεβόμαστε αυτούς που την πιστεύουν και από την άλλη… ποτέ δεν ξέρεις!
Alien Abduction (απαγωγή από εξωγήινους) ή Alien Abduction Syndrome (το Σύνδρομο απαγωγής από εξωγήινους) ή UFO Abduction (απαγωγή από ΑΤΙΑ: Άγνωστης Ταυτότητας Ιπτάμενα Αντικείμενα).
Πρόκειται για το φαινόμενο όπου κάποιος άνθρωπος υποστηρίζει ότι είχε πέσει θύμα απαγωγής από εξωγήινα όντα.

Το περιεχόμενο της αφήγησης της απαγωγής και της ομηρίας αυτών των περιπτώσεων ποικίλει: στις περισσότερες περιπτώσεις, το «θύμα» χρησιμοποιήθηκε ως πειραματόζωο για έρευνες. Τον χρησιμοποίησαν για μελέτες του εγκεφάλου του, του σώματός του, για αναπαραγωγή με το εξωγήινο είδος τους ή για να του μεταδώσουν προφητικές πληροφορίες που θα σώσουν την ανθρωπότητα.

Αναφορές για απαγωγές από εξωγήινους έχουν γίνει σε όλο τον κόσμο, με έμφαση τις αγγλόφωνες χώρες, όπου υπάρχουν και οι περισσότεροι υποστηρικτές κινηματογραφικών ταινιών και τηλεοπτικών σειρών επιστημονικής φαντασίας.

Η πρώτη επίσημη καταγραφή απαγωγής από εξωγήινους έγινε το 1961 όπου απήχθη ο Barney και η Betty Hill.
Στις 19 Σεπτεμβρίου 1961, ο Barney Hill – ταχυδρόμος, και η σύζυγός του Betty Hill – κοινωνική λειτουργός, επέστρεφαν στις 10μμ με το αυτοκίνητό τους στο σπίτι τους στο Πόρτσμουθ του Νιου Χάμσαϊρ. Κάποια στιγμή το ζευγάρι είδε ένα φωτεινό αντικείμενο να τους ακολουθεί. Από εκείνη τη στιγμή και μετά, έχασαν την αίσθηση των γεγονότων και του χρόνου. Συνήλθαν έξω από το σπίτι τους στις 5 τα ξημερώματα, γνωρίζοντας μόνο ότι κάτι τρομερό είχε συμβεί.
Σταδιακά και με τη βοήθεια ψυχολόγων και ύπνωσης, άρχισαν να θυμούνται την απαγωγή τους από κοντά, γκρίζα εξωγηινάκια με τεράστια σχιστά μάτια.

Σήμερα, περίπου το 2,5% του πληθυσμού των ΗΠΑ αναφέρει ότι έχει προσωπική εμπειρία με απαγωγή από εξωγήινους.

Η ψυχολογική ερμηνεία

Οι ψυχολόγοι που έχουν ερευνήσει αυτού του τύπου τα «θύματα απαγωγής», δηλώνουν ότι, σχεδόν κατά κανόνα, τα θύματα είναι πεπεισμένα ότι πράγματι τους έχει συμβεί αυτή η απαγωγή, χωρίς όμως να θυμούνται λεπτομέρειες παρά μόνο έχοντας μια έντονη αίσθηση του γεγονότος. Πρόκειται για άτομα υποτονικά, εξαντλημένα, με πολύ άγχος και επιρρεπείς σε ψευδείς αναμνήσεις («σύνδρομο ψευδούς μνήμης»).

Ο Christopher French, καθηγητής ψυχολογίας στο Goldsmith, εξηγεί:
«Δεν θέλουμε να είμαστε μόνοι. Αισθανόμαστε αβοήθητοι και ευάλωτοι πολλές φορές. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι υπάρχει κάτι μεγαλύτερο και καλύτερο από εμάς εκεί έξω. Κι αυτό νοιάζεται για εμάς ή τουλάχιστον μας προσέχει».

Εις άτοπον απαγωγή

Τέλος, υπάρχει και η «εἰς ἄτοπον ἀπαγωγή» (λατινικά: reductio ad absurdum)  που αποτελεί μια από τις σημαντικότερες μεθόδους μαθηματικής απόδειξης αλλά χρησιμοποιείται ταυτόχρονα και σαν μέθοδο συλλογιστικής. (βλπ Αριστοτέλης, Ευκλείδης, Πλάτωνας, Καντ).
Κατά τη συγκεκριμένη μέθοδο, αποδεικνύεται η αλήθεια μιας πρότασης με βάση το γεγονός ότι η αντίθετή της είναι ψευδής.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ

Διαβάστε ακόμη:

Το φαινόμενο της απαγωγής στην Ελλάδα – οι διασημότερες απαγωγές που έγιναν στη χώρα μας

Πηγές: oxfordbibliographies.com, qz.com, origins.osu.edu, ncbi.nlm.nih.gov, grin.com, wikipedia.org, psychiatry.org, ctdatacollaborative.org, gbss.gr/kidnaps, securityreport.gr, JRSM (Journal of the Royal Society of Medicine)