Μια ιδιαίτερη υπόθεση εξαφάνισης παιδιού με πολλά αναπάντητα ερωτηματικά
Αν και υπάρχουν πολλές τραγικότερες αληθινές ιστορίες εγκλήματος για ανθρώπους που εξαφανίζονται μυστηριωδώς, η ίντριγκα της ιστορίας του Nicolas Barclay θεωρείται μια από τις πιο ενδιαφέρουσες γιατί ενισχύεται με μια ακόμη ιδιαιτερότητα…
Τα πρώτα χρόνια
Ο Nicholas Barclay γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1980, στο San Antonio, του Τέξας των ΗΠΑ. Πατέρα δεν γνώρισε και ζούσε με τη μητέρα του, Beverly Dollarhide και τα δύο της παιδιά που είχε αποκτήσει από προηγούμενο γάμο, τον Jason και την Carey. Η Beverly εργαζόταν πάντοτε νυχτερινή βάρδια σε ένα τοπικό κατάστημα Dunkin Donuts, με αποτέλεσμα την περισσότερη ημέρα της να κοιμάται και να μην μπορεί να φροντίσει σωστά τα παιδιά της.
Η ίδια έκανε χρήση ναρκωτικών και παρόλες τις συχνές προσπάθειές της να τα σταματήσει, κυλούσε ξανά. Σε παρόμοια κατάσταση βρισκόταν και ο γιός της Jason.
Ο χαρακτήρας του Nicholas Barclay
Προβληματικό και ατίθασο παιδί, o Nicolas από πολύ νωρίς είχε κόντρες με το νόμο. Είχε ποινικό μητρώο ανηλίκου για διάφορες παραβιάσεις σε σπίτια και μαγαζιά, κλοπές, ακόμα και για απειλές κατά των δασκάλων του. Ταυτόχρονα έβριζε αλλά και χτυπούσε τη μητέρα του. Κι όλα αυτά, μέχρι την τρυφερή ηλικία των 13 ετών.
Για να μπορέσει να τον αντιμετωπίσει η μητέρα του, είχε ζητήσει από τον 20χρονο γιο της Jason, να μένει μαζί της, παρότι εκείνος είχε νοικιάσει ένα μικρό διαμέρισμα κι έμενε μόνος του.
Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να καλείται η αστυνομία επανειλημμένα στο σπίτι των Barclay για καυγάδες μεταξύ της οικογένειας.
Στις 14 Ιουνίου του 1994, ο Nicholas Barclay έπρεπε να παρουσιαστεί σε δικαστήριο όπου θα λάμβαναν την απόφαση να τον στείλουν να ζήσει σε ειδικό σπίτι για προβληματικά παιδιά («group home»). Προφανώς, κάτι τέτοιο δεν άρεσε στον μικρό Nicholas.
Η εξαφάνιση του Nicholas Barclay
Στις 13 Ιουνίου 1994, μία ημέρα πριν από το δικαστήριο του, η Beverly ανέφερε στην αστυνομία την εξαφάνισή του. Τους είπε ότι την προηγούμενη ημέρα ο 13χρονος τότε Nicholas έπαιζε μπάσκετ σε ένα κοντινό πάρκο με τους φίλους του.
Μετά το τέλος του παιχνιδιού, τηλεφώνησε στο σπίτι του για να δει κατά πόσο θα μπορούσε η μητέρα του να περάσει να τον πάρει με το αυτοκίνητο της. Το τηλέφωνο σήκωσε ο αδελφός του Jason, ο οποίος επέλεξε να μην ξυπνήσει τη μητέρα του που κοιμόταν οπότε πρότεινε στον Nicolas να γυρίσει στο σπίτι με τα πόδια. Άλλωστε η μητέρα του του είχε δώσει το ίδιο πρωί 5 δολάρια, ποσό που θα τον έφτανε να πάρει ένα ταξί, αν δεν ήθελε να περπατήσει.
Αυτή ήταν η τελευταία επαφή που είχαν με τον Nicolas.
Ο λόγος που η Beverly καθυστέρησε μία ημέρα να δηλώσει την εξαφάνιση του μικρού της γιού, ήταν ότι ο Nicolas συνήθιζε να φεύγει από το σπίτι χωρίς να ενημερώνει κανέναν και να επιστρέφει την επόμενη ημέρα. Ωστόσο κάποιοι γείτονες εικάζουν ότι το αγόρι είχε εξαφανιστεί από τις 10 Ιουνίου, 3 μέρες δηλαδή πριν από τη δήλωση της Beverly.
Η αντιμετώπιση από την αστυνομία
Δεδομένου του ποινικού μητρώου του Nicholas Barclay αλλά κυρίως λόγω της προγραμματισμένης εμφάνισης του την επόμενη μέρα στο δικαστήριο ανηλίκων, οι Αρχές άργησαν να ανταποκριθούν, υποθέτοντας ότι το είχε σκάσει και ότι θα εμφανίζονταν και πάλι από μέρα σε μέρα.
Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, οι ανακρίσεις σε μάρτυρες που τον είχαν δει τελευταία και στους φίλους του που έπαιζαν μαζί, να γίνουν μετά από αρκετές μέρες και χωρίς μεγάλη πίεση.
Η πιθανή εμφάνιση του Nicolas, 3 μήνες μετά
Στις 25 Σεπτεμβρίου του 1994, 3 μήνες μετά την εξαφάνιση του Nicholas Barclay, ο Jason κάλεσε την αστυνομία και τους ανάφερε ότι είδε τον αδελφό του στην αυλή του σπιτιού να προσπαθεί να παραβιάσει την πόρτα του γκαράζ τους. Μόλις όμως ο Jason βγήκε να τον φωνάξει, εκείνος τράπηκε σε φυγή.
Οι αστυνομικοί που έφτασαν στο σπίτι δεν βρήκαν σημάδια παραβίασης στο γκαράζ και δεν πίστεψαν τον Jason. Άλλωστε ο Jason ήταν γνωστός χρήστης ναρκωτικών και υπέθεσαν ότι μπορεί να φαντάστηκε το γεγονός ή να έλεγε απλώς ψέματα, χωρίς όμως να γνωρίζουν τον λόγο.
Η εμφάνιση του Nicholas Barclay
Τον Οκτώβριο του 1997, 3 χρόνια μετά την εξαφάνιση του, οι Αρχές από το Linares της Ισπανίας, επικοινώνησαν με την αστυνομία του San Antonio και τους ενημέρωσαν ότι είχαν εντοπίσει τον Nicholas Barclay.
Σύμφωνα με την Ισπανική αστυνομία, ο Nicholas είχε βρεθεί να περιφέρεται στους δρόμους σε κατάσταση σοκ. Όταν τον πήγαν στο αστυνομικό τμήμα τους είπε ότι το είχε σκάσει από ένα σπίτι που ήταν κλειδωμένος από ένα κύκλωμα σεξουαλικής διακίνησης παιδιών.
Οι απερίγραπτες συνθήκες αιχμαλωσίας
Ο Nicolas περιέγραψε στην αστυνομία τις απάνθρωπες συνθήκες που ζούσε, όπου τον κακοποιούσαν σεξουαλικά – τον ίδιο αλλά και άλλα παιδιά – έκαναν πειράματα πάνω του, τον χτυπούσαν βάναυσα, του είχαν σπάσει πολλές φορές τα χέρια και τα πόδια, του έσβηναν τσιγάρα στο σώμα, και πολλά άλλα.
Αρχικά, ο Nicholas ήταν τόσο φοβισμένος που αρνούνταν να δηλώσει στους αστυνομικούς το πραγματικό του όνομα και τους είπε ότι δεν θυμόταν πολλά πράγματα από τη ζωή του πριν απαχθεί, πέραν από το ότι ήταν Αμερικάνος. Έτσι μεταφέρθηκε προσωρινά σε ένα ορφανοτροφείο. Λίγες μέρες αργότερα και αφού ο Nicholas είχε κάπως συνέλθει από το σοκ, τους είπε ότι ήταν ο Nicholas Barclay και σταδιακά άρχισε να τους περιγράφει λίγα πράγματα από τη ζωή του, κυρίως όμως για τις ημέρες που ήταν αιχμάλωτος.
Τους είπε ότι στον ίδιο, όπως και στα υπόλοιπα παιδιά, είχαν βάψει τα μαλλιά τους για να μην αναγνωρίζονται. Επιπλέον, τους έριχναν καθημερινά κάποιες σταγόνες στα μάτια ώστε να αλλάξει ακόμα και το χρώμα των ματιών. Αυτές οι σταγόνες πραγματικά κατέστρεφαν τα μάτια των παιδιών και ο πόνος ήταν αφόρητος μέχρι και για πολύ ώρα μετά από τη λήψη τους.
Τέλος τους είπε ότι δεν επιτρέπονταν στα παιδιά να μιλάνε μεταξύ τους παρά μόνο όταν τους ρωτούσαν οι αφέντες τους. Και έπρεπε να μιλάνε μόνο Γαλλικά, λαμβάνοντας μάλιστα και πολύ αυστηρή τιμωρία σε περίπτωση που δεν χρησιμοποιούσαν την γαλλική προφορά.
Η επανένωση με την οικογένεια
Η αδελφή του Nicholas, Carey, πήρε την πρώτη πτήση για την Ισπανία με σκοπό να φέρει πίσω τον αδελφό της. Παρότι είχαν περάσει 3 χρόνια, τα ξανθά του μαλλιά ήταν πλέον καστανά και τα μάτια του από μπλε είχαν γίνει καφέ, η Carey αμέσως αναγνώρισε τον χαμένο αδελφό της.
Στη συνέχεια τα δύο αδέλφια οδηγήθηκαν μπροστά στον Εισαγγελέα ώστε να γίνει επίσημα η ταυτοποίηση. Η Carey είχε φέρει μαζί της φωτογραφίες της οικογένειας και των συγγενών που είχαν τραβηχτεί πριν από την εξαφάνιση του Nicolas κι εκείνος κατόρθωσε να θυμηθεί όλα τα πρόσωπα και τα ονόματα της οικογένειας. Τέλος, ο Nicolas είχε στο σώμα του διάφορα τατουάζ που είχε κάνει πριν εξαφανιστεί.
Έτσι, μετά από την απαραίτητη γραφειοκρατία και την έκδοση διαβατηρίου στον Nicolas, τα δυο αδέλφια πέταξαν πίσω στο San Antonio, όπου ο Nicholas Barclay επανενώθηκε με την οικογένεια του.
Παρότι η Beverly υποδέχτηκε με μεγάλη λαχτάρα τον γιο της, ο αδελφός του, Jason, αρνήθηκε να παραβρεθεί στο αεροδρόμιο.
Τελικά τα δύο αδέλφια συναντήθηκαν 2 μήνες μετά, αλλά ο Jason εξακολουθούσε να κρατάει μια απόμακρη στάση.
Λίγες μέρες μετά την επανένταξή του, ο Nicolas επέστρεψε στο σχολείο του με σκοπό να τελειώσει το γυμνάσιο.
Αυτή η χαρούμενη οικογενειακή ζωή όμως κράτησε περίπου για 6 μήνες.
Οι έρευνες του FBI
Το FBI επέμενε να ανακρίνει τον Nicholas ώστε να μάθει πληροφορίες για το κύκλωμα παιδικής πορνείας. Η πράκτορας Nancy Fisher που ήταν υπεύθυνη της υπόθεσης κατόρθωσε να αποσπάσει από τις καταθέσεις του Nicolas μερικά επιπλέον στοιχεία από αυτά που είχε δηλώσει στην Ισπανική αστυνομία.
Την ημέρα που επέστρεφε στο σπίτι του, κάποιος άντρας ήρθε από πίσω του και του έβαλε ένα μαντίλι στο πρόσωπο. Αμέσως ο Nicholas έχασε τις αισθήσεις του. Όταν συνήλθε ήταν κλειδωμένος σε ένα μεγάλο κιβώτιο, πρώτα σε ένα αυτοκίνητο, στη συνέχεια σε ένα αεροπλάνο και πάλι ξανά σε αυτοκίνητο. Τον έβγαλαν από το κουτί μόνο μόλις έφτασαν στο υπόγειο όπου βρίσκονταν και πολλά άλλα παιδιά.
Για τους απαγωγείς του, είπε ότι ήταν Γάλλοι. Οι «πελάτες» όμως που βίαζαν τα παιδιά ήταν κυρίως Ευρωπαίοι στρατιωτικοί.
Παρόλες τις αναλυτικές περιγραφές, ο Nicolas δεν θυμόταν να δώσει πληροφορίες για το πώς ακριβώς απόδρασε και το που κρατούνταν. Θυμόταν μόνο ότι μόλις άνοιξε την πόρτα, έτρεχε για ώρες.
Οι έρευνες του ντετέκτιβ
Όπως ήταν φυσικό, το θέμα τράβηξε την προσοχή των ΜΜΕ. Η ερευνητική τηλεοπτική εκπομπή «Hard Copy», έκανε αφιέρωμα στον Nicolas Barclay και είχε πολύ μεγάλη ακροαματικότητα.
Ο ιδιωτικός ερευνητής Charlie Parker, συνεργάτης της εκπομπής, ήταν παρόν στη συνέντευξη που έκανε η εκπομπή στον Nicolas.
Από την αρχή κάτι δεν του πήγαινε καλά. Μία όμως παρατήρηση του ήταν και η πιο καθοριστική: Ζήτησε από τον χειριστή της κάμερας να κάνει ζουμ στα αυτιά του συνομιλητή του. Τα αυτιά του ανθρώπου που είχε απέναντι του, δεν ταίριαζαν με τα αυτιά που έβλεπε στις παιδικές φωτογραφίες του Nicolas. Και το σχήμα των αυτιών είναι μοναδικό, σαν δαχτυλικό αποτύπωμα, και δεν αλλάζει με την πάροδο του χρόνου.
«Βλέπετε, θυμήθηκα ότι η Scotland Yard είχε χρησιμοποιήσει αυτή τη μέθοδο για να εντοπίσει τον άνθρωπο που σκότωσε τον Martin Luther King», εξήγησε αργότερα ο Parker.
Το νήμα αρχίζει και ξεδιπλώνεται
Ο Parker ενημέρωσε την πράκτορα του FBI, Nancy Fisher, αλλά εκείνη δυσκολεύτηκε να δεχθεί ότι είναι δυνατόν μια οικογένεια – και ιδιαίτερα η μάνα – να μην μπορεί να αναγνωρίσει το παιδί της.
Πρότεινε όμως να εγκλειστεί ο Nicolas Parker σε μια ψυχιατρική κλινική στο Houston, που εξειδικευόταν σε περιπτώσεις κακοποιημένων παιδιών και εφήβων. Η Fisher πίστευε ότι με αυτόν τον τρόπο, ο Nicolas θα μπορούσε να δώσει στο FBI περισσότερα στοιχεία για το κύκλωμα παιδικής πορνείας που τον είχε απαγάγει.
Ο ψυχίατρος της κλινικής Bruce Perry, συνειδητοποίησε ότι το άτομο που είχε μπροστά του δεν ήταν δυνατόν να έχει περάσει όλα όσα περιγράφει και να αντιδράει με αυτόν τον ψύχραιμο τρόπο. Ταυτόχρονα, η γαλλική του προφορά δεν δικαιολογούταν για κάποιον που έχει ζήσει τα πρώτα 13 του χρόνια στην Αμερική.
Έτσι, ο ψυχίατρος ενημέρωσε την Fisher και της επιβεβαίωσε τις υποψίες του ντετέκτιβ Parker.
Το επόμενο βήμα από την Fisher ήταν να ζητήσει από την οικογένεια να κάνουν έλεγχο στο DNA του φερόμενου ως Nicholas Barclay και να το συγκρίνουν με το DNA της υπόλοιπης οικογένειας. Αρχικά η οικογένεια αρνήθηκε, ζητώντας μάλιστα από τους Ομοσπονδιακούς να κλείσουν την υπόθεση και να τους αφήσουν ήσυχους.
Η αποκάλυψη
Τελικά, το FBI έλαβε δικαστική εντολή να πάρει τα δαχτυλικά αποτυπώματα και το DNA του νεαρού.
Τον Σεπτέμβριο του 1998, πριν καν βγουν τα αποτελέσματα, ο άνθρωπος που είχε παρουσιαστεί ως Nicholas Barclay, εξομολογήθηκε στον ντετέκτιβ Parker ότι ήταν ο 23χρονος Γάλλος, Frederic Bourdin.
Ποιος ήταν ο Frederic Bourdin
Ο Frederic Pierre Bourdin (13.06.1974-) γεννήθηκε στη Nantes στη Γαλλία, χωρίς να γνωρίσει ποτέ τον πατέρα του – όπως άλλωστε και ο Nicolas Barclay – και έζησε με τον παππού και τη γιαγιά του, μέχρι που το έσκασε από το σπίτι και πήγε να ζήσει στο Παρίσι.
Δεν είναι τυχαίο που από πολύ νωρίς του έδωσαν το παρατσούκλι «χαμαιλέοντας» μιας και από παιδί είχε ξεκινήσει τις πλαστοπροσωπίες και προσαρμόζονταν εύκολα σε κάθε νέο περιβάλλον.
Άλλη μια ονομασία που το έδωσαν αργότερα τα ΜΜΕ, στηρίχθηκε στο ότι στις περισσότερες πλαστοπροσωπίες του, ο Frederic Bourdin, παρόλη την ηλικία του προσποιούνταν τον έφηβο. Έτσι τον ονόμασαν «Peter Pan», το αγόρι δηλαδή που δεν ήθελε να μεγαλώσει.
Ο ίδιος ισχυρίζεται ότι στη μέχρι τώρα ζωή του έχει υποδυθεί 500 τουλάχιστον διαφορετικούς χαρακτήρες.
Ο τρόπος που κατόρθωσε να ξεγελάσει τις Αρχές αλλά και την οικογένεια του Nicolas Barclay
Όταν τον βρήκαν οι αστυνομικοί να περιπλανιέται στους δρόμους της Ισπανίας, ήδη ήταν καταζητούμενος από την Ιντερπόλ. Έτσι, για να μη συλληφθεί, προσποιήθηκε το τρομαγμένο και σοκαρισμένο παιδί που δεν θυμόταν ποιος ήταν.
Όταν μεταφέρθηκε στο ορφανοτροφείο, επικοινώνησε με το «Κέντρο Αγνοουμένων» των ΗΠΑ, παριστάνοντας τον αστυνομικό. Στο τηλέφωνο τους είπε ότι είχαν βρει ένα αγόρι 16 ετών από την Αμερική. Τους ζήτησε να του αναφέρουν ονόματα παιδιών που αγνοούνταν και να του στείλουν το ιστορικό της εξαφάνισης και φωτογραφίες, μέσω φαξ. Όμως επειδή στο φαξ οι φωτογραφίες ήταν ασπρόμαυρες, επέλεξε τον Nicolas Barclay χωρίς να προσέξει την διαφορά στο χρώμα μαλλιών και ματιών. Μέσα από αυτές τις φωτογραφίες είδε τα τατουάζ του Nicolas και ανάθεσε σε μια κοπέλα στο ορφανοτροφείο να του κάνει ακριβώς τα ίδια τατουάζ.
Τις φωτογραφίες που έδειξε η Carey μπροστά στον εισαγγελέα και που αναγνώρισε τα πρόσωπα και τα ονόματα της δήθεν οικογένειάς του, του της είχε ήδη δείξει νωρίτερα η Carey σε μια προσπάθεια να τον βοηθήσει να θυμηθεί.
Στη συνέχεια, έχοντας συγκεντρώσει όλες αυτές τις πληροφορίες, έκανε αυτό που είχε μάθει να κάνει από μικρός: αυτοσχεδίαζε.
Η καταδίκη του Frederic Bourdin
Τον Σεπτέμβριο του 1998, ο Bourdin ομολόγησε την ενοχή του επίσημα στο ομοσπονδιακό δικαστήριο του San Antonio. Κατηγορήθηκε για απάτη, για απάτη διαβατηρίου και για ψευδορκία.
Καταδικάστηκε σε 6 χρόνια φυλάκιση, τα διπλά χρόνια απ’ όσα ορίζει ο Ποινικός Κώδικας για τέτοιες περιπτώσεις.
Η ταραχώδης ζωή μετά την αποφυλάκιση
Ο Frederic Bourdin αποφυλακίστηκε το 2003 και επέστρεψε στο Grenoble της Γαλλίας.
Χωρίς να χάσει χρόνο, προσποιήθηκε τον Leo Balley, έναν 14χρονο που αγνοούνταν από το 1996. Το 2004, μόλις «ξεσκεπάστηκε», διέφυγε στην Ισπανία, παριστάνοντας τον Ruben Sanchez Espinoza. Για μια ακόμη φορά αποκαλύφθηκε και επέστρεψε στη Γαλλία.
Το 2005 ισχυρίστηκε ότι ήταν ο Francisco Hernandes Femandez, ένας 15χρονος ορφανός. Συμπεριφέρονταν ως έφηβος, έκανε αποτρίχωση προσώπου και κατόρθωσε για κάποιο διάστημα μέχρι και να παρακολουθήσει μαθήματα στο γυμνάσιο. Όμως ένας καθηγητής του είδε τυχαία ένα ντοκιμαντέρ με «τα κατορθώματα» του και τον ξεσκέπασε. Συνελήφθη και καταδικάστηκε σε 4 μήνες φυλάκιση.
Ο ίδιος δικαιολογούσε τη συμπεριφορά του, λέγοντας ότι:
«Το μόνο που αναζητάω είναι λίγη φροντίδα και αγάπη, που ποτέ δεν έλαβα ως παιδί».
Ο Frederic Bourdin σήμερα
Στις 8 Αυγούστου 2007, ο Frederic Bourdin παντρεύτηκε την Isabelle και έκαναν μαζί 5 παιδιά. Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Daily Mirror» δήλωσε ότι δεν θα ξανα-υποδυθεί ποτέ κανέναν άλλον. Η οικογένεια ζει στο Le Mans στη Γαλλία.
Στις 23 Μαρτίου 2017, ο Frederic Bourdin έκανε μια ανάρτηση στο Facebook όπου έγραφε ότι η γυναίκα του τον εγκατέλειψε.
Τι γίνεται όμως με την οικογένεια του Nicholas Barclay
Λίγο μετά τη σύλληψη του Frederic Bourdin, ο αδελφός του Nicolas, Jason, πέθανε από υπερβολική δόση κοκαΐνης. Δεν είναι γνωστό κατά πόσο ο θάνατός του ήταν τυχαίος ή αυτοκτονία, αλλά όλοι του οι φίλοι δηλώνουν ότι είχε κόψει από καιρό τα ναρκωτικά.
Πώς είναι δυνατόν, μία μάνα να μην αναγνωρίζει το παιδί της 3 χρόνια μετά την εξαφάνισή του; Πώς ξεγελάστηκε ολόκληρη η οικογένεια για 6 ολόκληρους μήνες; Γιατί είχαν αρνηθεί το τεστ DNA όταν τους ζητήθηκε;
Οι πιθανές απαντήσεις σε αυτά τα αυτονόητα ερωτήματα που προκύπτουν στην αστυνομία αλλά και σε όλους όσους γνώρισαν την υπόθεση, είναι δύο:
Πρώτη ερμηνεία
Η οικογένεια, μην αντέχοντας άλλο την κακή του συμπεριφορά, ίσως σε κάποιον καυγά, δολοφόνησε τον Nicolas Barclay. Σε μια τέτοια περίπτωση, το πιθανότερο είναι ότι τον φόνο τον έκανε ο Jason, μόνος του ή σε συνεργασία με τη μητέρα, ενώ η Carey γνωρίζει τα γεγονότα και τους καλύπτει.
Με αυτό το δεδομένο, ίσως ο Jason αυτοκτόνησε νιώθοντας ενοχές ή φόβο μήπως μετά τη σύλληψη του Bourdin αποκαλυφθεί η δράση του.
Δεύτερη ερμηνεία
Η οικογένεια είναι αθώα.
Η άρνηση που προκαλείται από μια ξαφνική απώλεια, συχνά είναι πολύ μεγάλη και δεν ξεπερνιέται εύκολα. Η Beverly μπορεί να γνώριζε μέσα της ότι το άτομο που παρουσιάστηκε ως γιός της ήταν ένας ξένος, αλλά ήταν τόσο μεγάλη η θλίψη της τα τελευταία 3 χρόνια που επέλεξε να πιστέψει στην ύπαρξη του – έστω και «ψεύτικου» – Nicolas. Ας μην ξεχνάμε ότι η Beverly, όπως και ο Jason, πάλευαν και με τους δαίμονες των ναρκωτικών.
Η υπόθεση του Nicolas Barclay στις οθόνες
Το 2009, στην αστυνομική τηλεοπτική σειρά «Law & Order», το επεισόδιο «Stranger» (Σ10, ΕΠ11) παρουσιάζει μια παρόμοια ιστορία.
Το 2010, ο Γάλλος σκηνοθέτης και σεναριογράφος Jean Paul Salomé, παρουσίασε την κινηματογραφική ταινία «Le Caméléon» («ο χαμαιλέοντας»), μια βιογραφική στην ουσία ταινία για την υπόθεση του Nicolas Barclay.
Το 2012, παρουσιάστηκε το νουάρ ντοκιμαντέρ του Bart Layton με τίτλο «The Imposter», με θέμα αυτή την ιστορία. (Η ταινία υπάρχει στο Netflix, για όποιον ενδιαφέρεται να τη δει).
Συμπέρασμα
Μέχρι τη στιγμή που γράφτηκε αυτό το άρθρο, η υπόθεση του Nicolas Barclay θεωρείται «ψυχρή» (cold case»).
Την περίπτωση ο Nicolas να το έσκασε από μόνος του για να γλυτώσει το δικαστήριο και να είναι κάπου ζωντανός, την θεωρούμε μάλλον πολύ αμφίβολη.
Το πιθανότερο είναι ότι ο Nicolas Barclay έφυγε από τη ζωή στα 13 του χρόνια. Και μάλλον οι πραγματικοί ένοχοι ποτέ δεν θα βρεθούν.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ
ΠΗΓΕΣ: Wikipedia.org, charleyproject.org, api.missingkids.org, newyorker.com, ranker.com
Σχολιάστε