Η πρώτη Ελληνίδα κατά συρροή δολοφόνος και η τελευταία γυναίκα που καταδικάστηκε σε θάνατο στην Ελλάδα
«Όταν κάποιες γυναίκες αποκτούν εμμονές, τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο δρόμο τους». Με αυτή τη φράση ξεκινάει η αμερικάνικη τηλεοπτική σειρά ντοκιμαντέρ «Deadly Women» («θανατηφόρες γυναίκες»).
Για όσους πιστεύουν ότι αυτά συμβαίνουν μόνο στην Αμερική, η εγχώρια «deadly woman» έρχεται να τους διαψεύσει.
Η Αικατερίνη Δημητρέα, γνωστή ως «η δηλητηριάστρια της Μάνης» και «η ύαινα της Μάνης», ήταν Ελληνίδα κατά συρροή δολοφόνος που το 1962 δηλητηρίασε θανάσιμα τέσσερα μέλη της οικογένειας της σε ένα διάστημα μόλις 3,5 μηνών.
Τα πρώτα χρόνια
Η Αικατερίνη Δημητρέα (1920 – 10.04.1965), γεννήθηκε στο Νεοχώρι του δήμου Λεύκτρου (πλέον κοινότητα Λεύκτρου, δήμος Δυτικής Μάνης) του νομού Λακωνίας (από το 1937, στο νομό Μεσσηνίας). Η οικογένεια της Κατερίνας ήταν μια τυπική, φτωχική, πολυμελής αγροτική οικογένεια.
Η ίδια ποτέ δεν πήγε σχολείο, ενώ έπασχε από μερική ημιπάρεση, ελαφριά αδυναμία δηλαδή στα αριστερά της άκρα, χέρι και πόδι. Με αυτή την πάθηση, η βοήθεια που μπορούσε να προσφέρει στην οικογένειά της ήταν ελάχιστη.
Αυτός ήταν και ο λόγος που, σύμφωνα με τις μετέπειτα καταθέσεις της, η οικογένεια της την αντιπαθούσε. Ιδιαίτερα η μητέρα της και ο ένας αδελφός της, ο οποίος μάλιστα (σύμφωνα πάντα με τις καταθέσεις της) την χτυπούσε και την βίαζε.
Δεν είναι γνωστή η χρονολογία, πάντως παντρεύτηκε, απέκτησε μία κόρη – την Στέλλα – και λίγο αργότερα χώρισε, κάτι πολύ ασυνήθιστο για την ελληνική επαρχία εκείνης της εποχής. Έτσι η Δημητρέα, έμεινε μόνη της με ένα παιδί και μοναδική υποστήριξη το επίδομα Κοινωνικής Πρόνοιας των 200 δραχμών.
Μέχρι το 1962, όπου η Δημητρέα ήταν 42 ετών και η κόρη της 10 ετών, στο χωριό θεωρούνταν μια φυσιολογική, ήρεμη και χαμηλών τόνων γυναίκα. Ποτέ δεν είχε προκαλέσει κανέναν, «δεν είχε δώσει δικαιώματα» σε κανέναν και σίγουρα κανένας συγχωριανός της δεν μπορούσε να φανταστεί αυτό που ακολούθησε.
Οι δολοφονίες
Κανείς δεν ξέρει ποια ήταν η στιγμή που έγινε το «κλικ» στην Αικατερίνη Δημητρέα και αποφάσισε να κάνει την επανάστασή της. Τί ήταν αυτό που πυροδότησε μέσα της την εκδίκηση απέναντι σε όσους θεωρούσε ότι είχαν συνεισφέρει στην πολυετή καταπίεσή της.
1η δολοφονία: Η μητέρα
Κυριακή μεσημέρι, 27 Μαΐου του 1962, και η Δημητρέα έκανε διάφορες δουλειές στο σπίτι της. Στο άκουσμα της πόρτας η Δημητρέα άνοιξε στην 80χρονη μητέρα της, Στεφούλα Λουκαρέα, που πήγε να την επισκεφθεί.
Τότε η Δημητρέα πρότεινε στη μητέρα της ένα πιάτο μακαρόνια με κιμά. Η μητέρα πρόθυμα δέχθηκε την προσφορά της κόρης της και έφαγε το γεύμα. Αμέσως μετά το τέλος του γεύματος, η Στεφούλα Λουκαρέα ξεκίνησε να έχει κρίσεις, σπασμούς και έντονο πόνο στην κοιλιά.
Λίγα λεπτά αργότερα, ξεψύχησε.
Ο γιατρός Σακελλαρίδης που επισκέφτηκε τη Δημητρέα για να πιστοποιήσει τα αίτια του θανάτου, θεώρησε ότι ο θάνατος προήλθε από καρδιακή προσβολή – πράγμα απολύτως πιστευτό, μιας και η Λουκαρέα έπασχε από την καρδιά της.
2η δολοφονία: Η ξαδέλφη (ή θεία)
Δύο μήνες μετά, την Πέμπτη 19 Ιουλίου, η Αικατερίνη Δημητρέα προσκάλεσε την 40χρονη ξαδέλφη της (κατ’ άλλες πηγές, θεία), Ποτούλα Τσιλογονέα, για έναν καφέ στο σπίτι της.
Μόλις η ανυποψίαστη Ποτούλα ήπιε τον καφέ, την έπιασε πονόκοιλος και σπασμοί. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να πέσει κι αυτή ξερή στο πάτωμα, όπως ακριβώς και η Λουκαρέα. Μόνο που αυτή τη φορά, πέφτοντας κάτω χτύπησε το κεφάλι της, προκαλώντας με αυτόν τον τρόπο ένα κάταγμα στο κρανίο.
Η Δημητρέα εξήγησε στο γιατρό Σακελλαρίδη ότι η ξαδέλφη της παραπάτησε και χτύπησε κατά την πτώση της στο κεφάλι. Έτσι η διάγνωση θανάτου που έκανε ο γιατρός έλεγε ότι προέκυψε από κάταγμα του κρανίου που προκλήθηκε από ατύχημα.
3η δολοφονία: Ο αδελφός
Δεν περίμενε παρά λίγες μόνο ημέρες η Αικατερίνη Δημητρέα, μέχρι να σερβίρει τον επόμενο καφέ, αυτή τη φορά στον 45χρονο αδελφό της, Κωνσταντίνο Λουκαρέα.
Ο Λουκαρέας όμως, ήταν πιο δυνατός οργανισμός από τα προηγούμενα θύματα και – παρά τον έντονο πονόκοιλο – βγήκε από το σπίτι της αδελφής του. Ύστερα όμως από μερικά βήματα, άρχισαν οι σπασμοί, ώσπου κατέρρευσε τελικά στη μέση του δρόμου.
Οι συγχωριανοί του που τον είδαν, τον μετάφεραν άμεσα στο νοσοκομείο της Καλαμάτας. Εκεί του έγινε πλύση στομάχου και ακολούθησαν κάποιες εξετάσεις όπου έδειξαν ότι είχε πρόβλημα με τη χοληδόχο κύστη του. Δέκα ημέρες μετά ο Λουκαρέας βγήκε υγιής από το νοσοκομείο.
Ποια καλύτερη αφορμή από τον εορτασμό αυτού του «χαρμόσυνου» νέου;
Έτσι, στις 6 Αυγούστου 1962, ο Λουκαρέας επισκέφτηκε και πάλι την αδελφή του για το «εορταστικό» τραπέζι. Τα αυγά που έφαγε, αν και δεν είχαν κάποιο ξεχωριστό μαγείρεμα, του φάνηκαν ιδιαιτέρως νόστιμα…
Ο γιατρός Σακελλαρίδης, για τρίτη φορά μέσα σε 4 μήνες, επισκέφθηκε την Δημητρέα. Αυτή τη φορά, με όλη του τη σοφία, τις γνώσεις και την εμπειρία του, αποφάνθηκε ότι ο θάνατος προήλθε από ανακοπή καρδίας που προέκυψε από κρίση της χολής.
Αν και οι Αρχές κάτι άρχισαν να υποπτεύονται, το χωριό ήταν τόσο βέβαιο για την ακεραιότητα της Δημητρέα, που θεωρούσαν ότι κάποια βαριά κατάρα έπεσε πάνω σε αυτήν και την οικογένειά της.
4η δολοφονία: Ο ανιψιός
Στις 6 Σεπτεμβρίου, η Δημητρέα συνέχισε τα μακάβρια κεράσματα της. Αυτή τη φορά στόχος ήταν ο 5χρονος ανιψιός της, Ηλίας Πιτσούλας.
Ένα λουκούμι, ο απολαυστικός αυτός μεζές κάθε παιδιού, ήταν αρκετό για να αρχίσουν, λίγα λεπτά αργότερα, οι σπασμοί του μικρού Ηλία και να ακολουθήσουν αφροί από το στόμα και λιποθυμία.
Ο πατέρας του αγοριού επιχείρησε να τον μεταφέρει στο νοσοκομείο της Καλαμάτας. Καθοδόν προς το νοσοκομείο το μικρό αγόρι ξεψύχησε.
Η μέχρι πρότινος καλή υγεία του αγοριού, έκανε τον γιατρό Σακελλαρίδη αυτή τη φορά να βγάλει διαφορετικό συμπέρασμα:
«Βρισκόμαστε ενώπιον φαινομένου δηλητηρίασης», δήλωσε.
Στο νοσοκομείο της Καλαμάτας αποφάσισαν να κάνουν νεκροτομή, και ταυτόχρονα έστειλαν δείγμα στο Τοξικολογικό Εργαστήριο Αθηνών. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι το παιδί είχε δηλητηριαστεί με μεγάλη ποσότητα παραθείου.
Σχόλιο: Για όποιον αναρωτιέται πόσο παλιό είναι το Τοξικολογικό Εργαστήριο στην Ελλάδα, αξίζει να αναφέρουμε ότι το 1910 ιδρύθηκε βάση νόμου (ΓΧΠ’ 3680/19-3-1910) το εργαστήριο Ιατροδικαστικής και Τοξικολογίας του Εθνικού Πανεπιστημίου Αθηνών. Το Εργαστήριο προσαρμόστηκε το 1937 στην Ιατρική Σχολή του ΕΚΠΑ.
«Τι κάνει νιάου – νιάου στα κεραμίδια;» – Ο ένοχος
Ένας μάρτυρας δήλωσε στην αστυνομία ότι είχε δει την Δημητρέα να προσφέρει ένα λουκούμι στον μικρό Ηλία, λίγα λεπτά πριν αρχίσουν οι σπασμοί του.
Αρκετοί ήταν και αυτοί που κατέθεσαν ότι το ίδιο πρωί, η Δημητρέα είχε έναν έντονο καυγά με τη μητέρα του παιδιού, με αφορμή… ένα ζευγάρι παντόφλες!
Παρόλα αυτά, η Δημητρέα ακόμη παρέμενε ελεύθερη.
«Άμα δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στον Μωάμεθ» – Η σύλληψη
Στις 10 Σεπτεμβρίου του 1962, τέσσερις ημέρες μετά την τελευταία της δολοφονία, η Αικατερίνη Δημητρέα πήγε οικειοθελώς στον πρόεδρο της κοινότητας που ζούσε και ομολόγησε τα φρικτά εγκλήματά της. Του απολογήθηκε πως ό,τι έκανε, το έκανε για να εκδικηθεί τα άτομα που την κακομεταχειρίστηκαν περισσότερο στη ζωή της.
«Έπρεπε να πεθάνουν γιατί με κακομεταχειρίζονταν. Δεν ήθελα να κάνω κακό σε κανέναν, παρά μόνο στον αδελφό μου», του είπε.
Στη συνέχεια έφυγε από το γραφείο του κοινοτάρχη και πήγε στην εκκλησία του χωριού, που βρισκόταν 500 μέτρα έξω από το χωριό, και περίμενε. Λίγο αργότερα εμφανίστηκαν οι χωροφύλακες για να τη συλλάβουν. Εκεί στην εκκλησία τους υπέδειξε το σημείο όπου φυλούσε τη φιάλη με το παραθείο καθώς και ένα μπουκάλι με υδράργυρο που διατηρούσε για τον ίδιο σκοπό.
Από εκεί μεταφέρθηκε στην Υποδιεύθυνση Χωροφυλακής Καρδαμύλης. Δύο μέρες αργότερα, η Αικατερίνη Δημητρέα μεταφέρθηκε στην Καλαμάτα με λεωφορείο της γραμμής, κάτω από δρακόντεια μέτρα μυστικότητας, ώστε να αποφευχθεί το λιντσάρισμα από τους συγχωριανούς της.
Παράλληλα, ο – κατόπιν εισαγγελικής παραγγελίας – εκταφιασμός των τριών άλλων θυμάτων της Δημητρέα και η σωστή αυτή τη φορά εξέτασή τους, έδειξαν ότι όλοι είχαν πεθάνει από υπερβολική δόση παραθείου.
Η απολογία
Στις 11 Σεπτεμβρίου, ενόσω η Δημητρέα κρατούνταν στην Καρδαμύλη, δήλωσε ενώπιον των αξιωματικών της χωροφυλακής αλλά και δημοσιογράφων:
«Έριξα παραθείο στα μακαρόνια της μάνας μου για να γίνουν πιο νόστιμα.»
«Στα αυγά του αδελφού μου έβαλα δηλητήριο για να δει πόσο καλή μαγείρισσα είμαι.»
«Η μητέρα μου με βασάνιζε και ήθελε να με βγάλει από το σπίτι, το ίδιο και ο αδελφός μου. Όσο για την Τσιλιγονέα, έβαζε λόγια να με διώξουν, να με αφήσουν να πεθάνω της πείνας και εγώ και η κόρη μου.»
Στις 13 Σεπτεμβρίου, όταν πλέον είχε μεταφερθεί στην Καλαμάτα, ενώπιον του ανακριτή Λινάρδου και του αντιεισαγγελέα Παπαδάκη, επανέλαβε τις παραπάνω δικαιολογίες, προσθέτοντας:
«Η μητέρα μου με βασάνιζε συνεχώς. Ο αδελφός μου με απόπαιρνε, με έδερνε. Ήμουν μια φτωχή γυναίκα που την εγκατέλειψε ο άνδρας της και έπρεπε να ζήσω το μικρό μου κοριτσάκι, τη Στέλλα. Αλλά, μου φερόντουσαν όλοι εχθρικά. Και περισσότερο η μάνα μου και ο αδελφός μου. Με πίεζαν να κάνω όλες τις δουλειές αν και ήξεραν πως είμαι άρρωστη κι έπασχα από την καρδιά μου. Κάθε ώρα μου έλεγαν να φύγω από το σπίτι. Γι’ αυτό κι εγώ τους εκδικήθηκα.»
«Με μισούσαν όλοι. Θέλαν το κακό μου.»
Οι δολοφονίες που δεν έγιναν
Το διάστημα που η Αικατερίνη Δημητρέα ανακρίνονταν από την αστυνομία, ομολόγησε ότι σκόπευε να συνεχίσει το καταστροφικό της έργο.
Ομολόγησε ότι είχε ήδη επιχειρήσει να δολοφονήσει τη γυναίκα του άλλου της αδελφού, προσφέροντας της ένα πιάτο με δηλητηριασμένο κοτόπουλο. Η γυναίκα αρνήθηκε την προσφορά, χωρίς να γνωρίζει ότι αυτή της η άρνηση της έσωσε τη ζωή.
Άλλη μια σοκαριστική ομολογία αφορούσε την 4χρονη ανιψιά της, Ανθούλα Θωμέα. Την ίδια ημέρα που η Δημητρέα δολοφόνησε τον 5χρονο Ηλία, πρόσφερε στο μικρό κοριτσάκι ένα δηλητηριασμένο ρόδι. Για καλή του τύχη το κοριτσάκι αρνήθηκε ευγενικά την προσφορά. Ο λόγος που επιθυμούσε το θάνατο του μικρού κοριτσιού, σύμφωνα με τα λεγόμενά της, ήταν για να εκδικηθεί τον πατέρα της που «έβαζε λόγια στον αδελφό της (Κωνσταντίνο Λουκαρέα) για να την διώξει από το σπίτι».
Η πιο τρομακτική όμως ομολογία αφορούσε τα σχέδια της Δημητρέα για το μέλλον. Ομολόγησε ότι, στο μνημόσυνο στα «σαράντα» του θανάτου του αδελφού της, 5 μόλις ημέρες δηλαδή μετά την παράδοσή της στη χωροφυλακή, είχε σκοπό να δηλητηριάσει τα κόλλυβα που θα πρόσφερε σε όλους τους παραβρισκόμενους, δηλαδή σε όλο σχεδόν το χωριό!
Η Αικατερίνη Δημητρέα στα ΜΜΕ
Όπως ήταν φυσικό, η ιστορία της πρώτης Ελληνίδας serial killer θα προκαλέσει το ενδιαφέρον του Τύπου. Με την ονομασία «η δράκαινα της Μάνης» ή «η δηλητηριάστρια της Μάνης», η ιστορία της Αικατερίνης Δημητρέα στόλισε τα πρωτοσέλιδα, όχι μόνο των εγχώριων αλλά και πολλών εφημερίδων του εξωτερικού.
Σχόλιο: Αν και πολλές πηγές αναφέρουν ότι η «Minneapolis Sunday Times» ήταν μία από τις εφημερίδες που «ακολούθησε» την υπόθεση μέχρι το τέλος, κατά την έρευνά μου διαπίστωσα ότι η συγκεκριμένη εφημερίδα έχει σταματήσει να κυκλοφορεί από το 1901.
Αντιθέτως, κατά την ίδια έρευνα διαπίστωσα ότι για την υπόθεση της Δημητρέα έγραψαν:
«The Washington Post» (D.C.), 04.07.1963
«Independent Press-Telegram» (Long Beach, Ca.), 11.04.1965
«Evening Journal» (Wilmington, De.), 10.04.1965.
Η ψυχική κατάσταση της Δημητρέα
Μετά τις ομολογίες της Δημητρέα, και ιδιαίτερα την ομολογία ότι σκόπευε να δηλητηριάσει ολόκληρο το χωριό, υποβλήθηκε σε ψυχιατρική αξιολόγηση στο Δημόσιο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο στο Δαφνί, με σκοπό να διασαφηνιστεί κατά πόσο είχε τον καταλογισμό των πράξεών της.
Η γνωμάτευση που εξέδωσε η Δ’ Ψυχιατρική Κλινική Αθηνών, μετά από δεκαήμερη παραμονή της Δημητρέα κατηγορούμενης σε αυτήν, ανέφερε:
«1ον: Η νοημοσύνη της Αικ. Δημητρέα ελεγχθείσα κλινικώς και εργαστηριακώς δια ψυχολογικών δοκιμασιών ευρέθη ότι κείται στο μεταίχμιον του κατωτάτου ορίου του μέσου όρου της ανθρωπίνης διανοήσεως και της διανοητικής καθυστερήσεως.
2ον: Η ως άνω δεν εμφανίζει ενεργά στοιχεία ψυχώσεως.
3ον: Αι σωματικαί παθήσεις της και εν γένει αι άθλιαι συνθήκαι υφ’ ας έζη κατά τα τελευταία έτη, ασφαλώς επέδρασαν εν συνδυασμώ και προς την συναισθηματική της ανωριμότητα εις την διαμόρφωσιν του ανωμάλου χαρακτήρος και πιθανώς ερμηνεύουν, εις τινά βαθμόν, τας αντικειμενικάς αντιδράσεις της».
Με άλλα λόγια, η Αικατερίνη Δημητρέα ήταν μεν χαμηλής νοημοσύνης, είχε νευρολογικά προβλήματα, αλλά κατά τις στιγμές των εγκλημάτων της ήταν υγιής.
Η δίκη
Η δίκη της Δημητρέα πραγματοποιήθηκε στις 7 και 8 Μαΐου του 1963, στο Δικαστικό μέγαρο, στο Κακουργιοδικείο Ναυπλίου.
Η θέση της υπεράσπισης
Για την υπεράσπιση της «δράκαινας της Μάνης» δεν παρουσιάστηκε κανένας να καταθέσει. Η γραμμή που επιχείρησε να περάσει ο συνήγορος υπεράσπισης, Ηλίας Μπέζας, ήταν η «παραφροσύνη» της κατηγορούμενης.
Η ίδια η Αικατερίνη Δημητρέα, ντυμένη στα μαύρα και μαντηλοφορούσα, ακολουθώντας την ίδια γραμμή που ξεκίνησε ο δικηγόρος της, στην ερώτηση του Προέδρου του δικαστηρίου εάν διέπραξε τα εγκλήματα για τα οποία κατηγορούνταν, απάντησε:
«Δεν θυμάμαι. Ούτε ξέρω.»
Η θέση της εισαγγελίας
Ο εισαγγελέας Ζ. Φατούρος, έκρινε ότι ακόμη και η ομολογία της Δημητρέα, ότι ήθελε να δηλητηριάσει όλο το χωριό στα «σαράντα» του αδελφού της, έγινε με δόλο, με μοναδικό σκοπό να παρουσιαστεί η κατηγορούμενη ως παράφρων. Η θέση αυτή ενισχύθηκε με την ανάγνωση της ψυχιατρικής γνωμάτευσης.
Ως πραγματικό κίνητρο των δολοφονιών, υπέδειξε το οικονομικό συμφέρον. Συγκεκριμένα, μαρτυρίες των κατοίκων του χωριού δήλωσαν ότι το πρώτο θύμα – η μητέρα της Δημητρέα, Στεφούλα Λουκαρέα – είχε συντάξει μία διαθήκη όπου κληρονομούσε το σπίτι της στο τρίτο θύμα, τον γιό της, Κωνσταντίνο Λουκαρέα. Όταν το έμαθε αυτό η Δημητρέα σκέφτηκε ότι αν τους έβγαζε όλους από την μέση, το σπίτι και γενικά η περιουσία της οικογένειας θα κατέληγε εν τέλη στην ίδια.
Βέβαια, αυτή η διαθήκη δεν διαβάστηκε στο δικαστήριο γιατί δεν βρέθηκε ποτέ.
Ο εισαγγελέας αποκάλεσε την Δημητρέα «ύαινα της κόλασης», λέγοντας συγκεκριμένα:
«Όταν ανέλαβα την υπόθεση, αισθάνθηκα δέος, σκεπτόμενος ότι θα ήμουνα υποχρεωμένος να αντικρύσω αυτή την ύαινα της κόλασης, που χωρίς δισταγμό έστειλε στον τάφο τέσσερις ανθρώπους και θα έστελνε όλο το χωριό αν δεν απεκαλύπτετο.»
… ΜΟΛΙΣ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΣΤΗΚΕΣ
“Ο Γιώργος Λάμπρος κάνει σίγουρα μία εντυπωσιακή είσοδο στο χώρο της αστυνομικής μυθοπλασίας, συνδιάζοντας αριστοτεχνικά σε αυτή τη συλλογή τις περισσότερες κατηγορίες της λογοτεχνίας μυστηρίου.”
Η απόφαση
Το δικαστήριο αρνήθηκε να δεχθεί την διανοητική κατάσταση της κατηγορούμενης ως ελαφρυντικό. Οι ένορκοι έκριναν ότι η Δημητρέα εκτέλεσε τα εγκλήματα από πρόθεση, «έχοντας απολύτως σώας τας φρένας της» και χωρίς να έχει δείξει κάποια μεταμέλεια για τις πράξεις της.
Κρίθηκε ένοχη για 4 δολοφονίες και 2 απόπειρες ανθρωποκτονίας από πρόθεση. Καταδικάστηκε σε 4 φορές εις θάνατον και 15 χρόνια κάθειρξης.
Η απόφαση χαιρετίστηκε από το κοινό του δικαστηρίου με ζητωκραυγές και «μπράβο».
Αντίθετα η Δημητρέα, έδειχνε αδιάφορη και απαθής, ψιθυρίζοντας μόνο: «Μετανοώ για αυτό που έκανα».
Η ιστορική εκτέλεση
Όλες οι προσφυγές της Δημητρέα απέναντι στην καταδικαστική απόφαση, απέτυχαν. Δύο χρόνια αργότερα, στις 05:30 στις 10 Απριλίου 1965, η Αικατερίνη Δημητρέα οδηγήθηκε στο πεδίο βολής στο Γουδί.
Η Αικατερίνη Δημητρέα έμεινε στην ιστορία, εκτός των άλλων, ως «η τελευταία γυναίκα που εκτελέστηκε στην Ελλάδα».
Αξίζει να αναφέρουμε και τις 4 γυναίκες δολοφόνους που οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα:
Σταυρούλα Γκουβούση, «η δολοφόνος για λόγους τιμής».
Εκτελέστηκε στον Άγιο Ιωάννη Θεολόγο Υμηττού στις 27 Αυγούστου 1960. (Διαβάστε εδώ την υπόθεση της Σταυρούλας Γκουβούση: «Σταυρούλα Γκουβούση: Η πρώτη γυναίκα που εκτελέστηκε στην Ελλάδα για ποινικό αδίκημα»)
Αθανασία, Αγγελινού, «η συζυγοκτόνος της Πεύκης».
Εκτελέστηκε στο Γουδί στις 4 Οκτωβρίου του 1962.
Αλεξάνδρα Μέρδη, «η δολοφόνος με το παραθείο».
Εκτελέστηκε στον Άγιο Ιωάννη Θεολόγο Υμηττού στις 4 Σεπτεμβρίου 1962.
Αικατερίνη Δημητρέα, «η δηλητηριάστρια της Μάνης».
Εκτελέστηκε στο Γουδί στις 10 Απριλίου 1965.
Βιβλία για την Αικατερίνη Δημητρέα
Η ιστορία της Δημητρέα αναφέρεται μέσα στο βιβλίο του Πάνου Σόμπολου με τίτλο: «Εγκλήματα γένους θηλυκού στην Ελλάδα», εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ, 2019.
Το 2022, ο Παναγιώτης Γιαννουλέας κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τίτλο «Τετράκις εις θάνατον! Η δηλητηριάστρια της Μάνης», εκδόσεις ΚΥΦΑΝΤΑ, όπου έχει συνδυάσει αριστοτεχνικά τη μυθοπλασία ενός αστυνομικού μυθιστορήματος, με τα πραγματικά γεγονότα που ο ίδιος έζησε στα παιδικά του χρόνια.
Αικατερίνη Δημητρέα vs Θεόφιλος Σεχίδης
Η υπόθεση της Αικατερίνης Δημητρέα έχει πολλά κοινά με την υπόθεση του Θεόφιλου Σεχίδη.
Ο Θεόφιλος Σεχίδης ήταν Έλληνας mass murderer που έγινε γνωστός για τη δολοφονία και τον τεμαχισμό πέντε μελών της οικογένειάς του μέσα σε ένα 24ωρο (19-20 Μαΐου 1996).
Η Αικατερίνη Δημητρέα ήταν Ελληνίδα serial killer που δολοφόνησε τέσσερα μέλη της οικογένειας της μέσα σε 3,5 μήνες.
Και οι δύο έπασχαν από «μανία καταδίωξης».
«Με μισούσαν όλοι. Ήθελαν όλοι το κακό μου», δήλωσε η Δημητρέα.
«Τους σκότωσα για να μην με σκοτώσουν πρώτοι αυτοί», δήλωσε ο Σεχίδης.
Και οι δύο ισχυρίζονταν ότι η οικογένειά τους ήταν βίαιη και τους κακομεταχειρίζονταν.
Το εκδικητικό ένστικτο και στις δύο περιπτώσεις, δεν ικανοποιούνταν με τον απλό θάνατο. Η Δημητρέα δηλητηρίαζε τα θύματά της και τα έβλεπε να ξεψυχάνε αργά και βασανιστικά μπροστά της. Ο Σεχίδης δολοφόνησε τα θύματα του ακαριαία, με μαχαίρι ή όπλο. Όμως ξεθύμανε στη συνέχεια την οργή του τεμαχίζοντας τα θύματα του και αφαιρώντας τους εγκεφάλους τους.
Διαβάστε εδώ την υπόθεση του Θεόφιλου Σεχίδη: «Θεόφιλος Σεχίδης: Ψυχρός δολοφόνος ή σχιζοφρενής, ο “Χάνιμπαλ” της Θάσου;»
ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΑΜΠΡΟΣ
Πηγές
Σχόλιο: Είναι εντυπωσιακό ότι παρόλη τη μεγάλη ιστορική σημασία του γεγονότος, η περίπτωση της Δημητρέα έχει «θαφτεί» και δεν κυκλοφορούν πολλές πληροφορίες για αυτήν. Στην πραγματικότητα, όπου κι αν έψαξα για να συλλέξω υλικό για την έρευνά μου, βρήκα πάνω κάτω τα ίδια, περιορισμένα και «ανακυκλωμένα» άρθρα. Ενδεικτικά αναφέρω αυτές τις πηγές, με σειρά ημερομηνίας δημοσίευσης:
pronews.gr (11.10.2015), unknownmisandry.blogspot.com (09.12.2016), offsite.com.cy (14.07.2018), diamantoula.wordpress.com (11.01.2019), f-news.gr (14.02.2019), briefingnews.gr (23.02.2019), en.famagusta.news (14.02.2020), newsbeast.gr (15.02.2020), fosonline.gr (20.08.2020), gargalianoionline.gr (29.10.2020), ethnos.gr (14.11.2020), offlinepost.gr (10.02.2021), newsbomb.gr (11.12.2021), policenet.gr (13.12.2021), singleparent.gr (12.04.2022), thestandard.gr (16.11.2022), en.wikipedia.org
Εφημερίδες: «Το Βήμα» (11.09.1962), «Ακρόπολις» (13.09.1962), «The Washington Post» (04.07.1963), «Evening Journal» (10.04.1965), «Independent Press-Telegram» 11.04.1965.
Σχολιάστε